What is most important to God pdf download
តើអ្វីសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ?
ដោយយល់ដល់ឈ្មោះបរិសុទ្ធរបស់អញ (អេសេគាល ៣៦:២២)
ដ្បិតចាប់តាំង ពីទិសខាងកើត រហូតដល់ទិសខាងលិច នោះឈ្មោះអញនឹងបានជាធំ នៅកណ្តាលពួកសាសន៍ដទៃ ហើយនៅគ្រប់ទីកន្លែង (ម៉ាឡាគី ១:១១)
សូមឱ្យព្រះនាមទ្រង់ បានបរិសុទ្ធ (ម៉ាថាយ ៦:៩)
ជារឿយៗ ខ្ញុំសួរគ្រីស្ទបរិស័ទថា តើអ្វីសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ? ជាធម្មតា ពួកគេឆ្លើយថា «មនុស្ស» «មនុស្សមានបាប» «លោកិយ» «ការស្តាប់បង្គាប់» «សេចក្តីសង្គ្រោះ»…។ល។ ចំលើយទាំងនេះដាក់មនុស្សនៅកណ្តាល ហើយនិយាយថា មនុស្សមានសារៈសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ។ ប៉ុន្តែការនេះបង្ហាញអំពីសេចក្តីជំនឿ ដែលមិនដើរតាមព្រះគម្ពីរទេ ពីព្រោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះបើកសំដែងថា ទ្រង់គឺជាចំនុចកណ្តាល ដែលទ្រង់មានសារៈសំខាន់បំផុត ហើយការពិតអ្វីដែលសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះគឺ ព្រះទ្រង់ផ្ទាល់ គឺសិរីល្អរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ព្រះកិត្តិនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ និងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅខាងក្រោមនេះ យើងនឹងមើលលើបទគម្ពីរផ្សេងៗនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលបង្ហាញអំពីសេចក្តីពិតនេះ។
បទគម្ពីរដែលបង្ហាញអំពីការសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះគឺព្រះនិងព្រះនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់
អេសេគាល ៣៦:១៩–៣២៖ នៅក្នុងសញ្ញាចាស់អ៊ីស្រាអែល គឺជារាស្រ្តពិសេសរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែដោយសារតែពួកគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ នោះព្រះបានបញ្ជូនពួកគេទៅក្នុងការនិរទេសទៅបាប៊ីឡូន។ ព្រះបានបញ្ជូនអេសេគាល ទៅប្រកាសព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដល់អស់អ្នកដែលនៅក្នុងការនិរទេសនោះ។ តាមរយៈអេសេគាល ព្រះមានបន្ទូលប្រាប់ពួកអ្នកនិរទេសថា ព្រះនឹងសង្គ្រោះពួកគេ ហើយក៏ទាយផងដែរអំពីសម័យថ្មី ដែលព្រះនឹងផ្លាស់ប្តូរចិត្តរបស់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ សូមកត់សំគាល់នៅក្នុងជំពូកនេះថា ព្រះព្រួយព្រះទ័យ ដែលអ៊ីស្រាអែលបានបង្អាប់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ ដោយអត្តចរិតអាក្រក់របស់ពួកគេ (ខ. ២០-២៣) ហើយទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា នៅពេលទ្រង់សង្គ្រោះពួកគេ មិនមែនជាប្រយោជន៍របស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែសំរាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ (ដោយយល់ដល់) ព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់វិញ។ ដូច្នេះ ព្រះកំពុងមានបន្ទូលថា អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះមិនមែនជាសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែជាកេរ្តិ៍ឈ្មោះ ដែលជាព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ វិញ។
និក្ខមនំ ៩:១៣–១៦៖ កណ្ឌនិក្ខមនំកត់ត្រាអំពីរឿងល្បីល្បាញអំពីព្រះសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីអេស៊ីព្ទ។ តើហេតុអ្វីព្រះបានធ្វើការនេះ? ជាធម្មតា មនុស្សឆ្លើយថា ដោយព្រោះព្រះបានស្រលាញ់អ៊ីស្រាអែល ដែលជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ពីព្រោះទ្រង់បានទតឃើញពួកគេមានការកៀបសង្កត់ ហើយព្រះប្រឆាំងនឹងការកៀបសង្កត់។ នេះគឺជាការពិត ប៉ុន្តែនៅមានចំលើយច្រើនជាងនេះទៀត ដូចជាព្រះបានធ្វើការនេះ ដោយព្រោះទ្រង់បាននឹកចាំអំពីសេចក្តីសន្យារបស់ទ្រង់ចំពោះអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប (និក្ខមនំ ២:២៤)។ ប៉ុន្តែក៏នៅមានចំលើយច្រើនជាងនេះទៀតផងដែរ។ តើហេតុអ្វីព្រះនាំការវិនាសមកលើអេស៊ីព្ទ? ប្រសិនបើព្រះស្រលាញ់មនុស្សទាំងអស់ ហើយមនុស្សគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះអង្គ ចុះហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មិនសង្គ្រោះអ៊ីស្រាអែល ហើយទុកអេស៊ីព្ទអោយនៅដដែលទៅ? ទ្រង់មានអំណាចធ្វើការនេះ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានធ្វើទេ តែបាននាំគ្រោះកាចទាំងដប់មកលើអេស៊ីព្ទវិញ។ តើហេតុអ្វី? និក្ខមនំ ៩:១៣-១៦ ជួយឆ្លើយនឹងសំនួរនេះ។ បទគម្ពីរនេះបង្ហាញថា ព្រះបានធ្វើអោយផារ៉ោនមានចិត្តរឹង ដើម្បីអោយព្រះអាចបង្កើតគ្រោះកាចទាំងដប់នេះ ដើម្បី អោយព្រះនាមរបស់ទ្រង់នឹងត្រូវបានប្រកាសទូទាំងផែនដី។ ព្រះបាននាំការវិនាសមកលើអេស៊ីព្ទ (រួមទាំងការសំឡាប់កូនប្រុសច្បងរបស់ពួកគេ) ដើម្បីអោយព្រះនាមរបស់ទ្រង់ត្រូវបានប្រកាសទូទាំងផែនដី។ ការនេះបើកសំដែងថា ព្រះនាមរបស់ព្រះគឺជា អាទិភាពខ្ពស់បំផុត។ តាមរយៈការនាំគ្រោះកាចមកលើពួកគេ ព្រះបានបង្ហាញអំពីអំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់បានបង្ហាញថា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើស្នាព្រះហស្ត ហើយរូបព្រះរបស់ជនជាតិអេស៊ីព្ទមិនគ្រប់គ្រងឡើយ។
ទំនុកដំកើង ១០៦:៧–៨ អេសេគាល ២០:៨–១៤៖ នៅពេលព្រះបានបញ្ចប់ការអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលក៏បានបំភ្លេចព្រះ ហើយបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងលឿន ដូច្នេះហេតុអ្វីទ្រង់បានសង្គ្រោះពួកគេ? បទគម្ពីរទាំងនេះបង្ហាញថា ព្រះបានសង្គ្រោះពួកគេ «ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់» (ទំនុកដំកើង ១០៦:៨)។
លេវីវិន័យ ១០:១–៣៖ ណាដាបនិងអ័ប៊ីហ៊ូវ មិនបានស្តាប់បង្គាប់សេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះ ហើយព្រះបានសំឡាប់ពួកគេ ភ្លាមៗ។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះបានធ្វើដូច្នេះ? បទគម្ពីរនេះប្រាប់យើងថា ព្រះបានសំឡាប់ណាដាបនិងអ័ប៊ីហ៊ូវ ដើម្បីបង្ហាញថា ទ្រង់បរិសុទ្ធ ហើយមនុស្សត្រូវគោរពទ្រង់ដែលបរិសុទ្ធ។ ប្រសិនបើមនុស្សតែងតែសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ សំខាន់ជាងព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ នោះទ្រង់មិនបានសំឡាប់ពួកគេឡើយ។
ជនគណនា ២៥:១–១៣៖ នៅក្នុងជនគណនា ២៥ ព្រះបាននាំគ្រោះកាចមួយទាស់នឹងរាស្ត្រជាច្រើនរបស់ទ្រង់ ពីព្រោះពួកគេបានប្រព្រឹត្តអសីលធម៌ផ្លូវភេទ ហើយបានថ្វាយដង្វាយដល់ពួកព្រះក្លែងក្លាយ។ ភីនេហាសបានសំឡាប់ជនជាតិ អ៊ីស្រាអែលម្នាក់និងស្ត្រីសាសន៍ម៉ូអាប់ ដែលបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះ។ ព្រះសព្វហឫទ័យចំពោះទង្វើរបស់ភីនេហាស។ តើហេតុអ្វី? ពីព្រោះភីនេហាសបានឆេះឆួលសំរាប់កិត្តិនាមរបស់ព្រះ ដូចជាព្រះឆេះឆួលសំរាប់កិត្តិនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ដែរ (ខ. ១១)។ ម្តងទៀត ប្រសិនបើមនុស្សនិងសុភមង្គល និងសុខមាលភាពរបស់មនុស្សគឺជាអ្វី ដែលសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ នោះព្រះនឹងមិននាំការវិនាសបែបនេះមកលើរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែទង្វើនេះកើតឡើងដោយភាពឆេះឆួលរបស់ទ្រង់សំរាប់កិត្តិនាមរបស់ទ្រង់។
ទំនុកដំកើង ១៩:១; អេសាយ ៤៣:៧; ១ពេត្រុស ២:៩៖ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះបានបង្កើតលោកិយ? តើហេតុអ្វីបានជា ព្រះបានបង្កើតអ៊ីស្រាអែល ឬពួកជំនុំ? ចំលើយទាំងអស់គឺថា ព្រះបានបង្កើតយើងមកសំរាប់សិរីល្អរបស់ទ្រង់។
១សាំយូអែល ១២:២២; អេសាយ ៤៨:៩-១១៖ នៅពេលអ៊ីស្រាអែលបានបន្តបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហេតុអ្វីបានជាព្រះមិនបានបដិសេធពួកគេ? បទគម្ពីរទាំងនេះបង្រៀនថា មិនមែនដោយសារការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់សំរាប់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែសំរាប់ព្រះនាមបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់វិញ។ ទ្រង់នឹងមិនបដិសេធពួកគេ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់។ ព្រះមានបន្ទូលថា ទ្រង់ដកយកសេចក្តីក្រោធរបស់ទ្រង់វិញ ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ទ្រង់មិនអោយសិរីល្អរបស់ទ្រង់ដល់អ្នកដទៃឡើយ។ និយាយតាមរបៀបផ្សេង គឺទ្រង់នឹងបំផ្លាញមនុស្ស ប៉ុន្តែដោយសារការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះព្រះនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះទេ ទ្រង់មិនបានបំផ្លាញឡើយ។ តើការនេះបើកសំដែងអ្វីខ្លះអំពីអាទិភាពរបស់ព្រះ?
ម៉ាឡាគី ១:១១៖ ខគម្ពីរនេះបញ្ជាក់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះ ដើម្បីអោយព្រះនាមរបស់ទ្រង់បានដំកើងឡើងពាសពេញលើផែនដី។
ម៉ាថាយ ៦:៩–១០៖ នៅក្នុងគំរូសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះយេស៊ូវ ការដំបូង ដែលទ្រង់បង្រៀនយើងអោយអធិស្ឋាននោះ មិនមែនអំពីយើងនិងសេចក្តីត្រូវការរបស់យើងទេ ប៉ុន្តែអោយអធិស្ឋានថាព្រះនាមរបស់ព្រះបានបរិសុទ្ធ។
យ៉ូហាន ១៧:១–៥៖ យ៉ូហាន ១៧ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់ព្រះគ្រីស្ទវែងជាងគេនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ ទ្រង់អធិស្ឋានសំរាប់ការខ្លះៗ ប៉ុន្តែការដំបូងគេទ្រង់អធិស្ឋានសំរាប់នោះគឺ អង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ហើយអោយទ្រង់បានទទួលសិរីល្អនៅលើស្ថានសួគ៌។ វាជាការត្រឹមត្រូវ ដែលព្រះយេស៊ូវធ្វើដូចនេះ (សូមមើលខាងក្រោម)។
រ៉ូម ១:៥, ៣យ៉ូហាន ៧៖ បេសកកម្មក្នុងការហៅមនុស្សអោយជឿលើព្រះយេស៊ូវគឺសំរាប់ព្រះនាមរបស់ព្រះនិងព្រះ យេស៊ូវ។
អេភេសូរ ១:១១–១២៖ ព្រះបានសង្គ្រោះយើងសំរាប់គោលបំណងអោយគេសរសើរដំកើងសិរីល្អរបស់ទ្រង់។
ភីលីព ២:៩–១១៖ អនាគតនៃមនុស្សម្នាក់ៗគឺថា ពួកគេថ្លែងថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះអម្ចាស់ ប៉ុន្តែការនេះដើម្បីលើកតម្កើងសិរីរុងរឿងព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះវរបិតា។ ដូច្នេះ គោលដៅដែលគ្រប់ទាំងអស់កំពុងឆ្ពោះទៅមុខគឺសំរាប់សិរីល្អរបស់ព្រះ។
វិវរណៈ ៤:៨–១១៖ គ្រីស្ទបរិស័ទដឹងថា យើងនឹងសរសើរដំកើងព្រះអស់កល្បជានិច្ចនៅស្ថានសួគ៌ ប៉ុន្តែជាញឹកញាប់មិនគិតអំពីអត្ថន័យរបស់ការនេះទេ។ ស្ថានសួគ៌ (ហើយស្ថានសួគ៌ថ្មី និងផែនដីថ្មី) គឺជាកន្លែងឥតខ្ចោះ យោងតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះថា អ្វីជាឥតខ្ចោះ។ ព្រះមានបំណងព្រះហឫទ័យអោយមនុស្សសរសើរដំកើងនិងថ្វាយបង្គំទ្រង់អស់កល្បជានិច្ច។ ការនេះមិនគ្រាន់តែជាអ្វី ដែលយើងធ្វើដើម្បីឆ្លើយតបប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែជាអ្វីដែលព្រះធ្វើអោយកើតឡើងដោយអំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយគឺជាគោលដៅដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។
យ៉ូហាន ១៤:៣១ គឺជាបទគម្ពីរមួយទៀត ដែលបង្ហាញថា ជារឿយៗយើងយកមនុស្សជាអាទិភាព នៅពេលយើងគួរតែយកព្រះជាអាទិភាព។ ជាធម្មតា នៅពេលគ្រីស្ទបរិស័ទគិតអំពីសេចក្តីស្រលាញ់នៅឯឈើឆ្កាង ពួកគេគិតថា វាបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះសំរាប់យើង។ គំនិតនេះត្រឹមត្រូវ។ ប៉ុន្តែគ្រីស្ទបរិស័ទស្ទើរតែភ្លេចគិតអំពី ឬដឹងថា ការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើឈើឆ្កាងបើកសំដែងអំពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់។ ម្តងទៀត ការនេះបង្ហាញថា យើងមានគំនិតយកមនុស្សជាអាទិភាពប៉ុណ្ណា។ នៅយប់មុនព្រះយេស៊ូវបានសុគតនៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ថា ការសុគតរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងនឹងសំដែងអំពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ លើសពីនេះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា លោកិយត្រូវរៀនអំពីការនេះ។ គឺថា លោកិយត្រូវតែរៀនអំពីមេរៀននៃឈើឆ្កាងថា ព្រះយេស៊ូវស្រលាញ់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែនៅពេលយើងចែកចាយព្រះរាជសារអំពីឈើឆ្កាង យើងតែងតែចែកចាយថា វាបង្ហាញអំពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះសំរាប់យើង (ដែលជាការត្រឹមត្រូវ) ហើយបែរជាយើងមិននិយាយអំពីសេចក្តីស្រលាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវសំរាប់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់សោះ។ ឈើឆ្កាងគឺជាការបើកសំដែងអំពីសេចក្តីស្រលាញ់ដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងព្រះត្រៃឯក ហើយព្រះចង់អោយមនុស្សបានដឹងអំពីការនេះ ដូច្នេះយើងមិនគួរមិននិយាយអំពីការនេះឡើយ។
គំនិតជំទាស់
មនុស្សអះអាងថា វាជាការអាក្រក់របស់ព្រះ ដែលមានឥរិយាបថថា ព្រះនាមនិងសិរីល្អរបស់ទ្រង់សំខាន់បំផុត ពីព្រោះទ្រង់មានអំនួត។ ពួកគេនិយាយថា យើងមិនគួរស្វែងរកសិរីល្អផ្ទាល់ខ្លួនទេ ពីព្រោះយើងអាចមានអំនួត ហើយព្រះក៏មិនគួរធ្វើដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែគំនិតនេះខុសខ្លាំងណាស់។ គំនិតនេះមិនយល់អំពីភាពខុសគ្នារវាងព្រះនិងយើង។ សេចក្តីពិតគឺថា ព្រះគឺជាអង្គដែលមានសិរីរុងរឿងបំផុត។ ទ្រង់គឺជាព្រះអាទិករ និងអង្គទ្រទ្រង់គ្រប់របស់ទាំងអស់ ហើយនឹងវិនិច្ឆ័យមនុស្សគ្រប់គ្នា។ មនុស្សជាតិមិនមែនជាអ្វីមួយទាំងនេះទេ។ យើងត្រូវតែអោយតំលៃខ្ពស់លើអ្វីដែលមានគុណតំលៃខ្ពស់ ហើយអោយតំលៃទាបលើអ្វីដែលមានគុណតំលៃទាប។ វាមិនត្រឹមត្រូវទេ ដែលអោយតំលៃប៊ិចមួយដើមខ្ពស់ជាងជីវិតរបស់មនុស្ស ម្នាក់។ ប៉ុន្តែព្រះពិតជាមានគុណតំលៃខ្ពស់ជាងអ្វីៗទាំងអស់។ ជាឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវហៅយើងអោយតំលៃព្រះលើសជាងអ្វីៗទាំងអស់ (ម៉ាថាយ ៦:២៤, ១០:៣៥-៣៧)។ ប្រសិនបើព្រះមិនមានគុណតំលៃខ្ពស់ជាងរបស់ទាំងអស់ទេ នោះជាការខុស ដែលព្រះយេស៊ូវហៅយើងអោយធ្វើដូច្នោះ។ ដូច្នេះម្តងទៀត ព្រះមានគុណតំលៃខ្ពស់ជាងរបស់ទាំងអស់។ ដូច្នេះ ព្រះពិតជាខុសបើគិតថា ទ្រង់មិនមានគុណតំលៃខ្ពស់ជាងអ្វីៗទាំងអស់ទេ ខណៈដែលសេចក្តីពិតគឺថា ទ្រង់ពិតជាមានគុណតំលៃខ្ពស់ជាងមែន។ លើសពីនេះ ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករ ព្រះមានគ្រប់ទាំងសិទ្ធិក្នុងការបង្កើតយើងមកសំរាប់សិរីល្អរបស់ទ្រង់។
ការអនុវត្ត
សេចក្តីពិតទាំងឡាយ ដែលយើងបានរៀនខាងលើ មានការអនុវត្តសំខាន់ៗសំរាប់ជីវិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។
១. យកព្រះជាអាទិភាពពិតប្រាកដ៖ យើងត្រូវតែមានជីវិតដែលផ្ដោតលើព្រះ (លើព្រះគ្រីស្ទ)ពិតប្រាកដ មិនមែនលើខ្លួនឯងឡើយ។ យើងត្រូវតែមានសេចក្តីជំនឿ ដែលមានប្រព័ន្ធដែលពិតជាដាក់ព្រះនៅកណ្តាល មិនមែនជាយើងទេ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាយើងនិយាយថា ព្រះធំនិងប្រសើរជាងយើងក៏ដោយ ប្រសិនបើយើងនិយាយថា មនុស្សមានសារៈសំខាន់បំផុតសំរាប់ព្រះ នោះយើងបានដាក់មនុស្សនៅកណ្តាលម្តងទៀតហើយ។ យើងមិនត្រូវធ្វើដូចនេះឡើយ។
២. រស់នៅសំរាប់សិរីល្អរបស់ទ្រង់៖ គោលដៅនៃជីវិតរបស់យើងគឺដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ពីព្រោះព្រះបានសង្គ្រោះយើងសំរាប់ជា (ដោយយល់ដល់) សិរីល្អរបស់ទ្រង់។ វាជាការអាក្រក់ ប្រសិនបើរាស្ត្ររបស់ព្រះមានអាទិភាពផ្សេងដែលខ្ពស់ជាងនេះ។ សិរីល្អរបស់ព្រះ ភាពបរិសុទ្ធនៃព្រះនាមរបស់ទ្រង់មានសារៈសំខាន់ជាងសុវត្ថិភាព សុខភាព សុភមង្គល ឬកិត្តិយសរបស់យើងទៅទៀត។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយអោយយើងបាក់មុខ តើការនេះធ្វើអោយយើងខឹងជាងនៅពេលព្រះនាមរបស់ព្រះត្រូវបានបង្អាប់ឬ? ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយអោយយើងបាក់មុខ តើអ្នកប្រតិកម្មក្នុងរបៀបមិនគោរពព្រះ ហើយបង្អាប់ព្រះនាមទ្រង់ឬ? ប្រសិនបើដូច្នោះមែន វាបង្ហាញនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកថា កិត្តិយសរបស់អ្នកសំខាន់ជាងព្រះនាមរបស់ព្រះទៅទៀត។ ប្រសិនបើយើងពិតជារស់នៅសំរាប់សិរីល្អរបស់ព្រះមែន នោះនៅពេលមនុស្សម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយ ដែលយើងគិតថា ជាការមិនគោរពដល់យើង ឬធ្វើអោយយើងបាក់មុខ នោះយើងនឹងមិនមានប្រតិកម្មអវិជ្ជមានទេ ប៉ុន្តែយើងនឹងគិតថា «ការនេះគឺជាឱកាសមួយថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ដោយការឆ្លើយតបដោយសេចក្តីស្រលាញ់»។ ក្នុងនាមជាគ្រីស្ទបរិស័ទ យើងមានព្រះនាមរបស់ព្រះ និងព្រះនាមរបស់ព្រះគ្រីស្ទ (១ពេត្រុស ៤:១៦) ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងមិនបរិសុទ្ធទេ នោះយើងបង្អាប់ព្រះនាមរបស់ព្រះ និងព្រះនាមរបស់ព្រះ គ្រីស្ទហើយ។ ប្រសិនបើយើងមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះមិនចង់ធ្វើដូចនេះទេ។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សម្នាក់រស់នៅ សំរាប់សិរីល្អរបស់ព្រះមិនអាចលួចអ្វីពីពួកជំនុំ (ឬពីអ្នកណាផ្សេង) ឡើយ ពីព្រោះគាត់ដឹងថា គាត់ធ្វើដូចនោះ គាត់កំពុងអោយព្រះនាមរបស់ព្រះត្រូវគេបង្អាប់ហើយ។
៣. សេចក្តីអធិស្ឋាន៖ សេចក្តីពិតដែលបង្ហាញថា ព្រះនាមរបស់ព្រះសំខាន់បំផុត មានឥទ្ធិពលដល់របៀបដែលយើង អធិស្ឋាន។ ដូចដែលយើងបានមើលឃើញខាងលើហើយ ការដំបូងដែលព្រះយេស៊ូវបានបង្រៀនយើងអធិស្ឋាននោះគឺ «សូមអោយព្រះនាមទ្រង់បានបរិសុទ្ធ»។ តើអ្នកអធិស្ឋានសំរាប់តែសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ឬអធិស្ឋានអោយព្រះនាមរបស់ព្រះបានដំកើងឡើង? លើសពីនេះ សូមកត់សំគាល់អំពីរបៀប ដែលរាស្ត្ររបស់ព្រះ ទូលសូមអោយព្រះជួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ នៅក្នុងយេរេមា ១៤:៧ យេរេមាទូលសូមសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះ ប៉ុន្តែមិនទូលសូមដោយផ្អែកលើសេចក្តីល្អនិងគុណតំលៃរបស់អ៊ីស្រាអែលទេ ប៉ុន្តែដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះវិញ។ ទំនុកដំកើង ២៥:១១, ៧៩:៩ និងដានីយ៉ែល ៩:១៩ គឺជាសេចក្តីអធិស្ឋាន ដែលទូលសូមអោយព្រះអត់ទោស «ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះ»។ ទំនុកដំកើង ៣១:៣ ទូលសូមអោយព្រះដឹកនាំ «ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះ»។ ទំនុកដំកើង ១៤៣:១១ ទូលសូមអោយព្រះរំដោះអ្នកនិពន្ធចេញពីទុក្ខលំបាក «ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះ»។ នៅពេល រាស្ត្ររបស់ព្រះបានអធិស្ឋាន ពួកគេមិនគ្រាន់តែគិតអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏គិតអំពីព្រះនាមរបស់ព្រះផងដែរ ពួកគេទូលសូមអោយព្រះបញ្ចេញសកម្មភាព ដោយយល់ដល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់។
៤. អានព្រះគម្ពីរ៖ តាមរយៈការអានព្រះគម្ពីរ យើងស្គាល់ព្រះកាន់តែច្រើន ហើយរៀនបានអ្វីដែលផ្គាប់ព្រះហឫទ័យនិងថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើយើងពិតជាមានសេចក្តីជំនឿ ដែលយកព្រះនិងព្រះគ្រីស្ទជាចំនុចកណ្តាលមែន នោះយើងនឹងចង់រៀនព្រះគម្ពីរ ដើម្បីឲ្យយើងអាចថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់បាន។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងយកខ្លួនឯងជាចំនុចកណ្តាល នោះយើងនឹងមិនចាប់អារម្មណ៍ការអានព្រះគម្ពីរ ហើយនៅពេលយើងអានព្រះគម្ពីរ យើងនឹងអានស្វែងរកតែអ្វី ដែលនឹងជួយយើងនៅក្នុងជីវិតរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ គឺមិនអានដើម្បីស្គាល់ព្រះ រៀនអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសំរាប់យើង និងទទួលការលើកទឹកចិត្តអោយបំរើទ្រង់អស់មួយជីវិតរបស់យើង ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ទ្រង់ឡើយ។
Leave a Reply