ព្រលឹងវិញ្ញាណ
អ្នកនិពន្ធ រ៉ូហ្វ លេភិឡារ
នៅក្នុងប្រទេសនៃទ្វីបអាស៊ី គេធ្លាប់និយាយថា មនុស្សយើងមានធាតុបួនគឺ ដី ទឹក ខ្យល់ និងភ្លើង។ ជួនកាលគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះបង្រៀនថា មនុស្សមានធាតុបីគឺ រូបកាយ ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ ហើយវិញ្ញាណគឺជាធាតុសម្រាប់ទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុនេះហើយបានជាអ្នកខ្លះជឿថា វិញ្ញាណខ្ពស់ជាងព្រលឹង។ គ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះដែលជឿថា មនុស្សមានធាតុបីគឺ រូបកាយ ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ យល់ឃើញថា ការបះបោររបស់យើងមិនជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់វិញ្ញាណទេ គឺជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់តែរូបកាយនិងព្រលឹងប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សដែលមានជំនឿបែបនេះ (មានធាតុបីគឺ រូបកាយ ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ) គាំទ្រទស្សនៈរបស់ខ្លួនដោយផ្តល់ភស្តុតាងដូចតទៅ៖
១. ព្រះគម្ពីរបានប្រើពីរពាក្យខុសគ្នា (ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ) ដូច្នេះវាជាធាតុពីរខុសគ្នា។
២. ព្រះគម្ពីរបានពាក្យ វិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ឬ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) ប៉ុន្តែមិនដែលនិយាយអំពីព្រលឹងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។
៣. សត្វមានព្រលឹង ប៉ុន្តែវាមិនមានវិញ្ញាណទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សខុសពីសត្វ ពីព្រោះពួកវាមិនអាចទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានទេ ដោយសារពួកវាគ្មានវិញ្ញាណ។
៤. គម្ពីរហេព្រើរ ៤:១២ កត់ទុកថា «ព្រះបន្ទូលនៃព្រះនោះរស់នៅហើយពូកែផង ក៏មុតជាងដាវណាមានមុខ ២ ទាំងធ្លុះចូលទៅ ទាល់តែកាត់ព្រលឹងនិងវិញ្ញាណ»។
៥. គម្ពីរ ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣ កត់ទុកថា «សូមឱ្យព្រះនៃសេចក្តីសុខសាន្ត ញែកអ្នករាល់គ្នាចេញជាបរិសុទ្ធសព្វគ្រប់ ហើយឱ្យទាំងព្រលឹងនិងវិញ្ញាណ ហើយរូបកាយទាំងមូលបានបំរុងទុកឥតសៅហ្មង»។ ច្បាស់ហើយអត្ថបទនេះនិយាយអំពីធាតុបីខុសគ្នា គឺ ព្រលឹង វិញ្ញាណ ហើយរូបកាយ។
តាមប្រវត្តិសាស្ត្រគ្រីស្ទបរិស័ទនិងសាស្ត្រាចារ្យព្រះគម្ពីរភាគច្រើនមិនយល់ស្របជាមួយទស្សនៈខាងលើនេះទេ ប៉ុន្តែបានជឿថា មនុស្សមានធាតុពីរ គឺព្រលឹងនិងរូបកាយ។ បើសិនយើងជឿថា យើងមានធាតុពីរ ឬបីធាតុ នោះមិនសូវសំខាន់ទេ ប៉ុន្តែបើយោងតាមព្រះគម្ពីរ ការបង្រៀនខ្លះនៅខាងលើគឺខុស។ រីឯចំណុចទាំងប្រាំខាងលើ សាស្ត្រាចារ្យព្រះគម្ពីរឆ្លើយថា៖
១. បើសិនព្រះគម្ពីរបានប្រើពីរពាក្យខុសគ្នា (ព្រលឹង និងវិញ្ញាណ) នោះមិនប្រាកដជាមានន័យថា ព្រលឹងនិងវិញ្ញាណជាធាតុពីរខុសពីគ្នានោះទេ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះគម្ពីរបានប្រើពាក្យខុសគ្នាសម្រាប់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដូចជា ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ព្រះវិញ្ញាណ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែនេះមិនមានន័យថា គេជាវិញ្ញាណផ្សេងពីគ្នានោះឡើយ។
២. (ព្រះគម្ពីរបានពាក្យ វិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ឬ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ) ប៉ុន្តែមិនដែលនិយាយអំពីព្រលឹងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ) បើសិនយើងមើលព្រះគម្ពីរភាសាដើម យើងឃើញថា នេះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ឧទាហរណ៍ កណ្ឌអេសាយ ១:១៤ បានសរសេរថា ចិត្តអញស្អប់ចំពោះបុណ្យចូលខែនឹងមានកំណត់ទាំងប៉ុន្មានរបស់ឯង (ឬ គ.ខ.ប. យើងស្អប់បុណ្យចូលខែថ្មី និងពិធីបុណ្យផ្សេងៗរបស់អ្នករាល់គ្នាណាស់)។ ព្រះគម្ពីរខ្មែរបានបកប្រែ ចិត្តអញ (ឬ គ.ខ.ប. យើង) ប៉ុន្តែពាក្យភាសាហេព្រើរគឺ נֶ֫פֶשׁ ដែលមានន័យថា «ព្រលឹង» ដូច្នេះភាសាហេព្រើរបានអានថា «ព្រលឹងរបស់ព្រះជាម្ចាស់» (ទំនុកដំកើង ១១:៥ ផងដែរ) ហើយកណ្ឌហេព្រើរ ១០:៣៨ បានសរសេរថា ចិត្តអញគ្មានសេចក្តីអំណរចំពោះអ្នកនោះទេ (គ.ខ.ប. យើងលែងពេញចិត្ត) ប៉ុន្តែភាសាក្រិកដើមបានប្រើពាក្យ ψυχή ដែលមានន័យថា «ព្រលឹង» ដូច្នេះភាសាក្រិកបានអានថា «ព្រលឹងរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។
៣. (សត្វមានព្រលឹង ប៉ុន្តែវាមិនមានវិញ្ញាណទេ) ម្ដងទៀត នេះមិនត្រឹមត្រូវទេ។ ឧទាហរណ៍ សាស្ដា ៣:២១ សរសេរថា «វិញ្ញាណរបស់សត្វ»។ ប៉ុន្តែនេះមិនមានន័យថា សត្វមានធាតុស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច ឬពួកវាអាចទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានទ។
៤. ដើម្បីអោយយើងយល់កណ្ឌហេព្រើរ ៤:១២ អោយបានត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវគិតអំពីគោលបំណងរបស់អ្នកនិពន្ធនៅក្នុងអត្ថបទនេះ។ គោលបំណងរបស់អ្នកនិពន្ធមិនមែនដើម្បីបង្រៀនថា ព្រលឹងនិងវិញ្ញាណខុសគ្នាទេ ប៉ុន្តែដើម្បីបង្ហាញអំពីអំណាចនៃព្រះបន្ទូល។ ព្រះបន្ទូលមានសមត្ថភាពសំដែងទាំងអស់នៅក្នុងជម្រៅនៃមនុស្ស គឺមិនមានអ្វីនៅក្នុងមនុស្សដែលអាចលាក់កំបាំងពីព្រះបន្ទូលបានទេ។
៥. ច្បាស់លាស់ណាស់ថា ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣ និយាយអំពីធាតុបីខុសគ្នា គឺព្រលឹង វិញ្ញាណ និងរូបកាយ ប៉ុន្តែនៅក្នុង ម៉ាថាយ ១០:២៨ ព្រះយេស៊ូវនិយាយអំពីព្រលឹងនិងរូបកាយដើម្បីពិពណ៌នាអំពីធាតុរបស់មនុស្ស។ នៅក្នុង ម៉ាថាយ ២២:៣៧ ព្រះយេស៊ូវនិយាយអំពីចិត្ត ព្រលឹងនិងគំនិត។ ចោទិយកថា ៦:៥ បាននិយាយអំពីចិត្ត ព្រលឹង និង កម្លាំង។ នៅក្នុង ម៉ាកុស ១២:៣០ បាននិយាយអំពី ចិត្ត ព្រលឹង គំនិត និងកម្លាំង។ តើនេះមានន័យថា យើងមានបួនធាតុដែរឬទេ? ទេ។ ១សាំយូអែល ១៤:៧ និយាយអំពីចិត្ត និងព្រលឹង។ មានអត្ថបទជាច្រើន ដែលមានបញ្ជីខុសៗគ្នា ហើយយើងមិនមានមូលហេតុល្អគាំទ្រទស្សនៈយក ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣ ជាបញ្ជីធាតុរបស់មនុស្សជាជាងអត្ថបទណាផ្សេងទៀតទេ។ នេះមិនមានន័យថា ព្រះគម្ពីរមានការបង្រៀនផ្ទុយគ្នាឡើយ។ អ្នកនិពន្ធមិនសូវចាប់អារម្មណ៍អំពីការសរសេរបញ្ជីធាតុរបស់មនុស្សដូចនៅអាស៊ីទេ។ អត្ថបទទាំងនេះគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយ ដែលគេពិពណ៌នាអំពីខ្លួនមនុស្សទាំងមូលប៉ុណ្ណោះ។
ចំណុចខ្លះដែលខុស
ជំនឿដែលថា
- សត្វមានព្រលឹងតែមិនមានវិញ្ញាណ
- វិញ្ញាណ (មិនព្រលឹង ឬរូបកាយ) ជាធាតុសម្រាប់ទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់
- វិញ្ញាណខ្ពស់ជាង ឬពិសេសជាងព្រលឹង
- ការបះបោររបស់យើងមិនជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់វិញ្ញាណទេ ប៉ុន្តែជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់តែរូបកាយនិងព្រលឹងប៉ុណ្ណោះ
ច្បាស់លាស់ណាស់ថា ជំនឿទាំងអស់នេះខុសនឹងព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរមិនបង្រៀនចំណុចទាំងនេះទេ ប៉ុន្តែបង្រៀនផ្ទុយពីនេះវិញ។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា៖
ក. វិញ្ញាណយើងអាចសៅហ្មង (២កូរិនថូស ៧:១)។
ខ. រូបកាយយើងសំរាប់ថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ (១កូរិនថូស ៦:១៣)។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ លោកប៉ុលកំពុងកែពួកកូរិនថូស ពីព្រោះគេមានជំនឿខុសដូចខាងលើ។ គេជឿថា វិញ្ញាណខ្ពស់ជាងហើយពិសេសជាង ពីព្រោះគឺជាវិញ្ញាណដែលទាក់ទងជាមួយព្រះអង្គ (មិនមែនរូបកាយទេ)។ ហេតុនេះហើយបានជាគេជឿថា គេអាចប្រព្រឹត្តនឹងរូបកាយតាមប៉ងប្រាថ្នារបស់គេ ហើយលទ្ធផលគឺគេធ្វើបាបជាមួយរូបកាយ។ លោកប៉ុលបង្ហាញថា ជំនឿនេះខុស ពីព្រោះរូបកាយយើងគឺសំរាប់ថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់។
គ. ព្រលឹងយើងទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ ព្រលឹងយើងសរសើរព្រះអង្គ (ទំនុកដំកើង ១០៣:១-២,២២; ១០៤:១,៣៥; ១៤៦:១) ស្រឡាញ់ព្រះអង្គ (ចោទិយកថា ៦:៥; ១០:១២; ១១:១៣; ១៣:៣; ៣០:៦; យ៉ូស្វេ ២២:៥; ម៉ាថាយ ២២:៣៧) យើងបង្គំផ្ចង់ព្រលឹងទៅរកព្រះអង្គ (ទំនុកដំកើង ២៥:១; ៨៦:៤; ១៤៣:៨)។ នៅក្នុងអត្ថបទទាំងអស់នេះ ពាក្យភាសាដើមគឺ «ព្រលឹង» ប៉ុន្តែព្រះគម្ពីរភាសាខ្មែរជួនកាលបកប្រែដោយពាក្យផ្សេង។
សេចក្ដីពិតដ៏សំខាន់
ខ្លួនទាំងមូល៖ ទោះបីជាយើងថា យើងមានធាតុពីរ ធាតុបី ធាតុបួន ធាតុប្រាំ ល.ក៏ដោយ ក៏គំនិតចំបងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរគឺថា យើងត្រូវស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ សរសើរព្រះជាម្ចាស់ និងរស់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយនឹងខ្លួនរបស់យើងទាំងមូល (មិនមានធាតុ ឬផ្នែកណាដែលមិនត្រូវធ្វើការទាំងនេះទេ)។ ការបះបោររបស់មនុស្សជះឥទ្ធិពលអាក្រក់ដល់ខ្លួនទាំងមូល ដូច្នេះហើយបានជានៅពេលព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះយើង ទ្រង់ញែកយើងចេញជាបរិសុទ្ធសព្វគ្រប់ ហើយនេះជាអ្វីដែលលោកប៉ុលបង្រៀននៅក្នុង ១ថែស្សាឡូនីច ៥:២៣។
ខុសពីសត្វ៖ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សដូចរូបអង្គទ្រង់ ហើយលក្ខណៈនេះហើយដែលបានធ្វើអោយយើងខុសពីសត្វ។ សត្វមិនអាចទាក់ទងជាមួយនឹងព្រះអង្គបានទេ ដូច្នេះមិនមានប្រយោជន៍ ដែលយើងប្រកាសដំណឹងល្អទៅសត្វ។ សត្វមិនមានជីវិតក្រោយពេលវាបានងាប់ទៅនោះឡើយ ពួកវាមិនចាប់ជាតិទៀតទេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីមនុស្សស្លាប់ មនុស្សនឹងស្ថិតស្ថេរអស់កល្បជានិច្ច គឺនៅស្ថាននរក ឬឋានសួគ៌។ បើសិនជាយើងថា សត្វមានព្រលឹង ហើយព្រលឹងគឺជាធាតុដែលអាចឆ្លងសេចក្ដីស្លាប់បាន នោះមានន័យថា សត្វក៏អាចឆ្លងសេចក្ដីស្លាប់បានដែរ ប៉ុន្តែនោះជាជំនឿរបស់សាសនាព្រះពុទ្ធ ដែលផ្ទុយពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះគម្ពីរ។ ព្រះគម្ពីរមិនដែលបង្រៀនថា សត្វមានព្រលឹងឡើយ។
Bibliography
Berkhof, L. (1938). Systematic theology. Grand Rapids, MI: Wm. B. Eerdmans publishing co.
Duffield, G. P., & Van Cleave, N. M. (1983). Foundations of Pentecostal theology. Los Angeles, CA: L.I.F.E. Bible College.
Erickson, M. (1985). Christian Theology. Grand Rapids: Baker.
Grudem, W. (1994). Systematic Theology. Grand Rapids: IVP.
Hawthorne, G. F., Martin, R. P., & Reid, D. G. (Eds.). (1993). In Dictionary of Paul and his letters. Downers Grove, IL: InterVarsity Press.
Hodge, C. (1997). Systematic theology (Vol. 3). Oak Harbor, WA: Logos Research Systems, Inc.
Hoekema, A. (1986). Created in God’s Image. Grand Rapids: Eerdmans.
Horton, M. (2011). The Christian Faith: A Systematic Theology for Pilgrims on the Way. Grand Rapids, MI: Zondervan.
Miley, J. (1892). Systematic theology, volume 1. New York: Hunt & Eaton.
Pope, W. B. (1879). A Compendium of Christian Theology: being analytical outlines of a course of theological study, biblical, dogmatic, historical, volumes 1-3 (Vol. 1). London: Beveridge and Co.
Ryrie, C. C. (1999). Basic Theology: A Popular Systematic Guide to Understanding Biblical Truth. Chicago, IL: Moody Press.
Shedd, W. G. T. (2003). Dogmatic theology. (A. W. Gomes, Ed.) (3rd ed.). Phillipsburg, NJ: P & R Pub.
Strong, A. H. (1907). Systematic theology. Philadelphia: American Baptist Publication Society.
Van der Merwe, C. (2004). The Lexham Hebrew-English Interlinear Bible. Bellingham, WA: Lexham Press.
Leave a Reply