1 Sam. 17 pdf download
ដើម្បីអោយយើងបានយល់រឿងនេះយ៉ាងត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវយល់អំពីកណ្ឌ១សាំយូអែល។ ដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីកណ្ឌ ១សាំយូអែល សូមអានឯកសារ «ពាក្យលំនាំ ៖ សាំយូអែល» http://www.dkdl.org/?page_id=1146 ដែលបានបង្រៀនអំពីស្ថានភាពប្រវត្តិសាស្ត្រនៃរឿងនៅក្នុងកណ្ឌនេះ។
រឿងអំពីដាវីឌ និងកូលីយ៉ាតគឺជារឿងមួយដ៏ល្បីល្បាញនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនយកមកបង្រៀនជាញឹកញាប់ផងដែរ ប៉ុន្តែមនុស្សជាច្រើនដែលបង្រៀនពីរឿងនេះមិនយល់ និងអនុវត្តរឿងនេះអោយបានត្រឹមត្រូវនោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនបង្រៀនរឿងនេះជាញឹកញាប់ ដោយមានការអនុវត្តថា «ដាវីឌបានមានជំនឿ ហើយយើងគួរតែធ្វើតាមគំរូរបស់ដាវីឌដែរ គឺមានជំនឿដូចជាគាត់»។ ការអនុវត្តនេះមិនខុសទេ ប៉ុន្តែការអនុវត្តរឿងនេះតាមតែរបៀបនេះមានបញ្ហាពីរ។ បញ្ហាទីមួយគឺថា មនុស្សមិនយល់អំពីជំនឿរបស់ដាវីឌ ដូច្នេះហើយមើលមិនឃើញការអនុវត្តត្រឹមត្រូវទេ។ បញ្ហាទីពីរគឺថា បើសិនយើងគ្រាន់តែប្រើការអនុវត្តថា «ដាវីឌបានមានជំនឿ ហើយយើងគួរតែធ្វើតាមគំរូរបស់ដាវីឌដែរ គឺមានជំនឿដូចជាគាត់» នោះយើងខកខានមើលឃើញគោលការណ៍សំខាន់ជាងនៅក្នុងរឿងនេះ គឺយើងមិនដូចជាដាវីឌឡើយ ប៉ុន្តែយើងដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលមានការភ័យខ្លាចមិនហ៊ានប្រយុទ្ធជាមួយកូលីយ៉ាតវិញ។ ដូច្នេះ យើងត្រូវសិក្សាចំណុចទាំងពីរនេះ។
ជំនឿរបស់ដាវីឌ
បើសិនយើងសួរសំនួរថា «តើដាវីឌមានជំនឿលើអ្វី?» នោះជារឿយៗមនុស្សឆ្លើយថា «ព្រះ»។ ចម្លើយនេះត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែវាមិនទាន់គ្រប់នៅឡើយទេ។ បើសិនយើងសួរម្តងទៀតថា «តើដាវីឌបានជឿអ្វីអំពីព្រះ?» នោះជារឿយៗមនុស្សឆ្លើយថា «ដាវីឌបានជឿថា ព្រះមានអំណាចព្រះចេស្ដា ហើយទ្រង់នឹងប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ ដើម្បីអោយដាវីឌមានជ័យជំនះ»។ ម្តងទៀត ចម្លើយនេះត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែវានៅមិនទាន់គ្រាន់នៅឡើយទេ។ បើសិនយើងសួរសំនួរថា «ហេតុអ្វីព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ?» នោះជារឿយៗមនុស្សផ្តល់ចម្លើយមិនត្រឹមត្រូវមួយ ហើយវានាំអោយពួកគេមិនយល់ អនុវត្ត និងបង្រៀនរឿងនេះបានត្រឹមត្រូវឡើយ។
ហេតុអ្វីព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ? ជារឿយៗមនុស្សផ្តល់ចម្លើយមួយ ដែលផ្ដោតលើអត្តចរិតរបស់ដាវីឌដូចជា «ដោយព្រោះគាត់សុចរិត» «ដោយព្រោះគាត់បានមានជំនឿ»…។ល។ ដូច្នេះ ពួកគេផ្ដោតដាវីឌដែលជាមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ ការផ្ដោតនេះមិនត្រឹមត្រូវឡើយ។ ហេតុអ្វីព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ? សេចក្តីលំអិតនៅក្នុងរឿងនេះប្រាប់យើង។ ពាក្យផ្ទួនគឺជាចំណុចសំខាន់មួយនៅក្នុងការសរសេរជាភាសាហេព្រើរ ដែលជួយបង្ហាញគំនិតចំបងនៃរឿង។ មានពាក្យផ្ទួនមួយនៅក្នុងរឿងនេះ ដែលជួយបង្ហាញគំនិតចំបងនៃរឿង និងមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់ដាវីឌ។ នៅក្នុងខ. ២៦ ដាវីឌសួរថា «ដ្បិតតើសាសន៍ភីលីស្ទីនដែលឥតកាត់ស្បែកនេះជាអ្វី បានជាហ៊ានប្រកួតនឹងពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ដូច្នេះ» បន្ទាប់មកនៅក្នុងខ. ៣៦ ដាវីឌនិយាយទៅកាន់សូលថា «សាសន៍ភីលីស្ទីនដែលឥតកាត់ស្បែកនេះ នឹងបានដូចជាសត្វ១នោះដែរ ដ្បិតវាបានប្រកួតនឹងពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ហើយ»។ បន្ទាប់មកនៅក្នុងខ. ៤៥ ឃ្លាដំបូងដែលដាវីឌនិយាយទៅកាន់កូលីយ៉ាតគឺថា «ចំណែកឯង បានមកឯអញ ទាំងកាន់ដាវកាន់លំពែង ហើយនឹងដែកពួយផង តែឯអញវិញ អញមកឯឯងដោយនូវព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ានៃពួកពលបរិវារ គឺជាព្រះនៃពួកពលសាសន៍អ៊ីស្រាអែល ដែលឯងបានប្រកួតនឹងគេនោះ»។ ឥឡូវនេះ តើអ្នកមើលឃើញពាក្យផ្ទួនទាំងនេះហើយឬនៅ? ដាវីឌនិយាយម្តងហើយម្តងទៀតថា នៅពេលកូលីយ៉ាតប្រកួតជាមួយអ៊ីស្រាអែល គឺគាត់កំពុងប្រកួតជាមួយពលទ័ពនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ហើយ។ ដាវីឌបានយល់ថា អ៊ីស្រាអែលគឺរាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដាវីឌមិនគ្រាន់តែជឿលើព្រះ និងអំណាចព្រះចេស្ដារបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏បានដឹងថា ព្រះបានស្ថិតនៅក្នុងទំនាក់ទំនងសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយអ៊ីស្រាអែល ដែលត្រូវបានបង្កើតតាមរយៈសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប។ តាមរយៈសម្ព័ន្ធមេត្រីនេះ ព្រះដ៏ជាព្រះអាទិករនៃសកលលោកជារបស់អ៊ីស្រាអែល ហើយអ៊ីស្រាអែលជារបស់ព្រះ។ ព្រះ និងអ៊ីស្រាអែលជារបស់គ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងទំនាក់ទំនងពិសេសនេះ បានជាកងពលរបស់អ៊ីស្រាអែលគឺជាកងពលរបស់ព្រះ។ ដូច្នេះ នៅពេលកូលីយ៉ាតប្រកួតជាមួយអ៊ីស្រាអែល គឺគាត់កំពុងប្រកួតជាមួយពលទ័ពនៃព្រះហើយ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលព្រះនឹងប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ និងអ៊ីស្រាអែល ហើយនេះគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់ដាវីឌ។ បើសិនយើងមិនគិតពីចំណុចនេះទេ នោះយើងនឹងអនុវត្តរឿងមិនបានត្រឹមត្រូវទេ។
តើអ្នកមើលឃើញភាពខុសគ្នារវាងចម្លើយទាំងប៉ុន្មានខាងលើចំពោះសំនួរថា «ហេតុអ្វីព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ»? បើសិនយើងឆ្លើយថា «ដោយព្រោះគាត់សុចរិត» «ដោយព្រោះគាត់បានមានជំនឿ» ហើយ «ដោយព្រោះដាវីឌ…» នោះយើងផ្ដោតលើដាវីឌដែលជាមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ មិនមែនព្រះទេ ប៉ុន្តែចម្លើយត្រឹមត្រូវផ្ដោតលើព្រះវិញ។ ព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសដាវីឌ និងអ៊ីស្រាអែល ដោយព្រោះការមួយដែលព្រះបានធ្វើនៅអតីតកាល គឺព្រះបានចងសម្ព័ន្ធមេត្រីមួយជាមួយអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ដើម្បីយកអ៊ីស្រាអែលធ្វើជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុដែលព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសពួកគេ ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលដាវីឌផ្ទាល់និយាយ។ ម្តងទៀត មូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់ដាវីឌគឺជាសម្ព័ន្ធមេត្រី ដែលព្រះបានបង្កើតនៅអតីតកាល ហើយដោយសារតែដាវីឌបានមានជំនឿនេះហើយ ទើបគាត់ហ៊ានចេញទៅប្រយុទ្ធជាមួយកូលីយ៉ាត។
ឧទាហរណ៍បញ្ជាក់មួយអាចជួយពន្យល់គំនិតនេះបាន។ បើសិនបុរសម្នាក់ឈ្មោះ សំណាង កំពុងជេរប្រមាថស្ត្រីម្នាក់ ហើយមានបុរសមាឌធំម្នាក់នៅក្បែរនោះ ប៉ុន្តែបុរសមាឌធំនោះមិនខ្វល់អំពីសំណាង ដែលកំពុងជេរប្រមាថស្ត្រីនោះឡើយ នោះសំណាងមិនចាំបាច់បារម្ភអំពីបុរសមាឌធំនោះឡើយ។ សំណាងអាចបន្តជេរប្រមាថស្ត្រីនោះ ពីព្រោះបុរសមាឌធំនោះនឹងមិនធ្វើអ្វីគាត់ឡើយ។ ប៉ុន្តែ បើសិនយើងផ្លាស់ប្តូររឿងនេះបន្តិច គឺបុរសមាឌធំនោះគឺជាស្វាមីរបស់ស្ត្រីនោះវិញ ហើយគាត់ស្រឡាញ់ភរិយារបស់គាត់ ហើយគាត់នឹងការពារភរិយារបស់គាត់ នោះសំណាងនឹងជួបបញ្ហាជាមួយបុរសមាឌធំនោះហើយ គឺបុរសមាឌធំនឹងប្រយុទ្ធជំនួសភរិយារបស់គាត់ ហើយបើសិនសំណាងដឹងថា ពួកគេទាំងពីរគឺជាប្តីប្រពន្ធ នោះគាត់នឹងឈប់ជេរប្រមាថស្ត្រីនោះ។ តើរឿងទាំងពីរមានភាពខុសគ្នាអ្វី? កំឡាំង និងថាមពលខ្លាំងរបស់បុរសមាឌធំនោះមិនមែនជាភាពខុសគ្នាទេ ដែលតាមពិតគាត់មានកំឡាំង និងថាមពលខ្លាំងនៅក្នុងរឿងទាំងពីរ។ ភាពខុសគ្នានោះគឺជាទំនាក់ទំនងរបស់បុរសមាឌធំ និងស្ត្រីនោះ។
នេះគឺជាគំនិតដូចគ្នានៅក្នុងរឿងដាវីឌ និងកូលីយ៉ាតផងដែរ។ ហេតុអ្វីដាវីឌបានជឿថា ព្រះនឹងប្រយុទ្ធជំនួសគាត់ និងអ៊ីស្រាអែល? គាត់មិនគ្រាន់តែជឿថា ព្រះមានអំណាចខ្លាំងក្លាប៉ុណ្ណោះទេ ហើយក៏មិនមែនដោយសារអ្វីមួយដែលដាវីឌបានធ្វើនោះដែរ ប៉ុន្តែដោយសារតែអ្វីមួយដែលព្រះបានធ្វើវិញ។ ដាវីឌបានដឹងថា ព្រះបានស្ថិតនៅក្នុងទំនាក់ទំនងសម្ព័ន្ធមេត្រីមួយជាមួយអ៊ីស្រាអែល គឺព្រះ និងអ៊ីស្រាអែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចជាប្តីប្រពន្ធ។
គំនិតនេះនាំយើងទៅឯសំនួរយ៉ាងសំខាន់មួយអំពីការអនុវត្ត។ យើងមិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ គឺយើងមិនស្ថិតនៅក្នុងសម្ព័ន្ធមេត្រី ដែលអ៊ីស្រាអែលមានជាមួយព្រះនៅសម័យនោះទេ។ បើសិនយើងគ្រាន់តែអនុវត្តរឿងនេះទៅកាន់មនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះថា «ចូរជឿលើព្រះដូចជាដាវីឌបានជឿចុះ» «ព្រះនឹងប្រយុទ្ធជំនួសយើង» នោះយើងមានបញ្ហាមួយ ពីព្រោះយើងមិនស្ថិតនៅក្នុងសម្ព័ន្ធមេត្រី ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់ដាវីឌ និងមូលហេតុដែលព្រះបានប្រយុទ្ធជំនួសពួកគេឡើយ។ យើងមិនមែនជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលទេ។ បើសិនយើងប្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាពីរឿងនេះថា «ព្រះមានអំណាចព្រះចេស្ដា ហើយដាវីឌបានមានជំនឿលើទ្រង់ ហើយទ្រង់បានជួយគាត់ នោះចូរមានជំនឿលើព្រះអំពីបញ្ហានៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកចុះ» នោះយើងពិតជាបានកាត់ស្រាយ និងអនុវត្តអត្ថបទគម្ពីរនេះខុសហើយ។ បើសិនមនុស្សដែលយើងកំពុងអនុវត្តរឿងនេះទៅកាន់មិនស្ថិតនៅក្នុងទំនាក់ទំនងសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយព្រះទេ នោះហេតុអ្វីព្រះត្រូវកាន់ខាងគាត់ ដូចជាទ្រង់បានកាន់ខាងដាវីឌ ជាជាងទាស់ប្រឆាំងនឹងគាត់ ដូចជាព្រះបានទាស់ប្រឆាំងនឹងកូលីយ៉ាត?
ដូច្នេះ តើយើងអនុវត្តរឿងនេះនៅសព្វថ្ងៃនេះយ៉ាងដូចម្តេច? ចូរចងចាំថា ជំនឿរបស់ដាវីឌបានផ្អែកលើអ្វីដែលព្រះបានធ្វើនៅក្នុងអតីតកាល គឺព្រះបានចងសម្ព័ន្ធមេត្រីមួយជាមួយអ៊ីស្រាអែលតាមរយៈអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ហើយដោយសារសម្ព័ន្ធមេត្រីនេះ អ៊ីស្រាអែលគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះ។ ប៉ុន្តែនៅសព្វថ្ងៃនេះយើងស្ថិតនៅក្នុងសម័យកាលខុសគ្នាមួយ គឺយើងស្ថិតនៅក្នុងសម័យសម្ព័ន្ធមេត្រីថ្មី ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងអតីតកាលតាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ជាពិសេសតាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃជំនឿរបស់យើង។ ដូច្នេះ បើសិនយើងនឹងធ្វើតាមគំរូរបស់ដាវីឌ នោះមានន័យថា យើងជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ ដាវីឌបានរស់នៅក្នុងសម័យ ដែលមានសម្ព័ន្ធមេត្រី ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើង នៅក្នុងអតីតកាលតាមរយៈអ័ប្រាហាំ អ៊ីសាក និងយ៉ាកុប ហើយដាវីឌជឿថា ព្រះអង្គនឹងមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះសម្ព័ន្ធមេត្រីនោះ។ ចំណែកយើងវិញ យើងរស់នៅក្នុងសម័យ ដែលមានសម្ព័ន្ធមេត្រីថ្មី ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងអតីតកាល តាមរយៈព្រះយេស៊ូវ ដូច្នេះយើងជឿលើព្រះយេស៊ូវ។ នៅពេលយើងជឿលើព្រះយេស៊ូវ នោះយើងបានចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនងសម្ព័ន្ធមេត្រីជាមួយព្រះ យើងគឺជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ (រ៉ូម ៨:៥-១៧; កាឡាទី ៣:២៦-២៨) ហើយទ្រង់គឺជាព្រះរបស់យើង ហើយទ្រង់កាន់ខាងយើង មិនមែនទាស់ប្រឆាំងនឹងយើងឡើយ (រ៉ូម ៨:២៨-៣៩)។ មែនហើយ ព្រះពិតជាមានអំណាចព្រះចេស្ដាខ្លាំងពូកែមែន ប៉ុន្តែអំណាចព្រះចេស្ដានោះមិនល្អចំពោះយើងឡើយ បើសិនព្រះមិនកាន់ខាងយើង តែទាស់ប្រឆាំងនឹងយើងវិញនោះ។ នៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ ព្រះកាន់ខាងយើង ហើយនេះមិនមានន័យថា យើងនឹងមិនមានបញ្ហានៅក្នុងជីវិតរបស់យើងឡើយ ប៉ុន្តែយើងនឹងមានជ័យជំនះតាមរយៈបញ្ហាទាំងនោះ។
តើយើងដូចជាដាវីឌ ឬក៏ដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលភ័យខ្លាច?
នៅពេលយើងគ្រាន់តែអានរឿងនេះ ដើម្បីព្យាយាមធ្វើដូចជាដាវីឌប៉ុណ្ណោះ នោះយើងបាត់បង់គោលការណ៍សំខាន់មួយនៅក្នុងរឿងនេះហើយ។ នៅក្នុងរឿងជាច្រើននៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ យើងមើលឃើញគោលការណ៍ថា ព្រះសង្គ្រោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចេញពីខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេតាមរយៈមនុស្សម្នាក់ ដែលព្រះអង្គទ្រង់បានជ្រើសរើស។ នៅក្នុងរឿងនេះ មនុស្សម្នាក់ដែលព្រះជ្រើសរើស និងប្រើគឺជាដាវីឌ។ ដាវីឌគឺជា «អ្នករើសតាំង» របស់ព្រះ (ទំនុកដំកើង ៨៩:៣)។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលហាក់ដូចជាមិនមានសមត្ថភាពសង្គ្រោះខ្លួនឯងចេញពីខ្មាំងសត្រូវបានឡើយ ដូច្នេះព្រះបានសង្គ្រោះពួកគេ (ខ. ៤៧) តាមរយៈដាវីឌ។ យោងតាមព្រះគម្ពីរ ខ្មាំងសត្រូវធំបំផុតរបស់យើងគឺជាសាតាំង និងសេចក្តីស្លាប់ ហើយយើងមើលឃើញម្តងទៀតនូវគោលការណ៍ដូចគ្នាថា យើងដូចជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែល ដែលមិនមានសមត្ថភាពសង្គ្រោះយកឈ្នះខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេផងដែរ។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ ហើយត្រូវការបានសង្គ្រោះ។ នៅសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ ហើយត្រូវការបានសង្គ្រោះចេញបាបរបស់ខ្លួន គឺចេញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះ ចេញពីសាតាំង និងចេញពីសេចក្តីស្លាប់។
ព្រះសង្គ្រោះយើងចេញពីខ្មាំងសត្រូវធំបំផុតរបស់យើង ដែលជាសាតាំង និងសេចក្តីស្លាប់ តាមរយៈមនុស្សម្នាក់ដែលព្រះអង្គទ្រង់បានរើសតាំង គឺជាព្រះយេស៊ូវ ដែលជា «អ្នករើសតាំង» ដ៏អស្ចារ្យបំផុត (អេសាយ ៤២:១) ហើយជាពូជពង្សរបស់ដាវីឌ។ តាមរយៈការសុគត និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ព្រះយេស៊ូវបានទទួលយកទណ្ឌកម្មសំរាប់បាបរបស់យើង ហើយបានយកឈ្នះសេចក្តីស្លាប់ និងសាតាំង។ ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលបានសង្គ្រោះដោយសារជ័យជំនះរបស់រើសតាំងរបស់ព្រះ គឺដាវីឌ ហើយយើងបានសង្គ្រោះដោយសារជ័យជំនះ (យ៉ូហាន ១៦:៣៣) របស់អ្នករើសតាំងដ៏អស្ចារ្យបំផុត គឺព្រះយេស៊ូវ។ ដាវីឌត្រូវបានលើកឡើងធ្វើជាស្តេចដោយសារតែជ័យជំនះរបស់គាត់នៅទីនេះ (១សាំយូអែល ១៧:២៥) ហើយព្រះយេស៊ូវក៏ត្រូវលើកឡើងធ្វើជាស្តេចខ្ពស់បំផុតដោយសារជ័យជំនះរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាងផងដែរ (ម៉ាថាយ ២៧:៣៧; យ៉ូហាន ១៩:១៩; ភីលីព ២:៥-១១)។ មានរបៀបជាច្រើនដែលយើងមើលឃើញថា ដាវីឌគឺជាស្រមោលអំពីព្រះយេស៊ូវ។ ឈ្មោះរបស់ដាវីឌមានន័យថា «ស្ងួនភ្ងា» ហើយព្រះគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រាស្ងួនភ្ងារបស់ព្រះ។ ទាំងដាវីឌ និងព្រះយេស៊ូវបានប្រសូតនៅបេថ្លេហិម ហើយបានទទួលការបដិសេធដោយប្រជាជនរបស់ខ្លួនដូចគ្នា ប៉ុន្តែសំខាន់បំផុតចេញពីរឿងនេះ ទាំងពីរតួអង្គបានមានជ័យជំនះដើម្បីសង្គ្រោះរាស្រ្តរបស់ព្រះ។
Leave a Reply