1Peter 5.1-14 download
រំលឹក៖ នៅក្នុង១ពេត្រុស ៤:១-១៩ បានបង្រៀនអោយគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវរស់នៅក្នុងជីវិតបរិសុទ្ធ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានរងទុក្ខខាងសាច់ឈាមជំនួសយើងរួចហើយ។ គ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែបំរើព្រះដោយ សេចក្តីស្រលាញ់តាមអំណោយទានរៀងៗខ្លួន ហើយបើទោះជាមានការរងទុក្ខក៏ដោយ ក៏យើងគួរតែមានអំណរអរសប្បាយនៅក្នុងជីវិតនិងការបំរើព្រះដែរ ពីព្រោះយើងមានចំណែកនៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។
សូមអាន ១ពេត្រុស ៥:១–១៤ ។
រចនាសម្ព័ន្ធ៖
៥:១-៤ ការដាស់តឿននិងការលើកទឹកចិត្តដល់ពួកចាស់ទុំ
៥:៥-៧ ពួកគ្រីស្ទបរិស័ទវ័យក្មេងគួរតែចុះចូលចំពោះពួកចាស់ទុំរបស់ខ្លួន
៥:៨-១១ ការតស៊ូជាមួយអារក្សដោយសេចក្តីជំនឿ
៥:១២-១៤ ការជំរាបសួរចុងក្រោយ
សូមអានខ. ១–៤ ឡើងវិញ ហើយឆ្លើយសំនួរខាងក្រោម។
តើលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងបីដែលសាវកពេត្រុសបានអះអាងថាគាត់មាន គឺជាអ្វីខ្លះ? (ខ.១)
តើសាវកពេត្រុសបង្រៀនអោយពួកចាស់ទុំធ្វើអ្វីខ្លះ? (ខ.២–៣)
តើពួកចាស់ទុំដែលឃ្វាលហ្វូងចៀមដោយស្មោះត្រង់នឹងទទួលបានអ្វី? (ខ.៤)
ការពន្យល់ និងការអនុវត្ត៖
ពួកចាស់ទុំគឺជាពួកអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ដែលមានទំនួលខុសត្រូវខ្ពស់ក្នុងការគ្រប់គ្រង ថែរក្សា បង្រៀន និងដឹកនាំអ្នកជឿដទៃទៀតនៅក្នុងពួកជំនុំ ដូច្នេះហើយការធ្វើជាគំរូល្អគឺជាសេចក្តីតម្រូវសំរាប់ពួកចាស់ទុំ។ តើអ្នកគឺជាអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងពួកជំនុំដែលអ្នកកំពុងបំរើដែរឬទេ? ហើយតើអ្នកបានមើលឃើញគំរូល្អចេញពីខ្លួនឯង ឬពីអ្នកដឹកនាំដទៃទៀតនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់អ្នកដែរឬទេ?
សាវកពេត្រុសបរិយាយអំពីលក្ខណៈសម្បត្តិមួយចំនួននៃអ្នកដឹកនាំល្អនៅក្នុងពួកជំនុំ។ ទីមួយ អ្នកដឹកនាំគួរតែដឹងថា គាត់កំពុងឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ព្រះ មិនមែនហ្វូងចៀមរបស់គាត់ឡើយ។ ទីពីរ បំរើពួកជំនុំដោយស្ម័គ្រចិត្ត មិនគិតអំពីកំរៃ និងដោយបន្ទាបខ្លួន។ ហើយទីបី ធ្វើជាគំរូល្អដល់ពួកជំនុំរបស់ខ្លួន។ យើងគួរតែចងចាំថា លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះគឺពិតជាអ្វី ដែលព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលប្រាប់ដល់សាវកពេត្រុសផ្ទាល់នៅក្នុងយ៉ូហាន ២១:១៥-១៧។ រីឯព្រះយេស៊ូវវិញ ទ្រង់គឺជាមេពួកអ្នកគង្វាល ហើយទ្រង់បានឃ្វាលហ្វូងចៀមរបស់ទ្រង់នៅក្នុងរបៀបទាំងនេះ គឺដោយបន្ទាបអង្គទ្រង់ ដោយបំរើ និងដោយការរងទុក្ខនិងការសុគតជំនួយជំនួសហ្វូងចៀមរបស់ទ្រង់ផង (ភីលីព ២:៦-៨)។ ដូច្នេះ តើលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះត្រូវបានពួកជំនុំរបស់អ្នកមើលឃើញនៅក្នុងការបំរើរបស់អ្នក ឬអ្នកដឹកនាំរបស់អ្នកដែរឬទេ?
សូមអានខ.៥–៧ ឡើងវិញ ហើយឆ្លើយសំនួរខាងក្រោម។
តើសាវកពេត្រុសបានពន្យល់យ៉ាងដូចម្តេចអំពីអំនួតអួតអាងនិងការបន្ទាបខ្លួន? (ខ.៥–៦)
តើគ្រីស្ទបរិស័ទវ័យក្មេងៗគួរតែមានអាកប្បកិរិយានិងឥរិយាបថចំពោះពួកចាស់ទុំនៅក្នុងពួកជំនុំយ៉ាងដូចម្តេច? ហើយតើទាំងគ្រីស្ទបរិស័ទវ័យក្មេងៗនិងពួកចាស់ទុំក្នុងពួកជំនុំគួរតែមានអាកប្បកិរិយានិងឥរិយាបថចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងដូចម្តេច? (ខ.៥)
តើគ្រីស្ទបរិស័ទត្រូវធ្វើដូចម្តេចជាមួយសេចក្តីទុក្ខព្រួយរបស់ខ្លួន? (ខ.៧)
ការពន្យល់ និងការអនុវត្ត៖
សាវកពេត្រុសផ្តល់សេចក្តីណែនាំដល់មនុស្សចាស់ៗនិងមនុស្សក្មេងៗនៅក្នុងពួកជំនុំគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ភាគច្រើន អំនួតអួតអាងចេញពីមនុស្សចាស់ៗ ដែលគិតថា ខ្លួនគឺជាមនុស្សចាស់ មានចំណេះដឹងនិងបទពិសោធន៍ជីវិតគ្រប់គ្រាន់ ហើយមិនចាំបាច់ស្តាប់និងរៀនពីមនុស្សក្មេងៗឡើយ។ យើងក៏មើលឃើញ អំនួតអួតអាងបែបនេះនៅក្នុងវប្បធម៌ខ្មែររបស់យើង ហើយក៏មាននៅក្នុងបរិបទនៃគ្រីស្ទបរិស័ទផងដែរ។ បេសកជន គ្រូគង្វាល និងអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំខ្លះក៏មានអំនួតតាមរបៀបនេះ ដោយគិតថាពួកគាត់ជាមនុស្សចាស់ មានចំណេះដឹងទូទៅច្រើន ចំណេះដឹងខាងទេវសាស្ត្រ និងមានសេដ្ឋកិច្ចប្រសើរ មិនគួរស្តាប់និងយល់អំពីមនុស្សក្មេងៗនៅក្នុងពួកជំនុំរបស់ខ្លួនឡើយ។ ពួកគាត់តម្រូវអោយមនុស្សក្មេងៗចុះចូលគោរពពួកគាត់ ខណៈពួកគាត់កំពុងដឹកនាំដោយអំនួត។ ជាការពិត មនុស្សក្មេងៗនិងពួកជំនុំទាំងមូលគួរតែចុះចូលចំពោះមនុស្សចាស់ៗ និងចំពោះការដឹកនាំរបស់ពួកអ្នកដឹកនាំ ប៉ុន្តែនៅក្នុងខទាំងនេះ សាវកពេត្រុសក៏ណែនាំអោយទាំងពួកអ្នកដឹកនាំនិងមនុស្សក្មេងៗមានចិត្តសុភាពនិងបន្ទាបខ្លួនចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក ពីព្រោះពួកគេបំរើគ្នាទៅវិញទៅមក។ ដូច្នេះ យើងទាំងអស់គ្នាមានតួនាទីបំរើគ្នាទៅវិញទៅមកនៅក្នុងពួកជំនុំ ហើយយើងគួរតែចុះចូលនិងគោរពដល់មនុស្សចាស់ៗ ហើយស្តាប់និងអោយតំលៃដល់មនុស្សដែលក្មេងជាង ដោយចិត្តសុភាពនិងបន្ទាបខ្លួនហើយទទួលស្គាល់ថា យើងទាំងអស់គ្នាគឺជាអវយវៈរបស់រូបកាយតែមួយ ដែលជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។
សូមអានខ.៨–១១ ឡើងវិញ ហើយឆ្លើយសំនួរខាងក្រោម។
តើខ្មាំងសត្រូវដ៏ធំរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទគឺជាអ្នកណា? ហើយវានឹងប្រព្រឹត្តអ្វីខ្លះដល់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់? (ខ.៨)
តើសកម្មភាពបីយ៉ាងដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគួរតែធ្វើនៅពេលតយុទ្ធជាមួយអារក្សនោះគឺជាអ្វីខ្លះ? ហើយដើម្បីអោយការតយុទ្ធបានជ័យជំនះ តើយើងគួរតែធ្វើសកម្មភាពទាំងបីនេះដោយអ្វី? (ខ.៨–៩)
តើអ្នកណាជាអ្នកដែលបានហៅយើងមកក្នុងសិរីល្អនៃទ្រង់ដោយសារព្រះយេស៊ូវ ហើយជាចំរើនកំឡាំងដល់យើងនៅពេលរងទុក្ខនិងក្រោយពេលរងទុក្ខ? (ខ.១០)
ការពន្យល់ និងការអនុវត្ត៖
ធម្មតាសត្វសិង្ហឬសត្វតោវាយប្រហារសត្វណា ដែលនៅក្មេងខ្ចី មិនសូវមានកំឡាំង ហើយនៅដាច់ចេញពីហ្វូងនិងអ្នកគង្វាលរបស់ខ្លួន។ នៅទីនេះសាវកពេត្រុសប្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទថា យើងមានខ្មាំងសត្រូវមួយដ៏ធំ ដែលតែងតែត្រៀមខ្លួនវាយប្រហារយើងគ្រប់ពេលវេលា។ គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលគាត់និយាយទៅកាន់នោះ គឺជាពួកគ្រីស្ទបរិស័ទដែលខ្ចាត់ខ្ចាយនៅក្នុងស្រុកផ្សេងៗ ពីព្រោះពួកគេកំពុងរងទុក្ខនិងទទួលការបៀតបៀន (១:១)។ នៅពេលយើងកំពុងរងទុក្ខ ឯកា ទន់ខ្សោយ មានបញ្ហាផ្សេងៗ ឬឃ្លាតឆ្ងាយពីបងប្អូនគ្រីស្ទបរិស័ទដទៃទៀត ឬមេពួកអ្នកគង្វាលរបស់យើង នោះគឺជាពេលវេលាដែលយើងអាចទទួលការវាយប្រហារពីអារក្សសាតាំងហើយ។ ដូច្នេះ កាលណាយើងជួបបញ្ហាដូច្នេះ យើងគួរតែដឹងខ្លួន ចាំយាម និងតស៊ូដោយចិត្តជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលជាមេពួកគង្វាលរបស់យើងចុះ ហើយវានឹងរត់ចេញពីយើងជាមិនខាន (យ៉ាកុប ៤:៧)។ តើដំណោះស្រាយរបស់អ្នកគឺជាអ្វី នៅពេលអ្នកប្រឈមនឹងការរងទុក្ខ ការបៀតបៀន ជម្ងឺ បញ្ហាទំនាក់ទំនង និងបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ?
សូមអានខ.១២–១៤ ឡើងវិញ។
ការពន្យល់ និងការអនុវត្ត៖
នៅក្នុងសេចក្តីផ្តើមនៃសំបុត្រនេះ សាវកពេត្រុសអធិស្ឋានអោយគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលជាអ្នកទទួលសំបុត្ររបស់គាត់ អោយប្រកបដោយព្រះគុណនិងសេចក្តីសុខសាន្ត ហើយនៅក្នុងសេចក្តីបញ្ចប់នៃសំបុត្រនេះ គាត់ក៏អធិស្ឋានអោយពួកគេប្រកបដោយព្រះគុណនិងសេចក្តីសាន្តផងដែរ។ នេះអាចបញ្ជាក់ថា ព្រះគុណនិងសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះមានសារៈសំខាន់ចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លាំងណាស់។ យើងមិនអាចទទួលបានសេចក្តីសុខសាន្តពិតប្រាកដ ដោយនៅខាងក្រៅព្រះគុណនៃព្រះបានឡើយ ពីព្រោះសេចក្តីសុខសាន្តពិតប្រាកដហូរចេញពីព្រះគុណរបស់ព្រះវរបិតាតាមរយៈការរងទុក្ខ ការសុគត ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដែលជាមេពួកអ្នកគង្វាលរបស់យើងប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ នៅពេលយើងអធិស្ឋានសំរាប់អ្នកដទៃ គ្រួសារ និងខ្លួនឯង យើងក៏គួរតែអធិស្ឋានដូចជាសាវកពេត្រុសផងដែរ។
រំលឹកឡើងវិញ៖ តើយើងបានរៀនអ្វីចេញពី១ពេត្រុស ៥:១-១៤ នេះ?
Leave a Reply