1 Tim 3.4-5 Raising kids who hope 2 pdf download
The following sermon is a translation of a sermon at http://www.desiringgod.org/sermons/he-must-manage-his-household-well
ស៊េរី៖ ការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា និងការបង្រៀនកូនៗឲ្យសង្ឃឹមលើជ័យជម្នះរបស់ព្រះជាម្ចាស់
១ធីម៉ូថេ ៣:៤-៥
អត្ថបទនៃព្រះបន្ទូលត្រង់នេះ ភ្ជាប់គ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាក្រុមជំនុំជាមួយនឹងគ្រួសាររបស់យើង។ ដើម្បីឲ្យយើងយល់ពីអត្ថបទនេះ ជាដំបូងយើងត្រូវតែចាប់ផ្ដើមមើលដោយដេញពីចុងឃ្លាខ៥ រហូតដល់ដើមខ៤ វិញ។
ក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់
ចេញពីឃ្លា «ក្រុមជំនុំរបស់ព្រះ» យើងខ្ញុំសុំឲ្យចំណងជើងចំណុចទី១ ថា ក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សមិនមែនជាអ្នកបង្កើតក្រុមជំនុំឡើយ ហើយគេក៏មិនមែនជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិនៃក្រុមជំនុំដែរ។ តែ ព្រះជាម្ចាស់ជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិលើក្រុមជំនុំវិញ។
ពេលដែលយើងសិក្សាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើចុងខនេះ នោះយើងនឹងឃើញពីភស្តុតាងយ៉ាងជាក់ស្ដែងពីចំណុចខាងលើនេះ។ តើទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ជាមួយក្រុមជំនុំដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្ដេច? តើក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ដូចដែលទ្រង់ជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិលើដួងច័ន្ទ និងហ្វូងតារាឬ? តើក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ដូចដែលទ្រង់ជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធិលើជាតិសាសន៍នៃពិភពលោកនេះឬ?
សូមអានខ៥ «បើអ្នកណាមិនចេះគ្រប់គ្រងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន តើគាត់អាចថែរក្សា…របស់ព្រះដូចម្ដេចបាន?» (គកស)។ តើយើងគិតថា អ្នកនិពន្ធគួរនឹងបំពេញឃ្លានេះដោយពាក្យអ្វីខ្លះ? គឺពាក្យទាំងនេះថា «ក្រុមគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់»។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំសន្មតថា ក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពីព្រោះយើងជាសមាជិកនៃគ្រួសាររបស់ទ្រង់។ ព្រះអង្គជាបិតារបស់យើង ហើយយើងទាំងអស់គ្នាជាបុត្រាបុត្រីរបស់ទ្រង់ នេះក៏មានន័យថា យើងជាបងប្អូននឹងគ្នាដែរ។
សេចក្ដីបង្រៀនស្ដីពីភាពនៅលីវ
សាវ័ក ប៉ុល ជាបុរសនៅលីវ។ ព្រះយេស៊ូវក៏ដូច្នេះដែរ។ ប៉ុន្តែ បុរសទាំងពីរនេះមិនមានជីវិតបែបឯកោទេ។ យើងឃើញថា សាវ័ក ប៉ុល បានបង្កើតមិត្តភាពជាមួយធីម៉ូថេ បាណាបាស ស៊ីឡាស និងលូកា។ ចំណែកឯ ព្រះយេស៊ូវវិញក៏មានសិស្សទាំងដប់ពីរនាក់របស់ទ្រង់ដែរដោយរួមបញ្ចូលទាំងសាវ័ក ពេត្រុស យ៉ាកុប និងយ៉ូហាន។ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលថា បើអ្នករាល់គ្នាចាកចេញពីបងប្អូនប្រុសស្រី ឪពុកម្ដាយ កូនចៅរបស់ខ្លួន ដើម្បីប្រយោជន៍នៃដំណឹងល្អ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលបានបងប្អូនប្រុសស្រី ឪពុកម្ដាយ កូនចៅដល់ទៅមួយរយភាគឡើងឯណោះ (ម៉ាកុស ១០:២៩-៣១)។ ខ្ញុំជឿការនេះមានន័យថា បងប្អូនខាងឯវិញ្ញាណរបស់យើងនឹងក្លាយជាបងប្អូនជំនួសបងប្អូនខាងសាច់ឈាមរបស់យើង ព្រោះយើងបានលះចោលពួកគេ ដើម្បីប្រយោជន៍ដំណឹងល្អ។
ដូច្នេះហើយ ការនៅលីវចំពោះព្រះយេស៊ូវ និងសាវ័ក ប៉ុល មិនមែនមានន័យថា មិនមានមិត្តភក្ដិ ឬក៏ក្ដីស្រឡាញ់នោះឡើយ ប៉ុន្តែ វាមានន័យថា ពួកគាត់រក្សាព្រហ្មចារី។ គាត់ទាំងពីរនាក់ជាមនុស្សនៅលីវ ហើយក៏មិនបានបាត់បង់ព្រហ្មចារី គាត់ទាំងពីរនាក់ក៏បានលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដទៃឲ្យរស់នៅបែបនោះដែរ។
ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ម៉ាថាយ ១៩:១២ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលអំពីអ្នក «ដែលក្រៀវខ្លួនឯង…ដោយយល់ដល់នគរស្ថានសួគ៌»។ ខ្ញុំគិតថា ព្រះយេស៊ូវរៀបរាប់ពីអ្នកដែលជ្រើសរើសយកជីវិតដែលនៅលីវ ហើយរស់នៅសម្រាប់ប្រយោជន៍ព្រះគ្រីស្ទ។
សាវ័ក ប៉ុល បានសរសេរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៧:៧ ថា គាត់ប្រាថ្នាចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់នៅលីវដូចជាគាត់។ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏បានលើកឡើងផងដែរថា មនុស្សយើងមិនមានអំណោយទានបែបនេះទាំងអស់គ្នានោះទេ។ អ្នកខ្លះមានអំណោយទាននៅលីវ ហើយអ្នកខ្លះមានអំណោយទានរៀបការ។ ហេតុដែលគាត់លើកហេតុផល (នៅជំពូក ៧:៣២-៣៥) ពីការដែលគាត់លើកស្ទួយភាពនៅលីវរបស់គាត់ (ថែមទាំងចង់ឲ្យអ្នកដទៃរស់បែបដូចគាត់) ដោយសារតែការដែលគាត់នៅលីវអាចឲ្យគាត់បម្រើបេសកកម្មក្រុមជំនុំយ៉ាងពេញទំហឹងដោយមិនមានការរំខានពីការត្រូវមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រពន្ធ និងកូនៗ។
ជាក់ស្ដែងណាស់ សាវ័ក ប៉ុល បានលើកចំណុចល្អៗ និងចំណុចរំភើបជាច្រើនទាក់ទងនឹងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដូចដែលយើងឃើញក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១កូរិនថូស ៧:៤-៥ ជាពិសេស នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ អេភេសូរ ៥:២១ និងបន្ទាប់ៗទៀត។ ព្រះ ជាម្ចាស់ជាស្ថាបនិកអាពាហ៍ពិពាហ៍។ យើងអាចបង្កើតកូនដែលនឹងនាំសិរីល្អដល់ព្រះអម្ចាស់ តាមរយៈអាពាហ៍ពិពាហ៍ ។ យើងអាចបង្ហាញពីទំនាក់ទំនងរវាងព្រះគ្រីស្ទ និងក្រុមជំនុំតាមរយៈអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយយើងអាចបង្រៀនសេចក្ដីពិតពីការរួបរួមគ្នា ការប្ដេជ្ញាចិត្ត និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិសេសដល់លោកីយ៍នេះចេញពីការបង្ហាញនេះបាន។
ប៉ុន្តែមិនមែនបានន័យថា សាវ័ក ប៉ុល បោះបង់ភាពនៅលីវរបស់គាត់ចោល ឬក៏មើលងាយដល់ភាពនៅលីវនោះដែរ។ ភាពនៅលីវផ្ដល់នូវសេរីភាពបានច្រើនក្នុងការបម្រើព្រះគ្រីស្ទ ហេតុដូច្នេះហើយ បានជាសាវ័ក ប៉ុល ប្រាថ្នាចង់ឲ្យអ្នកផ្សេងៗទៀតនៅលីវដូចគាត់ដែរ។ ភាពនៅលីវមិនមែនជាបណ្ដាសានោះទេ តែផ្ដល់ឱកាសឲ្យយើងបម្រើព្រះគ្រីស្ទ។ ព្រះគម្ពីរបានបង្រៀនថា ភាពស្និទ្ធស្នាលរវាងប្ដី និងប្រពន្ធក្នុងការរួមដំណេកមិនមែនជាអ្វីមួយដែលពួកគេត្រូវតែមានជាដាច់ខាង ដើម្បីឲ្យជីវិតស្កប់ស្កល់នោះទេ។ សូម្បីតែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏មិនដែលមានភាពស្និទ្ធស្នាលក្នុងការរួមដំណេកដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលវប្បធម៌របស់យើងអនុញ្ញាតឲ្យយើងរួមដំណេក ទោះបីយើងនៅលីវក៏ដោយ ការអនុញ្ញាតបែបនេះមិនមែនគ្រាន់តែប្រឆាំងនឹងសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ១៥:១៩) ប៉ុណ្ណោះនោះទេ វាថែមទាំងបង្រៀនថា ព្រះយេស៊ូវដូចជាមនុស្សល្ងីល្ងើអញ្ចឹង ពីព្រោះទ្រង់បានរក្សាព្រហ្មចារី ហើយបានអះអាងថា ទ្រង់ផ្ទាល់បានទទួលអំណរយ៉ាងស្កប់ស្កល់ ដោយបានមានព្រះបន្ទូលដល់អ្នកដែលទុកចិត្តលើទ្រង់ថា «…ដើម្បីឲ្យអំណររបស់ខ្ញុំបាននៅជាប់ក្នុងអ្នករាល់គ្នា ហើយឲ្យអំណររបស់អ្នករាល់គ្នាបានពោរពេញផង»។(យ៉ូហាន ១៥:១១)
ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យអ្នកដឹកនាំថែរក្សាក្រុមជំនុំ
ឥឡូវ ចូរយើងត្រឡប់ទៅមើលកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:៥ វិញ។ យើងកំពុងតែសិក្សាដេញពីចុងឃ្លាខ៥ បញ្ច្រាសទៅលើវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់នៃក្រុមជំនុំមិនមែនមនុស្សទេ។ ចំណុចស្នូលនៃបរិបទត្រង់នេះគឺថា ក្រុមជំនុំជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចជាគ្រួសារជាកម្មសិទ្ធិរបស់ឪពុកយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ គំនិតដែលថា ក្រុមជំនុំ គឺជាគ្រួសារមួយដែលមានពេញទៅដោយសេចក្ដីបង្រៀនពីអត្ថន័យនៃភាពនៅលីវ ដើម្បីការបម្រើបុព្វហេតុរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យើងបានព្យាយាមដកស្រង់សេចក្ដីបង្រៀនខ្លះៗនោះចេញពីគំរូនៃជីវិត និងការបង្រៀនរបស់ព្រះយេស៊ូវនិងសាវ័ក ប៉ុល។
ក្រោយមក យើងសង្កេតឃើញឃ្លាថា «…តើគាត់អាចថែរក្សាក្រុមជំនុំរបស់ព្រះដូចម្ដេចបាន?» (គកស)។ ដូច្នេះអ្វីដែលយើងបានរៀនចេញពីឃ្លានេះ វាមានភាពសាមញ្ញត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យឲ្យក្រុមជំនុំមានអ្នកដឹកនាំដែលចេះថែរក្សាគ្រួសាររបស់ទ្រង់ និយាយឲ្យចំគឺថែរក្សាក្រុមជំនុំតែម្ដង។
នេះហើយគឺជាចំណុចស្នូលនៃកថាខណ្ឌនេះ។ កណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:១ បានចែងថា បើអ្នកណាប្រាថ្នាចង់ធ្វើជាអ្នកត្រួតត្រា នោះឈ្មោះថា ចង់បានការល្អប្រសើរហើយ (គកស)។ ពាក្យថា «អ្នកត្រួតត្រា» ក្នុងខគម្ពីរនេះ គឺដូចគ្នានឹងពាក្យថា «ចាស់ទុំ» ក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៥:១៧ និងទីតុស ១:៥, ៧ (អ្នកនិពន្ធបានប្រើពាក្យ «អ្នកត្រួតត្រា» និងពាក្យ «ចាស់ទុំ» ជំនួសគ្នាទៅវិញទៅមក)។ ទោះបីគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាបងប្អូននឹងគ្នា ហើយមានសិទ្ធិស្មើគ្នានៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែសព្វព្រះហឫទ័យញែកបុរសមួយចំនួនឲ្យទៅថែរក្សា ហើយមើលការខុសត្រូវខាងឯវិញ្ញាណនៃគ្រួសាររបស់ទ្រង់ដែរ។
សមត្ថភាពរបស់អ្នកដឹកនាំក្នុងការគ្រប់គ្រងគ្រួសារឲ្យបានល្អ
ចំណុចទីបីដែលគួរឲ្យកត់សម្គាល់ នៅពេលដែលយើងអានដេញពីចុងឃ្លាខ៥ ត្រឡប់ទៅដើមខវិញ យើងនឹងឃើញមានលក្ខណៈដ៏សំខាន់មួយដែលអ្នកមើលខុសត្រូវគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវមាននោះគឺ គាត់ត្រូវចេះគ្រប់គ្រងគ្រួសារខាងសាច់ឈាមគាត់ឲ្យបានល្អសិន។ កណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:៥ ចែងថា «បើអ្នកណាមិនចេះគ្រប់គ្រងក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្លួន តើគាត់អាចថែរក្សាក្រុមជំនុំរបស់ព្រះដូចម្ដេចបាន?»។
ពាក្យថា «គ្រប់គ្រង» គឺជាពាក្យដ៏ល្អមួយដែលយ៉ាងហោចណាស់មានអត្ថន័យពីរយ៉ាង។
យោងតាមវចនានុក្រមសម្ដេចសង្ឃរាជ ជួន ណាត ពាក្យនេះមានន័យថា «បីបាច់ រក្សា ថែទាំដោយទទួលរងបន្ទុក រងខុសត្រូវលើខ្លួន»។ អ្នកបីបាច់ថែរក្សា គឺជាអ្នកដឹកនាំ អ្នកការពារ និងអ្នកផ្គត់ផ្គង់។ អត្ថន័យដែលខគម្ពីរនេះផ្ដោតលើ គឺត្រង់ចំណុចថែរក្សា។ អ្នកអាចឃើញអត្ថន័យនេះនៅចុងខ៥។ ដើមខនេះចាប់ផ្ដើមឡើងដោយមានរៀបរាប់ពីការគ្រប់គ្រង និងការត្រួតត្រាក្រុមគ្រួសារ ប៉ុន្តែបញ្ចប់ទៅវិញដោយមានរៀបរាប់ពីការថែរក្សាក្រុមជំនុំ។
នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយទៀតចេញពីព្រះគម្ពីរដែលបង្ហាញថា ការដឹកនាំក្រុមជំនុំគឺជាការបម្រើ និងការថែរក្សាក្រុមជំនុំ។ លក្ខណៈនៃការដឹកនាំមិនមែនដឹកនាំដោយប្រើអំណាចនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវដឹកនាំដោយការថែរក្សាវិញ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលពីការដឹកនាំបែបនេះក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ លូកា ២២:២៦ «អ្នកណាធំជាងគេក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នា គឺត្រូវប្រព្រឹត្តដូចជាតូចជាងគេវិញ ហើយអ្នកណាដែលនាំមុខគេ នោះដូចជាអ្នកបម្រើដែរ»។
ចំណុចស្នូលដែលសាវ័ក ប៉ុល មានប្រសាសន៍គឺថា របៀបដែលបុរសម្នាក់គ្រប់គ្រងក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ គឺជាការល្បងលដ៏ល្អមួយ ដើម្បីឲ្យដឹងថា តើគាត់អាចថែរក្សាក្រុមជំនុំបានឬអត់ ពោលគឺការដឹកនាំដោយទឹកចិត្តចង់ថែរក្សា និងការដឹកនាំដោយមានចិត្តក្លាហាន។
កូនៗជាភស្តុតាងថាតើអ្នកដឹកនាំម្នាក់សក្ដិសមនឹងដឹកនាំឬក៏អត់
ឥឡូវនេះ បើយើងត្រឡប់ទៅមើលខ៤ឡើងវិញ នោះយើងឃើញថាសាវ័ក ប៉ុល បានផ្ដោតលើកូនៗថាជាភស្តុតាង ប្រសិនបើ បុរសម្នាក់អាចដឹកនាំកូនៗបែបនេះបាន នោះគាត់ក៏អាចដឹកនាំក្រុមជំនុំតាមរបៀបនោះបានដែរ។ គាត់បានលើឡើងថា «ត្រូវត្រួតត្រាផ្ទះរបស់ខ្លួន ដោយស្រួលបួល ទាំងឲ្យកូនចៅស្ដាប់បង្គាប់ដោយនឹងធឹង»។
ទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនៗគឺការគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្ដាយ
ខគម្ពីរខាងក្រោមនេះបង្ហាញពីចំណុចសំខាន់ដល់កូនៗ ក៏ដូចជាឪពុកម្ដាយ ជាពិសេសឪពុកតែម្ដង។ នៅក្នុងចំណុចទីប្រាំនៃក្រឹត្យវិន័យទាំងដប់ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា «ចូរឲ្យគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្ដាយ» (និក្ខមនំ ២០:១២)។ ឱ! កូនរាល់គ្នាអើយ កុំឲ្យប្រព្រឹត្ត ឬក៏និយាយពីឪពុកម្ដាយក្នុងរបៀបដែលបង្ហាញថាពួកគាត់ជាមនុស្សល្ងីល្ងើឡើយ។ ហើយក៏កុំឲ្យប្រកែកជាមួយពួកគាត់ក្នុងលក្ខណៈដូចជាកូនក្មេងនោះឡើយ។
តែចូរធ្វើតាមព្រះបន្ទូលដែលបានលើកឡើងថា «ក្មេងរាល់គ្នាអើយ ចូរស្ដាប់បង្គាប់មាតាបិតា» (អេភេសូរ ៦:១)។ ឱ! កូនៗរាល់គ្នាអើយ ចូរឲ្យធ្វើតាមបង្គាប់របស់មាតាបិតាចុះ កុំឲ្យកុហកពួកគាត់ឡើយ។ ដំបូង យើងត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់មកឪពុកម្ដាយជាអ្នកទីពីរដែលយើងត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់ ពីព្រោះសេចក្ដីទូន្មានរបស់គាត់មានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ ចូរប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគាត់ដោយការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ ដ្បិតអី ព្រះបន្ទូលបានសន្យាហើយថា ប្រសិនបើ យើងស្ដាប់បង្គាប់យ៉ាងដូច្នេះ នោះជីវិតយើងនឹងបានប្រសើរជាមិនខាន។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះគម្ពីរបានលើកឡើងថា ការគោរព និងការស្ដាប់បង្គាប់ដល់ឪពុកម្ដាយ គឺជាទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនៗ។ ប្រសិនបើ កូនៗមិនស្ដាប់បង្គាប់ទេ នោះពួកគេច្បាស់ជាជួបបញ្ហាក្នុងពេលខាងមុខ ប៉ុន្តែប្រសិនបើ កូនៗស្ដាប់បង្គាប់តាមវិញ នោះពួកគេនឹងទទួលបានរង្វាន់។ ព្រះបន្ទូលបានបង្គាប់ ក៏ដូចជាបានលើកឡើងដែរថា ការចុះចូល និងការគោរពប្រតិបត្តិដល់ឪពុកម្ដាយជាទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនៗ។
ទំនួលខុសត្រូវរបស់ឪពុកលើអាកប្បកិរិយាកូនៗ
ប៉ុន្តែ ម្យ៉ាងវិញទៀត អត្ថបទរបស់យើងក៏បានលើកឡើងដែរថា ឪពុកត្រូវមើលការខុសត្រូវលើអាកប្បកិរិយាកូនៗ។ កណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:៤ ចែងថា «ត្រូវត្រួតត្រារបស់ខ្លួន ដោយស្រួលបួល ទាំងឲ្យកូនចៅស្ដាប់បង្គាប់ដោយនឹងធឹង»។ ប្រសិនបើ គាត់អាចដឹកនាំគ្រួសារបានល្អ នោះអ្នកដទៃនឹងទទួលស្គាល់ថា គាត់ក៏អាចដឹកនាំក្រុមជំនុំបានល្អដែរ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើ គាត់ដឹកនាំមិនបានល្អទេ នោះអ្នកដទៃក៏នឹងទទួលស្គាល់ដែរថា គាត់ក៏មិនអាចដឹកនាំក្រុមជំនុំបានល្អដែរ។ ឪពុករាល់គ្នាមានទំនួលខុសត្រូវបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗឲ្យចេះចុះចូល និងចេះគោរពគេ។
ទំនួលខុសត្រូវទាំងពីរនេះស៊ីគ្នាបានយ៉ាងដូចម្ដេច?
តើយើងអាចយល់ពីទំនួលខុសត្រូវទាំងពីរនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច៖ ដែលថា ទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនៗគឺការស្ដាប់បង្គាប់ ហើយថាការដែលកូនៗចេះស្ដាប់បង្គាប់មកពីឪពុកមានទំនួលខុសត្រូវ? ខ្ញុំក៏ដឹងមិនច្បាស់ពីចម្លើយនេះដែរ។ ខ្ញុំបានចំណាយពេលគិតជាច្រើន ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនទាន់ដឹងចម្លើយដ៏ពិតប្រាកដនៅឡើយទេ។
ដោយការគោរពចំពោះព្រះបន្ទូល ខ្ញុំសូមទទួលយកសេចក្ដីពិតទាំងពីរនេះ ហើយក៏លើកទឹកចិត្តអ្នកទាំងអស់គ្នាឲ្យទទួលយកសេចក្ដីពិតទាំងពីរនេះយ៉ាងពេញទីដែរ។ ទំនួលខុសត្រូវរបស់កូនៗចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺការគោរពប្រតិបត្តិ ស្ដាប់បង្គាប់ ហើយចុះចូលចំពោះឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។ ឪពុកម្ដាយ ជាពិសេសឪពុក គឺពួកគាត់ត្រូវមានទំនួលខុសត្រូវបង្ហាត់បង្រៀនកូនៗឲ្យក្លាយជាអ្នកដែលចេះ គោរពតាម ប្រតិបត្តិតាម និងចុះចូលតាម។
នេះមានន័យថា ប្រសិនបើ កូនណាមួយក្នុងចំណោមកូនប្រុសទាំងបួនរបស់យើងខ្ញុំ មានគំនិតចង់បះបោរ រឹងរូស ទទឹងទទែង ហើយក៏បានក្លាយជាអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើស ឬជាឧក្រិដ្ឋជន កូននោះនឹងត្រូវទទួលខុសត្រូវលើទង្វើរបស់គាត់។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងថ្កោលទោសកូននោះ កូននេះនឹងទទួលស្គាល់ថាខ្លួនឯងបានធ្វើខុស ហើយអ្នកដទៃនឹងមើលងាយគាត់ ព្រមទាំងត្រូវប្រឈមមុខចំពោះតុលាការ។ កូននោះឯងត្រូវទទួលខុសត្រូវលើអ្វីដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្ត។
ប៉ុន្តែ សេចក្ដីខាងលើនេះមិនទាន់ចប់ត្រឹមនេះនៅឡើយទេ។ អត្ថបទគម្ពីរបានបង្រៀនថា ខ្ញុំដែលជាឪពុកក៏មានទំនួលខុសត្រូវចំពោះការចេះចុះចូល និងការចេះគោរពរបស់កូនប្រុសខ្ញុំផងដែរ។ ការដែលកូនៗយើងខ្ញុំចេះស្ដាប់បង្គាប់ក៏ជាការទទួលខុសត្រូវរបស់យើងខ្ញុំផងដែរ។ ប្រសិនបើ មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបះបោរប្រឆាំងសេចក្ដីបង្រៀនរបស់យើងខ្ញុំ ហើយរឹងរូស ទទឹងទទែង ហើយក្លាយជាអ្នកប្រព្រឹត្តបទល្មើសឬឧក្រិដ្ឋជននឹងយើងខ្ញុំ នោះយើងខ្ញុំក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវលើអ្វីៗដែលកូនយើងខ្ញុំបានប្រព្រឹត្តផងដែរ។ ខ្ញុំនឹងទទួលការវាយប្រដៅពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយទង្វើរបស់ពួកគេនឹងជះឥទ្ធិពលអាក្រក់លើព័ន្ធកិច្ចយើងខ្ញុំដែលអាចបង្អាក់ ឬបញ្ឈប់យើងខ្ញុំពីព័ន្ធកិច្ចនោះទាំងស្រុង។
ទំនួលខុសត្រូវដ៏ធំធេងរបស់ឪពុកម្ដាយ
អ្វីដែលខ្ញុំចង់ឲ្យអ្នករាល់គ្នា ជាពិសេសឪពុក ចងចាំគឺថា ការធ្វើជាឪពុកម្ដាយគឺត្រូវមានទំនួលខុសត្រូវធំធេងណាស់។ ទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងក្នុងនាមជាឪពុកម្ដាយគឺធំលើសពីអ្វីដែលយើងធ្លាប់បានគិតទៅទៀត។ នៅពេលដែលយើងយល់ពីទំនួលខុសត្រូវរបស់យើងទាក់ទងនឹងការចុះចូល និងការគោរពរបស់កូនៗយើង ដូចដែលមានចែងនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរ ១ធីម៉ូថេ ៣:៤-៥ នោះយើងគួរឆ្លើយតបដោយត្រូវរកមើលកន្លែងស្ងៀមស្ងាត់នៅក្នុងផ្ទះរបស់យើង ហើយលុតជង្គង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់មកទទូចអង្វរឲ្យព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះកូនៗរបស់យើង ឲ្យទ្រង់ការពារពួកគេពីសាតាំង ហើយឲ្យពួកគេតស៊ូក្នុងជំនឿ ក៏ដូចជាឲ្យពួកគេស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតពួកគេ។
Leave a Reply