ដានីយ៉ែល និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់ត្រូវបាននិរទេសទៅបាប៊ីឡូន
អ្នកនិពន្ធ រុហ្វ លេភិឡារ
ពាក្យលំនាំ
គួរឲ្យសោកស្តាយណាស់ អ្នកអធិប្បាយខ្លះ នៅពេលអធិប្បាយចេញពីអត្ថបទនេះពួកគេផ្ដោតលើ ខ. ៨ និងអនុវត្តន៍អត្ថបទនេះដោយបង្រៀនថា «អ្នកគួរតែជៀសវាងពីគ្រឿងស្រវឹង និងការរួមភេទ ដូចជាដានីយែលបានធ្វើដែរ»។ បើសិនយើងគ្រាន់តែផ្ដោតលើខតែមួយនេះ ហើយអនុវត្តន៍ជំពូកនេះបែបនេះ នោះវាធ្វើឲ្យយើងបាត់បង់សារនៃអត្ថបទនេះហើយ។ នៅពេលណាយើងអធិប្បាយព្រះបន្ទូល យើងត្រូវសួរសំណួរថា «តើអ្វីជាសារដើមនៃអត្ថបទនេះ?» ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស មិនបានឮរឿងដានីយ៉ែលនេះ ដើម្បីឲ្យពួកគេធ្វើត្រាប់តាមដានីយែលទេ គឺជៀសវាងពីអាហារស្តេច និងស្រា។ ជារឿយៗ គ្រួគង្វាលមួយចំនួន ដែលរវល់ សំឡឹងមើលការអនុវត្តន៍ នៅមុនពេលពួកគាត់ចំណាយពេលវេលា ដើម្បីយល់ពីសារនិងគោលដៅ (គោលបំណងដើម) ដែលអ្នកនិពន្ធចង់សរសេរផ្តល់អោយអ៊ីស្រាអែល។
សារនៃកណ្ឌដានីយ៉ែល
មុនដំបូង គម្ពីរដានីយ៉ែលបានចែងទុកព្រះបន្ទូលសម្រាប់រាស្រ្តរបស់ព្រះ ដែលកំពុងតែរងទុក្ខក្នុងការនិរទេស។ ទំនុកតម្កើង ១៣៧:៤ និយាយថា «តែយើងនឹងច្រៀងបទនៃព្រះយេហូវ៉ានៅក្នុងប្រទេសដទៃដូចម្តេចបាន?» នេះជាអ្វីដែលជននិរទេសក្នុងបាប៊ីឡូនបាននិយាយ។ ខគម្ពីរនេះបង្ហាញអោយឃើញពីការគិតនិងអារម្មណ៍របស់ពួកនិរទេស។ ពួកគេបានឃ្លាតឆ្ងាយពីទឹកដីសន្យា ដែលជាកន្លែងរបស់ព្រះ។ គម្ពីរដានីយ៉ែលទាំងមូលបង្រៀនយើងថា ពិភពលោកនេះនឹងតែងតែជា «ទឹកដីបរទេស» ចំពោះប្រជារាស្ត្រព្រះ (ប្រៀបធៀប ៖ យ៉ូហាន ១៧:១៦; ភីលីព ៣:២០)។ រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជា «អ្នកសំណាក់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ» ឬជា«ជនអាណិក» ប៉ុណ្ណោះ(១ពេត្រុស១:១, ១៧)។ ដូច្នេះ តាមអត្ថបទពីព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីនេះ យើងឃើញថា អ្នកនិពន្ធព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានយល់ឃើញថា គ្រីស្ទបរិស័ទប្រៀបដូចជាជនជាតិយូដាដែលស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេសផងដែរ។ មានស្ថានភាពស្រដៀងគ្នាខ្លាំងណាស់ គឺយើងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ដែលមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាសត្រូវចំពោះព្រះនិងរាស្រ្តទ្រង់។ ដូច្នេះ គម្ពីរដានីយ៉ែលមានការអនុវត្តន៍ជាច្រើនសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទនាបច្ចុប្បន្ននេះ។ ដានីញ៉ែលបង្រៀនថា ទោះបីជាមនុស្សមានអំណាចក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រួតត្រា ហើយយើងអាចថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះក្នុងជីវិតរស់នៅបាន ដូចជាដានីយ៉ែលបានធ្វើផងដែរ។
ជីវិតដែលមានជំនឿដូចដានីយ៉ែល (ប្រៀបធៀប ៖ ហេព្រើរ ១១:៣៣-៣៤) ត្រូវបានចិញ្ចឹមដោយយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ (១១:៣២ខ) ដោយយើងញែកខ្លួនអោយបានបរិសុទ្ធ (១:៨; ៣:១៧-១៨; ៦:៦-១០) និងដោយប្រកបជាមួយទ្រង់ក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន (២:១៧-១៨; ៦:១០; ៩:៣; ១០:២-៣,១២)។ ការដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ជាមហាក្សត្រលើសកម្មភាពរបស់មនុស្សទាំងអស់ (២:១៨-១៩; ៣:៣៤-៣៥) ហើយទ្រង់កំពុងសាងសង់អាណាចក្ររបស់ទ្រង់ (២:៤៤-៤៥; ៤:៣៤; ៦:២៦; ៧:១៤) អាចជួយពង្រឹងជំនឿរបស់យើងបាន។ ទ្រង់គឺជាព្រះ ដែលសំដែងអង្គទ្រង់ និងគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ដើម្បីអោយរាស្រ្តទ្រង់អាចនឹងស្គាល់ទ្រង់ ហើយទុកចិត្តលើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន (១:១៧; ២:១៩; ២៨-៣០, ៤៧)។ ការយល់ដឹងពីទ្រង់បែបនេះ ជួយធ្វើឲ្យរាស្រ្តរបស់ព្រះមានការជំរុញចិត្តតស៊ូ ហើយដឹងថា ពួកគេនឹងទទួលអាណាចក្ររបស់ព្រះជាពិត (៧:២២, ២៦-២៧; ១២:២-៣)។
ជំពូក១ នេះ ជាអត្ថបទល្អសម្រាប់អធិប្បាយចំពោះមនុស្សដែលខ្វល់ខ្វាយខ្លាំងអំពីការបៀតបៀនចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទនៅជុំវិញពិភពលោក។ គ្រីស្ទបរិស័ទលើសពីមួយរយលាននាក់ត្រូវបានគេបៀតបៀននៅលើពិភពលោកយើងនេះ។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅឯណា? តើទ្រង់គ្មានអំណាចដើម្បីបញ្ឈប់ការកៀបសង្កត់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់ទេឬ?
បរិបទ និងអត្ថបទ
ក្នុងបរិបទព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដានីយ៉ែល១ ជាប់ទាក់ទងជាមួយ ២របាក្សត្រ ៣៦:៦-៧។ ដានីយ៉ែល ១:១-៣ បានរំលឹកយើងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះបន្ទូលនិងប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។ នៅក្នុង លេវីវិន័យ ២៦:៣៣, ៣៩ ព្រះជាម្ចាស់បានព្រមានរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ថា ពួកគេនឹងត្រូវនិរទេស បើសិនពួកគេមិនមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់។ ឥឡូវនេះ បន្ទាប់ពីពួកគេមិនស្តាប់បង្គាប់អស់រយៈពេលជាយូរ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើនេប៊ូក្នេសា ដើម្បីដាក់វិន័យដល់រាស្រ្តរបស់ទ្រង់។ ដានីយ៉ែល១:២ និយាយថា ស្តេចបាននាំសេចក្តីប្រកាសនេះទៅ «ស្រុកស៊ីណើរ» ជាកន្លែងដូចគ្នានឹង «ស្រុកស៊ីណើរ» ក្នុងលោកុប្បត្តិ១១:១២ ជាទីដែលមនុស្សបានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយសាងសង់ប៉មបាបិល។ ខនេះប្រាប់យើងថា បាប៊ីឡូនជាកន្លែងមួយ ដែលប្រឆាំងនឹងព្រះនិងអាណាចក្ររបស់ទ្រង់។
ការពិពណ៌នាពីដានីយ៉ែលជាកំលោះសង្ហាម្នាក់ (ខ. ៤) ជាអ្នកត្រូវគេបង្ខំឲ្យនិរទេសចេញពីស្រុកកំណើត (ខ.៦) បានទទួលឈ្មោះបរទេសមួយ (ខ. ៧) ជាអ្នកដែលព្រះទ្រង់ធ្វើឲ្យគេប្រកបដោយ «សេចក្តីសប្បុរស និងសេក្តីស្រឡាញ់របស់ចៅហ្វាយ» (ខ. ៩) និងមាន «យោបល់ក្នុងអស់ទាំងការជាក់ស្តែង និងការយល់សប្តិផង» និងក្លាយជា «អ្នកគ្រប់គ្រង» នៃបាប៊ីឡូន (២:២៨) បានរំលឹកយើងអំពីរឿងរបស់លោកយ៉ូសែប ដែលក៏ជាម្នាក់ត្រូវបានពិពណ៌នាជាកំលោះសង្ហាម្នាក់ (លោកុប្បត្តិ ៣៩:៦) ជាអ្នកត្រូវគេបង្ខំឲ្យនិរទេសចេញពីស្រុកកំណើរទៅអេស៊ីព្ទ (លោកុប្បត្តិ ៣៧:៣៦) បានទទួលឈ្មោះបរទេសមួយ (លោកុប្បត្តិ ៤១:៤៥) បានជាទីពេញចិត្តរបស់ចៅហ្វាយ (លោកុប្បត្តិ ៣៩:៤, ៤១:៣៧) ជាអ្នកដែលព្រះប្រទានសមត្ថភាពកាត់ស្រាយការយល់សប្តិ (លោកុប្បត្តិ ៤១:៣៩) និងក្លាយជាអ្នកគ្រប់គ្រងអេស៊ីព្ទ (លោកុប្បត្តិ ៤១:៤១-៤៥)។ ការរ៉ាយរ៉ាប់ពណ៌នាពីដានីយ៉ែលដូចជាយ៉ូសែបថា ជាកូនព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្នកដែលទ្រង់ប្រើ សម្រាប់ប្រយោជន៍ដល់អាណាចក្ររបស់ទ្រង់ ទោះបីពួកគេស្ថិតក្នុងទឹកដីបរទេសក៏ដោយ។
ដំណើររឿង
យើងចាំបាច់ត្រូវយល់ពីដំណើររឿង ដើម្បីអោយយើងយល់ពីដំណើររឿងនិងចាប់ពីចំណុចចម្បងរបស់វា (ផ្ទៃរឿង) និងប្រាប់រឿងម្តងទៀតនៅក្នុងសេចក្តីអធិប្បាយ តាមរយៈខ. ១-៥ បានផ្តល់កាលៈទេសៈនៃរឿង។ ដានីយ៉ែលបានឃ្លាតឆ្ងាយពីទឹកដីសន្យា រស់នៅក្រោមអំណាចស្តេច ដែលបានបំផ្លាញយេរូសាឡិម និងព្រះវិហារ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា ស្តេចនេះកំពុងបណ្តុះបណ្តាល និងចិញ្ចឹមដានីយ៉ែល។ នេះជាបរិបទរឿងដានីយ៉ែលបដិសេធមិនបរិភោគអាហារនិងស្រារបស់ស្តេច។ ប្រសិនបើយើងមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះចំនុចលម្អិតនេះទេ នោះយើងងាយនឹងធ្វើអោយរឿងនេះក្លាយទៅជាការនិទានរឿងសីលធម៌ហើយ គឺ «កុំឲ្យស្រវឹង» ឬ «ហូបបានល្អអ្នកនឹងមានសុខភាពល្អ» ហើយភ្លេចសារនៃអត្ថបទទាំងស្រុង។
យើងត្រូវតែកត់សំគាល់ចំណុចសំខាន់ (១) ក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ និង (២) ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងរឿងនេះ។
(១) ក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ មូលហេតុដែលដានីយ៉ែលនិងមិត្តភក្ដិរបស់គាត់មិនចង់បរិភោគអាហារ ពីព្រោះពួកគេមិនចង់ឲ្យខ្លួនពួកគេទៅជាសៅហ្មង (ខ. ៨)។ នេះព្រោះតែក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ហាមមិនអោយអ៊ីស្រាអែលបរិភោគអាហារមួយចំនួន ហើយពេលនេះពួកគេកំពុងស្ថិតនៅទឹកដីបរទេស ដែលជាកន្លែងសាសន៍ដទៃបរិភោគអាហារដែលនាំឲ្យមិនបរិសុទ្ធ។ ពួកគេមិនចង់ល្មើសនឹងក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះយើងស្ថិតនៅក្រោមសម្ព័ន្ធមេត្រីថ្មីហើយ គឺក្រិត្យវិន័យពីអាហារនេះមិនត្រូវយកមកអនុវត្តន៍ទៀតទេ។
(២) ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអម្ចាស់ប្រគល់ស្តេចយូដាទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃស្តេចបាប៊ីឡូន (ខ. ២)។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឲ្យចៅហ្វាយមានសប្បុរស និងសេចក្តីស្រលាញ់ចំពោះដានីយ៉ែល (ខ. ៩)។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបុរសទាំងបួននាក់នេះមកពីអំបូរយូដា (ខ. ៦) អោយមាន «ចំណេះដឹង និងជំនាញក្នុងគ្រប់ទស្សនៈនៃអក្សរសាស្ត្រ និងប្រាជ្ញា ហើយដានីយ៉ែលលោកក៏មានយោបល់ក្នុងអស់ទាំងការជាក់ស្តែង និងការយល់សប្តិផង» (ខ. ១៧)។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាលើដំណើររឿងទាំងមូល។
ផ្ទៃរឿង និងគោលបំណងនៃអត្ថបទតាមរយៈការសង្កេតខាងលើ ឥឡូវនេះយើងអាចឃើញផ្ទៃរឿងនៃអត្ថបទនេះបានគឺ ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាអ្វីដែលកើតក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់។ នេះគឺជាផ្ទៃរឿងល្អមួយ ប៉ុន្តែវាទូទៅពេក ហើយអាចជាផ្ទៃរឿងនៃអត្ថបទព្រះគម្ពីរជាច្រើនទៀតដែរ។
តាមការមើលលម្អិតនៅក្នុងសាច់រឿង យើងអាចនិយាយថា ផ្ទៃរឿងគឺ ព្រះជាម្ចាស់ដាក់អ្នកស្មោះត្រង់ដានីយ៉ែល និងមិត្តភក្តិរបស់គាត់នៅក្នុងបាប៊ីឡូន ដើម្បីកាន់តំណែងនិងមានអំណាច ។ នេះជាការសង្ខេបល្អមួយ ប៉ុន្តែវាមិនទាន់ចាប់បានសារនៅក្នុងដានីយ៉ែល១នៅឡើយទេ។ តើអ្វីជាសារចេញពីរឿងសម្រាប់ពួកនិរទេសនៅបាប៊ីឡូន? សូមស្រមៃថា អ្នកជាម្នាក់ដែលរងទុក្ខក្នុងការនិរទេស។ តើរឿងនេះលើកទឹកចិត្តអ្នកដូចម្តេច? តើអាចមានការអនុវត្តន៍ សម្រាប់យូដានាពេលនោះយ៉ាងដូចម្តេច? ពេលយើងគិតអំពីសំណួរទាំងនោះ យើងអាចនិយាយពីផ្ទៃរឿងបានថា ព្រះអម្ចាស់ជាមហារក្សត្រ ជាអ្នកដែលបានជួយជនស្មោះត្រង់ដានីយ៉ែល និង
មិត្តភក្ដិរបស់គាត់ ដើម្បីកាន់តំណែងនិងមានអំណាចនៅក្នុងបាប៊ីឡូន
ហើយទ្រង់នឹងជួយប្រជារាស្ត្រស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ទោះបីពួកគេស្ថិតក្នុងការនិរទេសក៏ដោយ។
រឿងនេះមិនមានគោលបំណងប្រាប់ឲ្យអ្នកស្តាប់ត្រូវហូបនិងផឹកអ្វីនោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីលើកទឹកចិត្តពួកគេ និងកំសាន្តទុក្ខពួកគេ ដើម្បីអោយមានកំលាំងក្នុងជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការឃើញពីអ្វីដែលព្រះបានធ្វើក្នុងបាប៊ីឡូន និងតាមរយៈប្រជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់។
ដូច្នេះ នេះត្រូវជាចំណុចកណ្តាលនៃគោលបំណងសម្រាប់យើង នៅពេលយើងបង្រៀន និងអធិប្បាយចេញពីអត្ថបទនេះ។ ប៉ុន្តែអ្នកនិទានរឿងមានគោលបំណងទីពីរផងដែរ។ អ្នកនិពន្ធបង្ហាញថា ដានីយ៉ែលនិងមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ គឺជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលពិតប្រាកដ ដែលស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីពួកគេនៅឆ្ងាយពីទឹកដីសន្យា ក៏ពួកគេនៅតែស្មោះត្រង់នឹងព្រះចំពោះអាហារដែលគេបរិភោគ (ជំពូក១) ស្មោះត្រង់នឹងព្រះមិនលុតជង្គុងថ្វាយបង្គំរូបព្រះ (ជំពូក៣) ស្មោះត្រង់នឹងព្រះចំពោះការអធិស្ឋានជាប្រចាំ (ជំពូក៦)។ ទោះបីស្ថិតក្នុងការនិរទេស ពួកគេនៅតែស៊ូទ្រាំកាន់តាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះជានិច្ច។ ដូច្នេះ រឿងនេះបានលើកទឹកចិត្តសាសន៍យូដា ទោះបីពួកគេស្ថិតក្នុងការនិរទេសក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះនិងបញ្ញាត្តិទ្រង់ដែរ។
មធ្យោបាយអធិប្បាយពីព្រះគ្រីស្ទ
នៅក្នុងផ្នែកនេះ យើងនឹងមើលពីមធ្យោបាយ ដើម្បីធ្វើឲ្យការអធិប្បាយពីសញ្ញាចាស់បានឆ្ពោះទៅព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងសញ្ញាថ្មី។ ដានីយ៉ែល១ បញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់ «ប្រទានឲ្យ»។ នេះជាគោលការណ៍ដូចគ្នា ដែលយើងឃើញនៅក្នុងដំណឹងល្អ។ ព្រះជាម្ចាស់បានឲ្យអំណោយទានដ៏មានតម្លៃបំផុត «ព្រះជាម្ចាស់ ប្រទានឲ្យរាជបុត្រាទ្រង់តែ១ ដើម្បីឲ្យអ្នកណាជឿដល់ព្រះរាជបុត្រានោះមិនត្រូវវិនាសឡើយ គឺឲ្យមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ចវិញ» (យ៉ូហាន៣:១៦)។ ទ្រង់គឺជាស្តេច ដែលប្រសូតមក ដើម្បីសង្គ្រោះរាស្រ្តទ្រង់ពីការនិរទេសក្នុងពិភពលោក និងនាំពួកគេត្រលប់មកទឹកដីសន្យាវិញ។ យើងឃើញនៅខាងលើថា សញ្ញាថ្មីបានប្រើរូបភាពទឹកដីសន្យានិងការនិរទេស ដើម្បីពិពណ៌នាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ ក្នុងនាមជាសម្តេចសង្ឃខ្ពស់បំផុត ព្រះយេស៊ូវបានអធិស្ឋានទៅព្រះវរបិតាទ្រង់ថា «ទូលបង្គំបានឲ្យព្រះបន្ទូលទ្រង់ដល់គេ ហើយលោកីយ៍បានស្អប់គេ ពីព្រោះគេមិនមែនជារបស់លោកីយ៍ទេ ដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកីយ៍ដែរ…គេមិនមែនជារបស់លោកិយដូចជាទូលបង្គំក៏មិនមែនជារបស់លោកិយដែរ» (យ៉ូហាន ១៧:១៤, ១៦)។
ប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់លើផែនដី (គ្រីស្ទបរិស័ទ) បច្ចុប្បន្ននៅតែរស់ក្នុងការនិរទេស។ ទោះបីយើងជាប្រជាពលរដ្ឋនៃប្រទេសណាមួយ ដូចជាកម្ពុជាយ៉ាងណាក៏ដោយ លោកប៉ុលសរសេរថា «យើងរាល់គ្នាជាសាសន៍ស្ថានសួគ៌ ក៏នៅរង់ចាំព្រះអម្ចាស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ជាព្រះអង្គសង្គ្រោះទ្រង់យាងមកពីនោះឯង» (ភីលីព ៣:២០; ប្រៀបធៀប ៖១ពេត្រុស ១:១ និង យ៉ាកុប ១:១)។ ព្រះយេស៊ូវនឹងយាងមកម្តងទៀត ហើយនាំយើងចេញពីការនិរទេស ចេញពីអំពើបាប និងចេញពីលោកិយដ៏អាក្រក់នេះឆ្ពោះទៅទឹកដីសន្យា។ នោះគឺជាអាណាចក្រព្រះដ៏ឥតខ្ចោះនៅលើផែនដី។ ខណៈដែលយើងរង់ចាំទ្រង់ យើងថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះ ដោយរស់យ៉ាងស្មោះត្រង់ចំពោះទ្រង់ ទោះបីជាយើងស្ថិតនៅក្នុងការនិរទេសក៏ដោយ ហើយនេះគឺជាការរង់ចាំទឹកដីសន្យា ខណៈយើងកំពុងតែរស់នៅផែនដីនេះនៅឡើយ។ ១ពេត្រុស ១:១-២ ជាអត្ថបទសំខាន់សម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទដើម្បីគិតពីការអនុវត្តន៍ចេញពីគម្ពីរដានីយ៉ែល។
គម្ពីរសញ្ញាថ្មី ជាពិសេសកណ្ឌម៉ាថាយ បង្ហាញឲ្យឃើញថា ព្រះយេស៊ូវជាអ៊ីស្រាអែលដ៏ពិតប្រាកដ ហើយទ្រង់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះវរបិតាទាំងអស់។ ព្រះយេស៊ូវ និងដានីយ៉ែលមានភាពស្រដៀងគ្នាជាច្រើន។ ព្រះអម្ចាស់ជាមហាក្សត្រទ្រង់ប្រគល់ដានីយ៉ែលចេញពីទឹកដីសន្យា ត្រូវនិរទេសទៅបាប៊ីឡូនដែលពេញដោយអំពើបាប ហើយព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនព្រះរាជបុត្រាទ្រង់មកក្នុងពិភពលោកដែលពេញដោយអំពើបាបដែរ (យ៉ូហាន ៣:១៦)។ ដានីយ៉ែលជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដ៏ពិតប្រាកដ ឯព្រះយេស៊ូវក៏ជាអ៊ីស្រាអែលដ៏ពិតប្រាកដ និងពិតជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅបាប៊ីឡូនដានីយ៉ែលគោរពស្តាប់បង្គាប់ព្រះ ដោយការមិនបរិភោគអ្វីដែលខុសនឹងច្បាប់ ឯព្រះយេស៊ូវស្តាប់បង្គាប់តាមក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះគ្រប់ទាំងអស់។ ព្រះប្រទានឲ្យដានីយ៉ែលមានប្រាជ្ញា និងជំនាញ ហើយព្រះប្រទានអោយព្រះយេស៊ូវមានប្រាជ្ញា និងជំនាញ («ពួកអស់អ្នកដែលលឺទ្រង់ក៏អស្ចារ្យក្នុងចិត្តពីប្រាជ្ញាហើយនិងចម្លើយទ្រង់» [លូកា២:៤៧] )។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអោយដានីយ៉ែលមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យក្នុងបាប៊ីឡូន ហើយព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបុត្រាទ្រង់ទៅកន្លែងអស្ចារ្យលើសពីនោះទៅទៀតគឺ «ព្រះលើកទ្រង់ឡើងយ៉ាងខ្ពស់ ហើយប្រទានឲ្យមាននាមដ៏ប្រសើរ ដើម្បីកាលណាលឺព្រះយេស៊ូវ នោះគ្រប់ទាំងជង្គង់ត្រូវលត់ចុះ…និងគ្រប់ទាំងអណ្តាតសារភាពថាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះអម្ចាស់ សម្រាប់ជាសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវបិតា» (ភីលីព ២:៩-១១)។ ដូច្នេះប្រវត្តិសាស្ត្រនេះនាំឲ្យយើងកាន់តែមានជំនឿរឹងមាំ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើទាំងនេះនៅអតីតកាល ដូច្នេះយើងដឹងថា នៅអនាគតកាលព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្គ្រប់ (សម្រេច) ផែនការរបស់ទ្រង់ និងបំពេញសេចក្តីសន្យាទាំងអស់របស់ទ្រង់ នៅពេលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកគ្រប់គ្រងលើទាំងអស់។ ដានីយ៉ែល១ លើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាមហាក្សត្រនឹងណែនាំរាស្រ្តទ្រង់ ទោះបីពួកគេនៅក្នុងការនិរទេសក៏ដោយ ហើយដូចគ្នាដែរ ព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តអ្នកដើរតាមទ្រង់ «កុំឲ្យភ័យខ្លាច ហ្វូងតូចអើយ ព្រោះព្រះវបិតានៃអ្នករាល់គ្នាទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងប្រទាននគរមកអ្នករាល់គ្នាពិត» (លូកា ១២:៣២)។ សារនៅក្នុងដានីយ៉ែល១ គឺស្រដៀងនឹងអ្វីដែលប៉ុលបានបង្រៀនក្នុង រ៉ូម ៨:២៨-៣៩។
ផ្ទៃរឿងនិងគោលដៅនៃសេចក្ដីអធិប្បាយ និងតម្រូវការរបស់អ្នកស្ដាប់ដែលសេចក្ដីអធិប្បាយត្រូវដោះស្រាយ
ផ្ទៃរឿងការអធិប្បាយតែងតែផ្អែកលើផ្ទៃរឿងនៃអត្ថបទ ដែលយើងបានឃើញខាងលើប៉ុន្តែដោយការមើលទៅឯព្រះគ្រីស្ទ និងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី នោះផ្ទៃរឿងការអធិប្បាយអាចអភិវឌ្ឍន៍ជាងផ្ទៃរឿងអត្ថបទបន្តិច ប៉ុន្តែនៅតែផ្អែកលើផ្ទៃរឿងអត្ថបទដដែល។ យើងបាននិយាយថា ផ្ទៃរឿងអត្ថបទនេះគឺ ព្រះអម្ចាស់ជាមហារក្សត្រ ជាអ្នកដែលបានជួយជនស្មោះត្រង់ដានីយ៉ែល និងមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ ដើម្បីកាន់តំណែងនិងមានអំណាចក្នុងបាប៊ីឡូន ហើយទ្រង់ក៏នឹងជួយប្រជារាស្ត្រស្មោះត្រង់ទោះបីគេស្ថិតក្នុងការនិរទេសផងដែរ។ ដោយហេតុថា ព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីមិនផ្លាស់ប្តូរសារនេះទេ នោះយើងអាចបង្កើតផ្ទៃរឿងការអធិប្បាយបាន លុះត្រាតែយើងគិតបន្តិចទៀតអំពីការនិរទេស។ តើក្រុមជំនុំបច្ចុប្បន្ន«ស្ថិតក្នុងការនិរទេស» ដូចជាអ៊ីស្រាអែល? យើងបានឃើញការបង្រៀនរបស់លោកប៉ុលខាងលើថា រាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (គ្រីស្ទបរិស័ទ) ស្ថិតក្នុងការនិរទេស ព្រោះតែយើងរស់នៅក្នុងផែនដីមានអំពើអាក្រក់ និងពោរពេញដោយបាប ប៉ុន្តែ «យើងជាសាសន៍នៃស្ថានសួគ៌» (ភីលីព ៣:២០)។ លោកពេត្រុសក៏បានហៅគ្រីស្ទបរិស័ទនៅព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីជា «ពួកអ្នកខ្ចាត់ខ្ចាយ» (១ពេត្រុស ១:១; ប្រៀបធៀប ៖ យ៉ាកុប១:១)។ ដូច្នេះ យើងនៅតែរក្សា «ក្នុងការនិរទេស» នៅក្នុងផ្ទៃរឿងអធិប្បាយ ប៉ុន្តែ «និរទេស» ប្រហែលជាមនុស្សយល់ «និរទេស» មិនច្បាស់លាស់ទេ ដូច្នេះយើងអាចធ្វើអោយផ្ទៃរឿងមានភាពច្បាស់លាស់ជាងបានគឺយើងអាចផ្លាស់ប្តូរ «ក្នុងការនិរទេស» ទៅជា «ក្នុងពិភពលោក»។ ដូច្នេះ ផ្ទៃរឿងរបស់យើងអាចជា
«ព្រះអម្ចាស់ជាមហារក្សត្រ ជាអ្នកដែលបានជួយជនស្មោះត្រង់ដានីយ៉ែល និងមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ ដើម្បីកាន់តំណែងនិងមានអំណាចនៅក្នុងបាប៊ីឡូន ហើយទ្រង់ក៏នឹងជួយប្រជារាស្ត្រស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ក្នុងពិភពលោកនេះផងដែរ។»
យើងបាននិយាយថា អ្នកនិពន្ធប្រហែលជាមានគោលដៅពីរនៅក្នុងសាររបស់គាត់៖ គោលដៅដំបូងគឺ ដើម្បីកំសាន្តចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយសារការប្រកាសថា ទោះបីរាស្រ្តរបស់ព្រះស្ថិតក្នុងការនិរទេសក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែត្រួតត្រាដែរ និងគោលដៅទីពីរគឺ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តរាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់អោយស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះនៅក្នុងការនិរទេស ។ រាល់ការអធិប្បាយសម្រាប់ក្រុមជំនុំបច្ចុប្បន្ននេះអាចមានគោលដៅទាំងពីរនេះបាន ប៉ុន្តែយើងគួរតែផ្លាស់ប្តូរពី ក្នុងការនិរទេស ទៅជា ក្នុងពិភពលោក វិញ ដើម្បីអោយអ្នកស្តាប់អាចយល់បានច្បាស់លាស់ជាង។
Leave a Reply