លោកដានីយ៉ែលនៅក្នុងរូងសិង្ហ (តោ)
Daniel in the Lions’ Den
ការប្រកាសព្រះគ្រីស្ទពីគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ដានីយ៉ែល ៦
អ្នកនិពន្ធ រុហ្វ លេភិឡារ
នេះជារឿងដ៏ល្បីមួយនៅក្នុងកណ្ឌដានីយ៉ែល ប៉ុន្តែជារឿយៗមនុស្សបានអានវា ដោយមិនពិចារណាពីសារដើមនៃអត្ថបទសំរាប់អ៊ីស្រាអែលទេ។ សារនៃរឿងដំបូងគឺចំពោះអ៊ីស្រាអែលទាំងអស់ ដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស ជាអ្នកដែលត្រូវបានល្បួង ដើម្បីបដិសេធក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលែងទុកចិត្តព្រះដែលរំដោះពួកគេពីការនិរទេសទៀត។ តើពួកជំនុំយើងមានត្រូវបានល្បួង ឲ្យបដិសេធក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីរស់នៅក្នុងភាពអាត្មានិយមដែរឬទេ? រឿងនេះគឺអំពីព្រះជាម្ចាស់រំដោះដានីយ៉ែលចេញពីរូងសិង្ហ ដែលបានផ្តល់សារសមរម្យមួយសំរាប់មនុស្ស។
បញ្ហាមួយក្នុងការអធិប្បាយចេញពីអត្ថបទនេះគឺជាស្វែងរកផ្ទៃរឿងចំៗសម្រាប់អត្ថបទ ដោយមិនរើសយកផ្ទៃរឿងដដែលនៅក្នុងជំពូក៣ដែលថា ព្រះជាម្ចាស់រំដោះមិត្តភក្ដិដានីយ៉ែលចេញពីគុកភ្លើងនោះទេ។ បញ្ហាមួយទៀតគឺជាការគេចចេញពីការអធិប្បាយ ដែលគ្រាន់តែជានិទានពីសីលធម៌ គឺគ្រាន់តែយកជីវិតដានីយ៉ែលធ្វើជាគំរូសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទសព្វថ្ងៃនេះធ្វើតម្រាប់តាមប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត ការអធិស្ឋាននិងភាពក្លាហានរបស់ដានីយ៉ែលគឺពិតជាការលើកទឹកចិត្តដល់យើងនៅសព្វថ្ងៃនេះក្នុងការអធិស្ឋាន និងមានសេចក្តីក្លាហានមែន ប៉ុន្តែនេះមិនមែនជាចំណុចចំបង ឬអត្ថបទសារនោះទេ។ ពេលណាយើងអាន និងបង្រៀនអត្ថបទនេះ យើងត្រូវតែគិតថា «តើសារដើមដំបូងរបស់អ្នកនិពន្ធចង់បង្រៀនអ្វី?» «ហេតុអ្វីអត្ថបទនេះមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរ?» អ្នកនិពន្ធបានបង្ហាញថា ដានីយ៉ែលជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដ៏ពិត។ ប៉ុន្តែនេះមិនមានន័យថា សារនៃរឿងគឺ យើងត្រូវតែយកតម្រាប់តាមដានីយ៉ែល និងអធិស្ឋានមួយថ្ងៃបីដង ដោយបើកបង្អួច រួចលុតជង្គង់ ហើយបែរមុខទៅយេរូសាឡិមនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ព្រះយេស៊ូវមានព្រះបន្ទូលថា «កាលណាអធិស្ឋាន នោះត្រូវឲ្យចូលទៅក្នុងបន្ទប់ហើយបិទទ្វា រួចអធិស្ឋានដល់ព្រះវរបិតានៃអ្នក ដែលគង់នៅទីអាថ៌កំបាំងចុះ នោះព្រះវរបិតាអ្នកដែលគង់ក្នុងទីអាថ៌កំបាំងទ្រង់នឹងប្រទានរង្វាន់ដល់អ្នកនៅទីប្រចក្សច្បាស់» (ម៉ាថាយ ៦:៦)។ បន្ទាប់ពីយើងសិក្សា ដើម្បីស្វែងរកផ្ទៃរឿង និងគោលដៅរបស់អ្នកនិពន្ធ នោះយើងអាចឃើញអ្វីជាសារសម្រាប់ការអធិប្បាយរបស់យើង និងការអនុវត្តន៍ដែលសមនឹងអត្ថបទ និងក្រុមជំនុំសព្វថ្ងៃនេះបាន។
បរិបទ និងអត្ថបទ
ដានីយ៉ែល ៦ មានកំរិតខ្ពស់ជាងគេក្នុងចំណោមជំពូកមួយដល់ប្រាំមួយនៅក្នុងកណ្ឌដានីយ៉ែល។ រឿងនេះបានរំលឹកចំនុចខ្លះៗនៅក្នុងរឿងពីជំពូកមួយដល់ប្រាំ។ ដារីយុសសារភាពថា ព្រះជាម្ចាស់គឺ «ព្រះដ៏រស់» គឺស្រដៀងនឹងការសារភាពរបស់នេប៊ូក្នេសាក្នុង ២:៤៧ និងការសារភាពរបស់ដារីយុស អំពីនគរព្រះជាម្ចាស់ (វា «មិនអាចត្រូវបំផ្លាញបានទេ» ៦:២៦) រំលឹកយើងពីនេប៊ូក្នេសា (៤:៣, ៣៤)។ ដារីយុសធ្វើបន្ទាល់ថា ព្រះ «ធ្វើទីសំគាល់ និងការអស្ចារ្យ» (៦:២៧) ជាការលើកឡើងម្តងទៀតនូវអ្វីដែលនេប៊ូក្នេសាបានធ្វើបន្ទាល់ពីដំបូងពីព្រះជាម្ចាស់ «ទីសំគាល់ និងការអស្ចារ្យ» (៤:២-៣) និងមានម្តងទៀត «ទីសំគាល់ និងការអស្ចារ្យ» នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់រំដោះអ៊ីស្រាអែលចេញពីការធ្វើជាទាសករក្នុងអេស៊ីព្ទ (ឧ. ចោទិយកថា ៦:២២)។
ដានីយ៉ែល ៦ ស្របគ្នានឹង ដានីយ៉ែល៣ ក្នុងរបៀបជាច្រើន។ ដារីយុស ចេញច្បាប់ឲ្យមនុស្សអធិស្ឋានទៅតែចំពោះគាត់តែប៉ុណ្ណោះ (៦:៧-៩) ស្រដៀងគ្នា នឹងបង្គាប់របស់នេប៊ូក្នេសា ដែលឲ្យមនុស្សថ្វាយបង្គំរូបមាសរបស់គាត់ (៣:៥)។ ដានីយ៉ែលមិនស្តាប់បង្គាប់តាមច្បាប់របស់ស្តេច (៦:១០) ដូចជាមិត្តភក្តិរបស់គាត់បានធ្វើតាំងពីដំបូង (៣:១៨)។ អ្នកនិទានពណ៌នាពីអ្នករួមគំនិតគ្នាក្បត់ «ពួកអ្នកដែលប្តឹងចោទដានីយ៉ែល» (៦:២៤) ដែលវាមានភាពដូចគ្នានឹងការពណ៌នានៃសត្រូវរបស់មិត្តភក្ដិដានីយ៉ែល «ប្តឹងពីពួកសាសន៍យូដា» (៣:៨)។ ដានីយ៉ែលត្រូវគេ «បោះចូលទៅក្នុងរូងសិង្ហ» (៦:១៦) ដូចដែលមិត្តភក្ដិរបស់គាត់ត្រូវគេ «បោះទៅក្នុងគុកភ្លើងយ៉ាងសន្ធៅ (៣:២០)។ ដានីយ៉ែលត្រូវបានសង្គ្រោះដោយសារទេវតា ដែលជាព្រះជាម្ចាស់ (៦:២២) ក៏ដូចជាមិត្តភក្តិដានីយ៉ែលត្រូវបានសង្គ្រោះដោយសារទេវតា ដែលជាព្រះជាម្ចាស់ដែរ (៣:២៨)។ «ឥតឃើញមានរបួស» នៅលើខ្លួនដានីយ៉ែលឡើយ (៦:២៣) ដូចជាមិត្តភក្ដិដានីយ៉ែលមិនមានរបួសអ្វីទាំងអស់ដែរ (៣:២៧)។ ស្តេចដារីយុសបានចេញ «បង្គាប់មួយថា…មនុស្សត្រូវបានញាប់ញ័រហើយកោតខ្លាចចំពោះព្រះនៃដានីយ៉ែល» (៦:២៦) ដែលស្រដៀងគ្នា ប៉ុន្តែ ហួសពីកំរិតនៃការជំទាស់របស់នេប៊ូក្នេសា ឆ្ងាយណាស់ «និយាយបង្ខុសប្រឆាំងព្រះនៃសាដ្រាក់ មែសាក់ និង អ័បេឌ-នេកោ» (៣:២៩)។ ស្តេចដារីយុស សារភាពថា ព្រះរបស់ដានីយ៉ែល «ប្រោសឲ្យរួច ហើយក៏ជួយសង្គ្រោះ» (៦:២៧) ដូចជាស្តេចនេប៊ូក្នេសា បានសារភាពថា «គ្មានព្រះឯណាទៀតដែលនឹងអាចជួយ ឲ្យរួចយ៉ាងដូច្នេះបានឡើយ» (៣:២៩)។
ពាក្យផ្ទួន
ពាក្យផ្ទួននៃពាក្យគន្លឹះជួយបង្ហាញការបញ្ជាក់របស់អ្នកនិពន្ធ។ បន្ទាប់ពីគេមានមូលដ្ឋានជំទាស់ប្រឆាំងដានីយ៉ែលក្នុងករណី «ក្រិត្យវិន័យនៃព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់» (ខ. ៥) ពាក្យថា«ក្រិត្យវិន័យ» បានលេចឡើងផ្ទួនគ្នាបីដងទៀតដូចជា «ក្រិត្យវិន័យ នៃសាសន៍មេឌី និងពើស៊ី ដែលមិនអាចបដិសេធ» (ខ. ៨, ១២, ១៥)។ តើក្រិត្យវិន័យណាដែលខ្ពស់បំផុត? នៅពេលក្រិត្យវិន័យរបស់ព្រះ និងក្រិត្យវិន័យសាសន៍មេឌី និងពើស៊ី ប៉ះជាមួយគ្នា តើច្បាប់មួយណាត្រូវតែធ្វើតាម? ពាក្យគន្លឹះមួយទៀតគឺ «សង្គ្រោះ/ដោះលែង» ដែលត្រូវបានប្រើផ្ទួនគ្នាបួនដង (ខ. ១៤, ១៦, ២០, ២៧)។
ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរឿង
តើព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះដានីយ៉ែលចេញពីរូងសិង្ហឬ? នេះជាសំនួរយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងអត្ថបទ។ ទោះបីដានីយ៉ែលដឹងថា ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ច្បាប់របស់ស្តេចអាចទទួលលទ្ធផលជាទោសដល់ស្លាប់ក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែជ្រើសរើសការធ្វើតាម «ក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់ដែរ (ខ. ៥) ។ នៅពេលស្តេចចេញបង្គាប់អោយគេបោះដានីយ៉ែលចូលទៅក្នុងរូងសិង្ហ ស្តេចមានបន្ទូលថា «ព្រះនៃអ្នកដែលអ្នកគោរពជានិច្ច ទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកជាពិត» (ខ. ១៦)។ ពេលថ្ងៃទើបនឹងរះ ស្តេចបានសួរថា «ឳដានីយ៉ែល ជាអ្នកបំរើនៃព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ អើយ តើព្រះនៃអ្នក ដែលអ្នកគោរពជានិច្ចនោះ នោះទ្រង់អាចនឹងជួយឲ្យអ្នករួចពីសិង្ហបានឬទេ?» នោះដានីយ៉ែលលោកទូលតបថា គឺទ្រង់បានជួយ (ខ. ២១-២២)។ ឥតឃើញមានរបួសណាមួយ នៅលើខ្លួនលោកឡើយ «ព្រោះលោកបានទុកចិត្តលើព្រះនៃលោក» (ខ. ២៣)។ ស្តេចបានចេញបង្គាប់ ថា នៅក្នុងអាណាចក្ររបស់ទ្រង់ «មនុស្សត្រូវញាប់ញ័រ ហើយកោតខ្លាចចំពោះព្រះនៃដានីយ៉ែល» «ត្បិតទ្រង់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នៅ ក៏ស្ថិតស្ថេរអស់កល្បរៀងទៅ រាជ្យទ្រង់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ ហើយអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់នឹងនៅជាប់ដរាបដល់ចុងបំផុត។ ទ្រង់ប្រោសឲ្យរួច ហើយក៏ជួយសង្គ្រោះទ្រង់ធ្វើទីសម្គាល់ និងការអស្ចារ្យនៅស្ថានសួគ៌ ហើយនៅផែនដីគឺទ្រង់ដែលបានប្រោសឲ្យដានីយ៉ែលរួចពីអំណាចសិង្ហ» (ខ. ២៦-២៧)។ ព្រះបានចម្រើន ដានីយ៉ែល ឡើងក្នុងរាជ្យដារីយុស (ខ. ២៨)។
ផ្ទៃរឿង និងគោលបំណងនៃអត្ថបទ
ពេលនេះយើងបានរកបានផ្ទៃរឿង និងគោលបំណងនៃអត្ថបទនេះរួចហើយ។ ដោយហេតុថា រឿងនេះមានភាពស្រដៀងគ្នានឹងរឿងព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះមិត្តភក្ដិដានីយ៉ែលពីគុកភ្លើងយ៉ាងសន្ធៅ (សូមមើល «បរិបទ» ខាងលើ) យើងអាចបញ្ចប់ជាមួយនឹងផ្ទៃរឿងដោយប្រហែលនឹងដានីយ៉ែល ៣។ ការនេះយើងត្រូវប្រយ័ត្ន ហើយស្វែងរកផ្ទៃរឿងចំៗសំរាប់រឿងនេះ។ យើងអាចធ្វើការនេះដោយសួរថា តើរឿងអំពីព្រះសង្គ្រោះដានីយ៉ែលពីសត្វសិង្ហនេះ ខុសគ្នាពីព្រះសង្គ្រោះមិត្តភក្ដិរបស់ដានីយ៉ែលពីភ្លើងយ៉ាងដូចម្តេច? មានការខុសគ្នាបីយ៉ាង។ (១) ដោយហេតុតែ នេប៊ូក្នេសា ស្ថិតក្នុងកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង នោះមិត្តភក្ដិរបស់ដានីយ៉ែលត្រូវបានបោះទៅក្នុងគុកភ្លើង ប៉ុន្តែដារីយុសបានធ្វើជាមិត្តដានីយ៉ែល ចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃ ព្យាយាមសង្គ្រោះគាត់ ក្រោយមកបានត្រឹមតែការប្រឆាំងនឹងគាត់ ហើយគាត់ក៏អោយគេបោះដានីយ៉ែលចូលទៅក្នុងរូងសិង្ហទៅ។ (២) នេប៊ូក្នេសា មានសំណួរពីសមត្ថភាពសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ («តើមានព្រះឯណាដែលអាចដោះឯងរាល់គ្នាឲ្យរួចពីកណ្តាប់ដៃយើងបាន?» ៣:១៥) ប៉ុន្តែដារីយុសបានអធិស្ឋានថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះដានីយ៉ែល «ព្រះនៃអ្នកដែលអ្នកគោរពជានិច្ច ទ្រង់នឹងជួយសង្គ្រោះអ្នកជាពិត»។ (៣) ទោះបីមិត្តភក្ដិដានីយ៉ែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះដោយមិនថ្វាយបង្គំរូបចម្លាក់របស់នេប៊ូក្នេសាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនមានភាពច្បាស់លាស់ថា ព្រះនឹងសង្គ្រោះពួកគេចេញពីភ្លើងដែរ (៣:១៧)។ ដានីយ៉ែលមិនសង្ស័យចំពោះសមត្ថភាពសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាមិត្តភក្ដិរបស់គាត់បានសង្ស័យឡើយ ហើយដារីយុស ក៏មិនបានសង្ស័យដែរ ពីព្រោះគាត់ជាអ្នកហៅព្រះថា «ព្រះដ៏រស់»
(៦:២០, ២៦)។ អ្នកនិពន្ធបានសរសេរថា មិនមានរបួសណាមួយនៅលើដានីយ៉ែល «ព្រោះលោកបានទុកចិត្តលើព្រះនៃលោក (៦:២៣) ។ ការនិទានមានសារមើលទៅហាក់ដូចជាថា ព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ ព្រោះ «គាត់បានទុកចិត្ត» ថា ព្រះរបស់គាត់អាចសង្គ្រោះគាត់បាន។ ដូច្នេះយើងអាចបញ្ចេញផ្ទៃរឿងរបស់អ្នកនិពន្ធថា «ព្រះដ៏រស់សង្គ្រោះអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ពីសត្វសិង្ហ ពីព្រោះគាត់បានទុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់អាចសង្គ្រោះគាត់បាន»។ ប៉ុន្តែនេះជាប្រយោគសង្ខេបមួយនៃរឿង ដែលមិនទាន់ចាប់សារដែលអ៊ីស្រាអែលបានស្តាប់លឺក្នុងការនិរទេសនៅឡើយទេ។ អ្នកស្ថិតក្នុងការនិរទេសគួរតែលឺសារថា ទោះបីជាអ្នកបំរើស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់ សមនឹងស្លាប់យ៉ាងណា ព្រះដ៏រស់របស់យើងក៏នៅតែ អាចសង្គ្រោះគាត់បាន ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកទុកចិត្តនឹងសមត្ថភាពសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់។
អ្នកនិពន្ធបានពណ៌នារូបភាពដានីយ៉ែលជាជនជាតិអ៊ីស្រាអែលដ៏ពិត ជាអ្នកដែលធ្វើតាមក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីជាពេលគាត់ដឹងថា គាត់នឹងត្រូវទទួលលទ្ធផលជាទោសដល់ស្លាប់ក្តី ក៏គាត់នៅតែទុកចិត្តដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែលសង្គ្រោះគាត់ដែរ។ ដូច្នេះ ដូចជាដានីយ៉ែលដែរ ពួកគេគួរអត់ធ្មត់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងទុកចិត្តថា ព្រះអាចរំដោះពួកគេបាន។ ហេតុនេះអ្នកនិពន្ធមានគោលបំណងទាក់ទងគ្នាពីរ ៖ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ៊ីស្រាអែលដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស ឲ្យអត់ធ្មត់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះ និងដើម្បីអោយគេទុកចិត្តថា ទ្រង់អាចសង្គ្រោះពួកគេចេញពីការនិរទេសបាន។
មធ្យោបាយអធិប្បាយពីព្រះគ្រីស្ទ
មិនមានសេចក្តីសន្យាពីការយាងមករបស់ព្រះមែស៊ីក្នុងអត្ថបទនេះទេ ប៉ុន្តែនៅតែមានមធ្យោបាយត្រឹមត្រូវ ដើម្បីអធិប្បាយពីព្រះគ្រីស្ទបាន។
ផ្ទៃរឿង «ព្រះជាម្ចាស់អាចសង្គ្រោះអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ចេញពីសេចកី្តស្លាប់ពិតប្រាកដបាន ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកទុកចិត្តនឹងសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់»។ ផ្ទៃរឿងនេះច្បាស់ជាទាក់ទងជាមួយនឹងដំណឹងល្អ ហើយដំណឹងល្អប្រកាសថា អស់អ្នកណាដែលទុកចិត្តលើព្រះយេស៊ូវនឹងបានសង្គ្រោះពីអំពើបាប និងសេចកី្តស្លាប់ (ម៉ាថាយ ១:២១; យ៉ូហាន ៣:១៦; ១១:២៥; ហេព្រើរ ៧:២៥)។
ដានីយ៉ែល និងព្រះយេស៊ូវ៖ មានទំនាក់ទំនងច្រើនរវាងដានីយ៉ែល និងព្រះយេស៊ូវ។ ពួកអធិបតី និងពួកចៅហ្វាយទាំងនោះ «រួមគំនិតគ្នាក្បត់» ប្រឆាំងនឹងដានីយ៉ែល (៦:៦) ដូចគ្នា «ពួកសង្គ្រាជ ពួកអាចារ្យ និងពួកចាស់ទុំ គេប្រជុំគ្នានៅទីព្រះលាននៃសម្តេចសង្ឃ…ហើយពួកគេពិគ្រោះគ្នា ដើម្បីចាប់ព្រះយេស៊ូវដោយឧបាយកល នឹងសំឡាប់បង់ (ម៉ាថាយ ២៦:៣-៤)។ អ្នករួមគំនិតក្បត់ មិនអាចរកអំពើពុករលួយនៅក្នុងដានីយ៉ែលបានឡើយ (៦:៤) រីឯ «ពួកសង្គ្រាជ និងពួកក្រុមជំនុំទាំងអស់គេប្រើទីបន្ទាល់ទាស់នឹងព្រះយេស៊ូវដើម្បីនឹងសំឡាប់បង់ តែរកមិនបានសោះ» (ម៉ាកុស ១៤:៥៥ ប្រៀបធៀប ៖ យ៉ូហាន ១៩:៤)។ ដូចជា ដានីយ៉ែល ត្រូវបានកាត់ទោស ដោយការប្រើល្បិច (៦:៧) ដូច្នេះ ព្រះយេស៊ូវ ត្រូវបាន [សម្តេចសង្ឃក៏ហែកអាវខ្លួន ហើយនិយាយឡើងថា «វាបានពោលពាក្យប្រមាថដល់ព្រះ! តើដូច្នេះតើយើងនឹងចាំបាច់ត្រូវការនឹងទីបន្ទាល់ណាថែមទៀត?»] (ម៉ាថាយ ២៦:៦៥)។ គេចោទថា ដានីយ៉ែល ប្រព្រឹត្តបំពានច្បាប់នៃសាសន៍មេឌី និងពើស៊ី ហើយគេរកចោទថា ព្រះយេស៊ូវបានប្រព្រឹត្តខុសច្បាប់សាសន៍យូដា «យើងខ្ញុំមានក្រិត្យវិន័យ ហើយតាមក្រឹត្យវិន័យនោះ វាត្រូវស្លាប់ព្រោះវាបានតាំងខ្លួនឡើងជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះ» (យ៉ូហាន ១៩:៧)។ ដារីយុស បរាជ័យក្នុងការព្យាយាមរក្សាដានីយ៉ែល (៦:១៤) រីឯពីឡាត់ បរាជ័យក្នុងការព្យាយាមរក្សាព្រះយេស៊ូវ (ម៉ាថាយ ២៧:២៤) ដានីយ៉ែល«បានទុកចិត្តក្នុងព្រះជាម្ចាស់» (៦:២៣) ព្រះយេស៊ូវបានទុកចិត្តព្រះវរបិតា (ម៉ាថាយ ២៦:៣៩, ៤២ ប្រៀបធៀប ៖ ២៧:៤៣; ១ពេត្រុស ២:២៣) ហើយ ដានីយ៉ែល ត្រូវបានបោះចុះទៅក្នុង «រូង» (៦:១៦), («ផ្នូរ» ប្រៀបធៀប ឧទាហរណ៍ ទំនុកដំកើង ៣០:៣; ១៤៣:៧; អេសេគាល ៣២:២៣) សពព្រះយេស៊ូវត្រូវបានដាក់ក្នុងផ្នូរដាប់ថ្មី (ម៉ាថាយ ២៧:៦០)។ «រូង» ដែលគេបោះចូល ដានីយ៉ែល ចូល បានបិទដោយថ្ម (៦:១៧) ផ្នូររបស់ព្រះយេស៊ូវបានបិទដោយថ្មធំអស្ចារ្យ (ម៉ាថាយ ២៧:៦០)។ ស្តេចបានប្រថាប់ត្រាលើថ្មនៅ «រូង» ដែលដានីយ៉ែលនៅខាងក្នុង រីឯផ្នូររបស់ព្រះយេស៊ូវត្រូវបាន «បិទចំណាំលើថ្ម» (ម៉ាថាយ ២៧:៦៦)។ ស្តេចបានឃើញថា ដានីយ៉ែល នៅតែមានជីវិត ពេលព្រលឹមស្រាងនាព្រឹកថ្ងៃបន្ទាប់ ហើយបង្គាប់ឲ្យយោងដានីយ៉ែលចេញមកពី «រូង» (៦:១៩, ២៣) «ដល់ព្រលឹមឡើងនៅថ្ងៃទីមួយក្នុងអាទិត្យនោះ កាលថ្ងៃទើបនឹងរះឡើង ពួកគេ [ស្ត្រីទាំងបីនាក់] ក៏ទៅឯផ្នូរ» កន្លែងដែលទេវតាប្រាប់ពួកគេថា ព្រះយេស៊ូវបានរស់ឡើងវិញ (ម៉ាកុស ១៦:២, ៦)។ ហើយដានីយ៉ែលត្រូវបានចម្រើនឡើង បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះគាត់ចេញពីការដែលគួរតែស្លាប់យ៉ាងប្រាកដ (៦:២៨) ចំណែកឯព្រះយេស៊ូវបានថ្កើងឡើង បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ប្រោសទ្រង់ឲ្យរួចពីសុគត ៖ បន្ទាប់ពីមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «គ្រប់ទាំងអំណាចបានប្រគល់មកខ្ញុំ» (ម៉ាថាយ ២៨:១៨)។
ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវអស្ចារ្យជាងដានីយ៉ែលឆ្ងាយណាស់។ ដានីយ៉ែល បានតវ៉ាថា «គ្មានទោស» ចំពោះព្រះ (៦:២២) ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមានបាប។ ព្រះយេស៊ូវមានភាពផ្ទុយពីដានីយ៉ែល គឺទ្រង់ជាបុត្រាព្រះដែលឥតធ្វើបាបឡើយ (ហេព្រើរ ៤:១៥; ១យ៉ូហាន ៣:៥)។ ដានីយ៉ែលបានប្រឈមមុខគ្រោះថ្នាក់ដែលអាចនាំឲ្យគាត់ស្លាប់បាន ប៉ុន្តែព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនឹងត្រូវសុគត ហើយនឹងយាងទៅយេរូសាឡិមដើម្បីត្រូវសុគត (១៩:៣៤-៣៥)។ ដានីយ៉ែលឡើងចេញពី «រូង» ប៉ុន្តែស្លាប់ពេលក្រោយមកទៀត ចំណែកឯព្រះយេស៊ូវចេញពីផ្នូរ ហើយរស់នៅអស់កល្បជានិច្ច។ ព្រះជាម្ចាស់បាន
«ចម្រើន» ដានីយ៉ែលអំឡុងពេលរាជ្យនៃដារីយុស (៦:២៨) ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ «បានតម្កើង [ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ] ឡើងខ្ពស់បំផុត ហើយប្រទាននាមទ្រង់ឲ្យខ្ពស់លើអស់ទាំងនាម ដូច្នេះពេលណាលឺព្រះនាមព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ គ្រប់ទាំងជង្គង់នឹងត្រូវលត់ចុះ…ហើយគ្រប់ទាំងអណ្តាតសារភាពថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ ដើម្បីថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះដ៏ជាព្រះវរបិតា»
(ភីលីព ២:៩–១១; ម៉ាថាយ ២៨:១៨)។
អ្នកនិពន្ធខំប្រឹងលើកទឹកចិត្តអ៊ីស្រាអែល ដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស ដើម្បីអោយពួកគេស្មោះត្រង់ចំពោះក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាព្រះយេស៊ូវលើកទឹកចិត្តអ្នកដើរតាមទ្រង់ ដើម្បីអោយពួកគេរក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ដែរ (ឧ. សេចក្តីបង្រៀននៅលើភ្នំ ម៉ាថាយ ៥-៧)។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «អ្នកណាដែលកាន់ [សេចក្តីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់] និងបង្រៀនមនុស្សឲ្យធ្វើដូច្នោះដែរ នឹងបានហៅជាអ្នកធំនៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌» (ម៉ាថាយ ៥:១៩ ប្រៀបធៀប ៖ ២២:៣៧–៤០)។ ហើយដូចដែលអ្នកនិពន្ធខំប្រឹងលើកទឹកចិត្តអ៊ីស្រាអែលឲ្យទុកចិត្តព្រះដ៏រស់របស់គេ ដែលទ្រង់បានរំដោះពួកគេចេញពីរណ្តៅនៃការនិរទេស នោះព្រះយេស៊ូវក៏បានលើកទឹកចិត្តយើងឲ្យជឿថា ព្រះយេស៊ូវជាអង្គដ៏រស់តែមួយ ដែលនឹងរំដោះយើង។ ព្រះយេស៊ូវមានបន្ទូលថា «ជឿដល់ព្រះហើយ ចូរជឿដល់ខ្ញុំដែរ នៅក្នុងដំណាក់ព្រះវរបិតាខ្ញុំមានទីលំនៅច្រើន…ខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញ និងទទួលអ្នករាល់គ្នាមកទៅឯខ្ញុំ ប្រយោជន៍ឲ្យអ្នករាល់គ្នាបាននៅ កន្លែងដែលខ្ញុំនៅដែរ(យ៉ូហាន ១៤:១–៣)។
ផ្ទៃរឿង និងគោលដៅនៃសេចក្តីអធិប្បាយ និងតម្រូវការរបស់អ្នកស្តាប់ដែលសេចក្តីអធិប្បាយដោះស្រាយ
យើងបាននិយាយថា ផ្ទៃរឿងរបស់អ្នកនិពន្ធគឺ «ព្រះជាម្ចាស់ដ៏រស់របស់យើងអាចសង្គ្រោះ អ្នកបំរើស្មោះត្រង់ចេញពីសេចកី្តស្លាប់បាន ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកដែលទុកចិត្តនឹងសមត្ថភាពរបស់ទ្រង់»។
ដោយហេតុថា សញ្ញាថ្មីក៏បានបង្រៀនយ៉ាងដូច្នេះដែរ នេះវាងាយស្រួលដោយផ្លាស់ប្ដូរផ្ទៃរឿងបន្តិចបន្តួច ដោយបន្ថែម ការប្រកាសចេញពីសញ្ញាថ្មី និងបង្កើតផ្ទៃរឿងនៃការអធិប្បាយ ៖ តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ព្រះជាម្ចាស់ដ៏រស់របស់យើងអាចសង្គ្រោះអ្នកបំរើស្មោះត្រង់ចេញពីសេចកី្តស្លាប់បាន ពីព្រោះពួកគេជាអ្នកដែលទុកចិត្តនឹងសមត្ថភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទ។ យើងបាននិយាយថា អ្នកនិពន្ធមានគោលបំណងពីរ ៖ «ដើម្បីលើកទឹកចិត្តអ៊ីស្រាអែល ដែលស្ថិតក្នុងការនិរទេស ដើម្បីអត់ធន់និងស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីអោយពួកគេទុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេអាចរំដោះពួកគេចេញពីរណ្តៅ នៃការនិរទេសបាន» ដោយការផ្លាស់ប្តូរគោលបំណងពីរបន្តិចបន្តួច នោះវាអាចក្លាយជាគោលបំណងសម្រាប់ការអធិប្បាយបាន ៖ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តប្រជារាស្ត្រព្រះជាម្ចាស់នៅសព្វថ្ងៃនេះឲ្យរក្សាភាពអត់ធ្មត់និងភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីអោយពួកគេទុកចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេអាចរំដោះពួកគេតាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាន ។ នេះជាសារសំខាន់នៅសព្វថ្ងៃនេះ ពីព្រោះរាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅសព្វថ្ងៃនេះត្រូវបានល្បួងមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះក្រិត្យវិន័យព្រះជាម្ចាស់ ហើយលែងទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ទៀតថា ទ្រង់នឹងរំដោះពួកគេចេញពីលោកិយពេញដោយអំពើបាបនេះ។
Leave a Reply