នេះគឺជាអត្ថបទគម្ពីរមួយទៀត ដែលត្រូវបានគេយល់ខុសយ៉ាងញឹកញាប់។ ដើម្បីជួយយើងអោយកាត់ស្រាយអត្ថបទគម្ពីរនេះបានត្រឹមត្រូវ យើងត្រូវតែចងចាំសេចក្តីពិតពីរ។
១. ១កូរិនថូស ៣ គឺជាផ្នែកនៃការអាងហេតុផលនៅក្នុងអត្ថបទធំមួយ ដែលមានចាប់ពី ១:១០ ដល់ ៤:២១។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះសាវកប៉ុលកំពុងដោះស្រាយបញ្ហាបាក់បែក និងការប្រកាន់គ្រូផ្សេងៗនៅឯពួកជំនុំក្នុងក្រុងកូរិនថូស។ ពួកអ្នកផ្ទះនាងខ្លូអេបានជម្រាបគាត់ថា មានមនុស្សមួយចំនួននៅក្នុងពួកជំនុំនិយាយថា «ខ្ញុំដើរតាមសាវកប៉ុល» ឬ «ខ្ញុំដើរតាមលោកអ័ប៉ុឡូស» ឬដើរតាមអ្នកផ្សេងទៀត។ ដូច្នេះ នៅពេលយើងអានអត្ថបទគម្ពីរនេះ យើងត្រូវចងចាំថាសាវកប៉ុលកំពុងនៅតែដោះស្រាយបញ្ហានេះ (សូមមើល ខ. ៥-៦, ២១-២៣) ហើយគាត់បន្តដោះស្រាយបញ្ហាដដែលនេះនៅក្នុងជំពូក៤ (សូមមើល ៤:៦) ពីព្រោះបើសិនយើងមិនអានជំពូកនេះនៅក្នុងបរិបទនេះទេ នោះយើងងាយនឹងកាត់ស្រាយជំពូកនេះខុសឆ្ងាយណាស់ ហើយបើសិនអ្នកមិនបានអានមេរៀនអំពី ១កូរិនថូស ជំពូក១-២ នោះសូមអានវាមុនពេលចាប់ផ្តើមអានមេរៀននេះ។
២. សាវកប៉ុលដោះស្រាយបញ្ហាការប្រកាន់គ្រូផ្សេងៗរបស់អ្នកជឿនៅកូរិនថូសនៅក្នុងជំពូកទាំងនេះដោយដោះស្រាយបញ្ហាធ្ងន់ជាងចំនួនពីរ ដែលបណ្តាលអោយមានការប្រកាន់គ្រូផ្សេងៗ និងការបាក់បែក។ បញ្ហាទីមួយគឺជាការយល់ខុសរបស់ពួកកូរិនថូសចំពោះដំណឹងល្អ ជាពិសេសសារៈសំខាន់របស់ឈើឆ្កាងតែម្តង។ ដោយសារពួកគេបានចូលចិត្តដើរតាមប្រាជ្ញារបស់លោកិយ នោះពួកគេមិនបានស្មោះត្រង់ក្នុងការដើរតាមដំណឹងល្អអំពីព្រះមែស៊ីដែលត្រូវបានគេឆ្កាងឡើយ។ ពួកគេមិនបានបដិសេធដំណឹងល្អទេ ប៉ុន្តែពួកគេគ្រាន់តែចង់កែច្នៃដំណឹងល្អទៅតាមវប្បធម៌របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ដោយហេតុនេះហើយបានជាសាវកប៉ុលចំណាយពេលច្រើននៅលើចំនុចទាំងនេះនៅក្នុងជំពូកទី១ និងទី២នៅក្នុងកណ្ឌសំបុត្រនេះ។ បញ្ហាទីពីរគឺថា ពួកកូរិនថូសយល់ខុសអំពីលក្ខណៈដឹកនាំរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ។ នៅពេលគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះនិយាយថា «ខ្ញុំដើរតាមសាវកប៉ុល [ឬលោកអ័ប៉ុឡូស ឬលោកកៃផាស]» ហើយអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេអាស្រ័យទៅលើអ្នកដឹកនាំដែលគេដើរតាម នោះពួកគេពិតជាមិនយល់អំពីលក្ខណៈនៃការដឹកនាំរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទឡើយ។ នៅក្នុង ១កូរិនថូស ជំពូក៣-៤ សាវកប៉ុលកំពុងកែទស្សនៈខុសទាំងនេះអំពីអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទ។
សាវកប៉ុលបង្រៀនគំនិតសំខាន់បីនៅក្នុងជំពូក៣។
អ្នកប្រកាន់គ្រូមិនពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ (៣:១–៤)
ទោះបីជាសាវកប៉ុលមិនប្រាប់ពួកកូរិនថូសថា ពួកគេមិនមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក៏ដោយ ក៏គាត់ពិតជានិយាយថា «បងប្អូនអើយ ខ្ញុំពុំអាចនឹងនិយាយនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចនឹងមនុស្សខាងឯវិញ្ញាណបានទេ [ដូចនឹងមនុស្សដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ] (៣:១)។ ផ្ទុយទៅវិញ សាវកប៉ុលត្រូវតែហៅពួកគេជា «មនុស្សខាងឯសាច់ឈាម»។ នៅប្រទេសអាមេរិក មានសេចក្តីបង្រៀនដែលមានប្រជាប្រិយភាព (មិនសូវមានអ្នកដើរតាមច្រើននៅសព្វថ្ងៃនេះទេ) ដែលបានប្រើ ១កូរិនថូស ២-៣ ដើម្បីនិយាយអំពីមនុស្សបីក្រុម គឺពួកគ្រីស្ទបរិស័ទខាងវិញ្ញាណ ពួកគ្រីស្ទបរិស័ទខាងសាច់ឈាម (ពី ៣:១-៤) និងពួកមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ សេចក្តីបង្រៀននេះបង្រៀនថា ពួកគ្រីស្ទបរិស័ទខាងសាច់ឈាមគឺជាមនុស្សដែលនៅតែដើរតាមលោកិយនេះ ដូចជាប្រព្រឹត្តអសីលធម៌ផ្លូវភេទ ឬមិនបានយកព្រះយេស៊ូវធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ពិតប្រាកដទេ។ គួរអោយសោកស្តាយណាស់ សេចក្តីបង្រៀនត្រូវបានបកប្រែជាភាសាខ្មែរហើយ។ បញ្ហាគឺថា វាមិនមែនជាអ្វីដែលសាវកប៉ុលនិយាយនៅក្នុងខទាំងនេះទេ ដែលយើងអាចឃើញច្បាស់ បើសិនអ្នកអានខទាំងនេះនៅក្នុងបរិបទរបស់វា ហើយចងចាំអំពីបញ្ហាដែលសាវកប៉ុលកំពុងដោះស្រាយនោះ។ សាវកប៉ុលនិយាយយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងខ.៣ ថា មូលហេតុដែលគាត់ហៅពួកគេថា មនុស្សខាងសាច់ឈាម គឺពីព្រោះពួកគេមានការច្រណែនគ្នា និងឈ្លោះទាស់ទែងគ្នា ជាពិសេសអំពីអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទផ្សេងៗ។ នៅពេលអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទច្រណែនគ្នា និងឈ្លោះគ្នាដោយសារតែអំនួត ឬការច្រណែន ឬស្វែងរកអំណាចជាដើមនោះ គឺជាខាងសាច់ឈាមហើយ មិនមែនពេញវ័យឡើយ។ នៅពេលគ្រីស្ទបរិស័ទឈ្លោះគ្នាអំពីអ្នកដឹកនាំ និងគ្រូបង្រៀនរបស់រៀងៗខ្លួនដោយសារតែអំនួត ឬការច្រណែនជាដើម នោះក៏ជាខាងសាច់ឈាមដែរ។ ការបង្កើតបក្សពួកតាមរបៀបនេះគឺជារបៀបខាងសាច់ឈាម ហើយជាអកប្បកិរិយារបស់មនុស្សដែលមិនមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។
ដូច្នេះ សូម្បីតែសាវកប៉ុលក៏ជឿថា ពួកកូរិនថូសមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដូច្នេះបានជាគាត់ហៅពួកគេថា «បងប្អូន» ម្យ៉ាងវិញទៀត គាត់គិតថា គាត់មិនអាចហៅពួកគេជាមនុស្សមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ។ នេះគឺជាមូលហេតុដែលគាត់ត្រូវតែពន្យល់ដំណឹងល្អដល់ពួកគេម្តងទៀតនៅក្នុងពីរជំពូកដំបូងនៃសំបុត្រនេះ។ អញ្ចឹង តើពួកគេគឺជាអ្វី? តើពួកគេគឺជាមនុស្សមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ឬមិនមែន? តើពួកគេគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬមិនមែន? ពួកគេគឺជា «កូនខ្ចីនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ» (៣:១)។ បាទ ពួកគេគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ហើយពួកគេពិតជាមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែនៅក្នុងរបៀបខ្លះពួកគេមិនប្រព្រឹត្តបែបនេះទេ។ ដូច្នេះ សាវកប៉ុលនិយាយថា ពួកគេមិនពេញវ័យខាងវិញ្ញាណ «ខ្ញុំបានអោយទឹកដោះមកអ្នករាល់គ្នាផឹក មិនបានឲ្យសាច់បរិភោគទេ ដ្បិតកាលណោះអ្នករាល់គ្នាពុំអាចនឹងបរិភោគបាន ហើយឥឡូវនេះ ក៏មិនទាន់បានដែរ» (៣:២)។
មានគ្រីស្ទបរិស័ទជាច្រើន ដែលសូម្បីតែពួកគេបានជឿអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏នៅតែមិនទាន់បរិភោគ «សាច់» ឡើយ។ អ្នកត្រូវតែផ្តល់ទឹកដោះដល់ពួកគេ ពីព្រោះពួកគេមិនទាន់អាចទទួលអាហារណាផ្សេងទៀតបាននៅឡើយទេ។ ពួកគេមិនចង់បានចំណេះដឹងមុតមាំអំពីព្រះគម្ពីរ ឬការយល់មុតមាំអំពីព្រះ ដែលបានមកពីការសិក្សាព្រះគម្ពីរនោះឡើយ គឺពួកគេមិនចង់បានអ្វីផ្សេងក្រៅពីបទចម្រៀងសរសើរតម្កើង និងសារសាមញ្ញមួយ ដែលនឹងមិនជំរុញអោយពួកគេគិត ពិនិត្យមើលជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយរីកចម្រើននៅក្នុងចំណេះដឹង និងការស្រឡាញ់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់នោះឡើយ។
បើសិនមនុស្សដែលនិយាយថា ពួកគេគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទហើយបែរចេញឆ្ងាយពីដំណឹងល្អ នោះយើងត្រូវតែសួរថា តើពួកគេគឺជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ឬមិនមែន? ក្រោយមកទៀត សាវកប៉ុលបានសួរសំនួរនេះដល់ពួកកូរិនថូស (២កូរិនថូស ១៣:៥) ពីព្រោះគេបានដើរតាមពួកគ្រូខុសឆ្គងយ៉ាងងាយស្រួល ដែលផ្លាស់ប្តូរដំណឹងល្អទៅតាមអ្វីដែលពួកគេចូលចិត្ត។
នេះមានន័យថា បើសិនមនុស្សម្នាក់អះអាងជាគ្រីស្ទបរិស័ទម្នាក់ ប៉ុន្តែមិនមានភស្តុតាងនៅជីវិតរបស់គាត់ បង្ហាញថាគាត់ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ គាត់បានកើតជាថ្មី ហើយគាត់មានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទេ នោះយើងមិនគួរហៅគាត់ជា «គ្រីស្ទបរិស័ទខាងលោកិយនេះ» ឡើយ។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលសាវកប៉ុលកំពុងនិយាយនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះទេ។ មនុស្សបែបនេះអាចមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទទេ។
អស់អ្នកដែលបានទទួលសារអំពីឈើឆ្កាង ហើយដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ (១កូរិនថូស ១-២) គួរតែរីកចម្រើនជានិច្ច ហើយការរីកចម្រើនសមត្ថភាពក្នុងការទទួលយកសេចក្តីពិតរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទបន្ថែមកាន់តែច្រើនគឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីការរីកចម្រើននេះ (៣:២)។ ការរីកចម្រើននេះក៏សំដែងអោយឃើញតាមរយៈឥរិយាបថមួយ ដែលចៀសវាងជម្លោះ និងការច្រណែន ហើយបដិសេធមិនដើរតាមការប្រកាន់គ្រូមួយ។ បើសិនមនុស្សម្នាក់ដែលមានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបង្ហាញការរីកចម្រើនពេញវ័យនេះទេ នោះគាត់គឺជា «ខាងលោកិយ»។ គាត់រស់នៅដូចតែ «មនុស្សធម្មតា» មិនដូចជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះប្រទានអំណាចព្រះចេស្តាឡើយ គឺគាត់មិនពេញវ័យខាងវិញ្ញាណឡើយ។
អ្នកបក្សពួកនិយមព្រងើយកន្តើយចំពោះសេចក្តីពិតសំខាន់ពីរអំពីអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទ (៣:៥–១៧)
សេចក្តីពិតសំខាន់ទាំងពីរនោះគឺ ៖
១. អ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទគ្រាន់តែជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរផ្តល់ភក្តីភាពដល់គ្រូ ដែលសម្រាប់តែព្រះមួយអង្គគត់ នោះឡើយ។
២. ព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកជំនុំរបស់ទ្រង់ ហើយអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះទ្រង់សម្រាប់របៀបដែលពួកគេស្អាងពួកជំនុំឡើង។
សាវកប៉ុលផ្តល់សេចក្តីពិតទាំងនេះតាមរយៈការប្រៀបធៀបពីរ ដែលមួយតាមកសិកម្ម (៣:៥-៩ក) ហើយមួយទៀតពីស្ថាបត្យកម្ម (៣:៩ខ-១៥)។ បន្ទាប់មកគាត់សរសេរការសន្និដ្ឋានគួរអោយភ័យខ្លាចមួយ (៣:១៦-១៧)។
ការប្រៀបធៀបខាងកសិកម្ម (៣:៥–៩ក)
ពេលនេះសាវកប៉ុលសរសេរអំពីរបៀបដែលគ្រីស្ទបរិស័ទគួរមើលលើអ្នកដឹកនាំរបស់ខ្លួន។ «ដូច្នេះ តើប៉ុលជាអ្វី ឬអ័ប៉ុឡូសជាអ្វី?» (៣:៥)។ ចំលើយសម្រាប់សំនួរនេះគឺសាមញ្ញ «គ្រាន់តែជាអ្នកបំរើដែលនាំឲ្យអ្នករាល់គ្នាជឿ តាមដែលព្រះអម្ចាស់បានប្រទានមកគ្រប់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះទេតើ» (៣:៥)។ អ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទគឺ «គ្រាន់តែជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ» (សូមមើល ១កូរិនថូស ៤:១ ផងដែរ)។ បើសិនព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទ្រង់ផ្ទាល់បានប្រទានភារកិច្ចផ្សេងៗអោយអ្នកដឹកនាំ នោះយើងមិនគួរផ្តល់តំណែងតាមលំដាប់ដល់ពួកគាត់តាមការងាររបស់ពួកគាត់ឡើយ។ អ្នកបំរើទាំងនេះមិនទទួលបានឋានៈដោយមហិច្ឆតារបស់ខ្លួនទេ ប៉ុន្តែទទួលបានពីព្រះតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលពួកគាត់បំពេញតាមតួនាទី ដែលព្រះបានប្រទានអោយពួកគាត់ នោះគឺជាព្រះដែលធ្វើអោយយើងរីកចម្រើន (ខ. ៦) ដូច្នេះ យើងគួរតែសរសើរតម្កើងព្រះតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។
ទោះបីជាព្រះប្រទានអោយអ្នកបំរើនូវតួនាទីផ្សេងៗគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមានគោលបំណងតែមួយដែរ (៣:៨)។ ការប្រមូលផលគឺជាការប្រមូលតួនាទីផ្សេងៗបញ្ចូលគ្នា ហើយព្រះអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ធ្វើអោយដំណាំរីកលូតលាស់។ អ្នកបំរើម្នាក់ៗ «នឹងទទួលបានរង្វាន់តាមការងាររបស់ខ្លួន»។ នៅទីនេះ សាវកប៉ុលបង្ហាញអំពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់អ្នកបំរើម្នាក់ៗ សាវកប៉ុល លោកអ័ប៉ុឡូស និងអ្នកបំរើទាំងអស់ទៀតគឺគ្រាន់តែជាអ្នកធ្វើការជាមួយគ្នា ដែលមានម្ចាស់ជាព្រះ។ ស្រែតំណាងអោយពួកកូរិនថូស ហើយស្រែនេះជារបស់ផងព្រះ («អ្នករាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ» ៣:៩) អ្នកធ្វើការនៅក្នុងស្រែគឺជាសាវកប៉ុល និងលោកអ័ប៉ុឡូស ហើយពួកគេជារបស់ព្រះ (យើងរាល់គ្នាគឺជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ» ៣:៩)។
ដោយសារតែអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទគឺគ្រាន់តែជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ នោះគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរផ្តល់ភក្តីភាពរបស់ខ្លួនដល់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែគួរតែថ្វាយភក្តីភាពនោះដល់ព្រះតែមួយវិញ។ ជាការត្រឹមត្រូវ ដែលយើងគួរតែអរគុណនិងគោរពចំពោះអ្នកដឹកនាំរបស់យើង ប៉ុន្តែជាការមិនត្រឹមត្រូវទេ ដែលយើងបង្កើតបក្សពួក ឬស្មោះស្ម័គ្រចំពោះតែអ្នកដឹកនាំម្នាក់ ហើយប្រឆាំងនឹងអ្នកដឹកនាំដទៃទៀតនោះ។ ការធ្វើដូច្នេះកើតចេញមកពីការច្រណែន និងអំនួត ហើយអាចបង្កើតអោយមានជម្លោះបាន។ ជួនកាលអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទមានអំនួត និងការច្រណែនហើយទាមទារអោយសមាជិកក្រុមជំនុំរបស់ពួកគាត់ចាត់ទុកពួកគាត់ជាអ្វីលើសពីអ្នកបំរើព្រះ តាមពិតគេមិនគួរធ្វើបែបនេះទេ។ អ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទមិនគួរតាំងខ្លួនថាស្គាល់សេចក្តីពិតទាំងអស់ ឬមានអំណោយទានគ្រប់ទាំងអស់ ឬអំណាច និងការយល់ដឹងពិសេសឡើយ។ បើសិនយើងមិនធ្វើតាមអ្វីដែលសាវកប៉ុលនិយាយនៅទីនេះទេ នោះយើងព្រងើយកន្តើយចំពោះលក្ខណៈនៃការដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដ និងរបៀបដឹកនាំដោយសហការ និងគាំទ្រគ្នា ដែលអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទជួយបំពេញការងាររបស់គ្នាទៅវិញទៅមក។ យើងទាំងអស់គ្នាគឺគ្រាន់តែជា «អ្នកបំរើ» ប៉ុណ្ណោះ គឺយើងទាំងអស់គ្នាគឺជា «អ្នកធ្វើការជាមួយគ្នា» ហើយយើងទាំងអស់គ្នាគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះ។
ការពិភាក្សាផ្អែកលើភាពខុសគ្នារវាងអ្នកជឿកូរិនថូស និងអ្នកបំរើគ្រីស្ទបរិស័ទដូចជា សាវកប៉ុល និងលោកអ័ប៉ុឡូស «ដ្បិតយើងរាល់គ្នា [សាវកប៉ុល លោកអ័ប៉ុឡូស និងអ្នកធ្វើការផ្សេងៗទៀត] ជាអ្នកធ្វើការជាមួយនឹងព្រះ ឯអ្នករាល់គ្នាជាស្រែដែលព្រះទ្រង់ភ្ជួរ» (៣:៩)។ នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរផ្សេងៗទៀត សាវកប៉ុលសរសេរថា គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់បំរើព្រះ គឺគ្រប់គ្នាជាអ្នកបំរើរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែនៅក្នុងបរិបទនេះ លោកប៉ុលសរសេរអំពីគ្រូបង្រៀន និងប្រកាសព្រះបន្ទូល ព្រមទាំងពួកជំនុំ។ ភាពខុសគ្នានេះក៏មាននៅក្នុងការប្រៀបធៀបបន្ទាប់ទៀតផងដែរ ហើយវាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការកាត់ស្រាយអត្ថបទគម្ពីរនេះអោយបានត្រឹមត្រូវ។
ការប្រៀបធៀបខាងស្ថាបត្យកម្ម (៣:៩ខ–១៥)
នៅក្នុងការប្រៀបធៀបនេះ អ្នកជឿគឺជា «អគាររបស់ព្រះ» ហើយអ្នកដឹកនាំគឺជាអ្នកសាងសង់។ យើងនឹងយល់ការប្រៀបធៀបនេះកាន់តែច្បាស់លាស់ បើសិនយើងចងចាំថា នៅក្នុងសម័យសាវកប៉ុល មុនពេលមានបច្ចេកវិទ្យាទំនើប ការសាងសង់អគារធំមួយ ដូចជាព្រះវិហារ ត្រូវការចំណាយពេលដ៏យូរ គឺអាចយូរដល់រាប់ទសវត្ស។ ដូច្នេះជាងម្នាក់ចាក់គ្រឹះ ជាងផ្សេងទៀតសង់ផ្នែកផ្សេងៗនៃអគារ ហើយបន្ទាប់មកទៅបំពេញការងារនៃផ្នែកផ្សេងទៀត រហូតដល់គេចូលនិវត្តន៍ ឬស្លាប់ ហើយមានជាងផ្សេងទៀតចូលមកជំនួសការងារសាងសង់ព្រះវិហាររបស់គេ។ មេរៀននៅទីនេះមានភាពច្បាស់លាស់ ៖ សាវកប៉ុលបានចាក់គ្រឹះ ហើយមានម្នាក់ទៀតមកសង់ពីលើ។ ការងារទាំងអស់សំខាន់ ហើយយើងមិនត្រូវសរសើរតែជាងម្នាក់ ពីព្រោះជាងទាំងអស់មាននិមិត្ត និងគោលបំណងរួមគ្នាតែមួយ។
ប៉ុន្តែនៅក្នុងការប្រៀបធៀបនេះមានរបៀបពីរដែលខុសពីការប្រៀបធៀបមុន ហើយរបៀបទាំងពីរនេះទាក់ទងគ្នា។ ទីមួយគឺថា ព្រះមានតួនាទីខុសគ្នានៅក្នុងការប្រៀបធៀបពីរ។ នៅក្នុងការប្រៀបធៀបខាងកសិកម្ម ព្រះគឺជាម្ចាស់ចំការ ដែលផ្តល់ការងារដល់អ្នកបំរើ ហើយលើសពីនេះ ព្រះត្រូវតែទទួលបានការសរសើរ ដែលទ្រង់តែមួយផ្តល់ជីវិត ហើយទ្រង់ធ្វើអោយដំណាំលូតលាស់។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងការប្រៀបធៀបអំពីការសាងសង់នេះ ឥតមានអ្វីកំពុងរស់ ឥតមានអ្វីកំពុងលូតលាស់ ដូច្នេះព្រះមានតួនាទីផ្សេងមួយ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាជើងជញ្ជាំង ដែលសាវកប៉ុលបានចាក់ (៣:១១)។ នៅក្នុងខ. ១១-១៥ មិនមាននិយាយអំពីព្រះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់គឺជាមួយអង្គ ដែលវិនិច្ឆ័យ «នៅថ្ងៃនោះ» ដែលភ្លើងនឹងសំដែងចេញមក ដើម្បីសាកមើលគុណភាពនៃការងាររបស់ជាងនីមួយៗ។ ចំនុចនេះសំខាន់នៅក្នុង ៣:១៦-១៧។
របៀបទីពីរដែលការប្រៀបធៀបនេះខុសពីការប្រៀបធៀបទៅនឹងកសិកម្មគឺថា នៅទីនេះសាវកប៉ុលបញ្ជាក់ថា ជាងទាំងអស់ត្រូវទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះ។ សាវកប៉ុលព្រមានថា «ប៉ុន្តែត្រូវអោយមនុស្សប្រយ័ត្នរៀងខ្លួន អំពីបែបណាដែលសង់ពីលើជើងនោះ» (៣:១០ខ)។ គាត់ «បានដាំជើងជញ្ជាំង ដូចជាមេជាងផ្ទះដ៏ចំណានម្នាក់» ហើយ «គ្មានអ្នកណាអាចនឹងដាំជើងជញ្ជាំងផ្សេងណាទៀត ក្រៅពីជើងដែលបានដាំរួចហើយនោះបានទេ គឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ» (៣:១០-១១)។ បើសិនអ្វីដែលកំពុងត្រូវបានសាងសង់គឺជាពួកជំនុំរបស់ព្រះ នោះជើងជញ្ជាំងតែមួយដែលយើងអាចបានគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ឬ «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាង» (២:២)។ បើសិនអ្នកណាម្នាក់ព្យាយាមដាំជើងជញ្ជាំងណាផ្សេងទៀត នោះមិនមែនជាពួកជំនុំទេ ពីព្រោះពួកជំនុំពិតប្រាកដមិនអាចមានជើងជញ្ជាំងណាក្រៅពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានឡើយ។
ប៉ុន្តែទោះបីជាមានជើងជញ្ជាំងគឺជា «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់ត្រូវឆ្កាង» ក៏ដោយ ក៏នៅតែមានគ្រោះថ្នាក់ពីការងារមិនល្អ និងសម្ភារៈអន់ក្រោយមកទៀតដែរ។ ជាងទាំងនោះអាចប្រើ «មាស ប្រាក់ ត្បូង ឈើ ស្បូវ ឬស្លឹក» (៣:១២)។ សាវកប៉ុលនិយាយថា នៅពេលយើងនិយាយអំពីការសាងសង់ពួកជំនុំ គឺមានសម្ភារៈសំណង់តែពីរប្រភេទប៉ុណ្ណោះគឺ ប្រភេទសម្ភារៈដែលមិនអាចប្រឈមនឹងភ្លើង ដែល «នឹងសាកមើលការដែលនីមួយៗធ្វើ» នៅ «ថ្ងៃនោះ» ដែលការងាររបស់ជាងនីមួយៗ «នឹងត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់លាស់» (៣:១៣) និងប្រភេទសម្ភារៈដែលធន់នឹងភ្លើង។ «ថ្ងៃនោះ» គឺជាថ្ងៃនៃព្រះអម្ចាស់ ជាថ្ងៃដែលព្រះយេស៊ូវយាងត្រឡប់មកវិញ។ ភ្លើងនឹងបែងចែកល្អ និងអាក្រក់។ ជារឿយៗ ព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ប្រើភ្លើងជាឧទាហរណ៍បញ្ជាក់ ភ្លើងបញ្ឆេះច្រេះ ហើយបន្សល់ដែកវិញ។ ជាដំបូងយើងអាចគិតថា «មាស ប្រាក់ [និង] ត្បូង» គឺជាសម្ភារៈសាងសង់ចំឡែក។ សាវកបានលើកសម្ភារៈទាំងនេះឡើង ដោយព្រោះសម្ភារៈទាំងនេះនឹងមិនរលាយបាត់ដោយសារភ្លើងទេ (ឧទាហរណ៍ដូចជា មាសអាចរលាយដោយសារភ្លើង ប៉ុន្តែវានៅតែជាមាសដដែល) ហើយក៏ដោយព្រោះមាស ប្រាក់ និងត្បូងត្រូវបានប្រើ ដើម្បីសាងសង់ព្រះវិហាររបស់ស្តេចសាឡូម៉ូនផងដែរ។ ហើយនៅក្នុងការប្រៀបធៀបនេះ អគារដែលកំពុងត្រូវបានសាងសង់នោះគឺជា «ព្រះវិហារនៃព្រះ» (៣:១៦)។
ភ្លើងនេះមិនមែនជាស្ថានជំរះបាប (purgatory) ទេ។ ខ. ១៥ មិនគាំទ្រគោលលទ្ធិរបស់រ៉ូម៉ាំងកាតូលិកអំពីស្ថានជំរះបាបឡើយ។ រ៉ូម៉ាំងកាតូលិកបង្រៀនថា មានកន្លែងមួយ ដែលមានឈ្មោះថា ស្ថានជំរះបាប (purgatory) មិនមែនជាស្ថាននរកទេ ដែលមនុស្សទៅទីនោះជាបណ្ដោះអាសន្ន។ ពួកគេជឿថា អ្នកជឿដែលមានអំពើបាបមិនទាន់សារភាពទៅទីនោះ ដើម្បីរងទុក្ខមួយរយៈរហូតដល់ព្រះកាត់ទោសហើយ បន្ទាប់មកពួកគេអាចត្រៀមខ្លួនជាស្រេច ដើម្បីទៅស្ថានសួគ៌។ អ្នកជឿនោះនឹងបានសង្គ្រោះ «ប៉ុន្តែអ្នកនោះនឹងបានរួច បែបដូចជាដើរកាត់ភ្លើង» (១កូរិនថូស ៣:១៥)។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលខនេះបង្រៀនទេ ហើយក៏គ្មានកន្លែងណាមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលគាំទ្រសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកគេអំពីស្ថានជំរះបាបផងដែរ។
សាវកប៉ុលមិននិយាយថា អ្នកសង់ត្រូវរងទារុណកម្ម និងឆេះក្នុងភ្លើងទេ ប៉ុន្តែគាត់និយាយថា វាគឺជាគុណភាពនៃការងាររបស់ពួកគេ ដែលត្រូវបានសំដែងអោយឃើញដោយសារភ្លើង។ បើសិនការងាររបស់អ្នកសង់ត្រូវឆេះអស់ «អ្នកនោះនឹងត្រូវខាតវិញ តែខ្លួនអ្នកនោះនឹងបានរួច បែបដូចជាដើរកាត់ភ្លើង» (៣:១៥)។ នេះគឺជារូបភាពអំពីមនុស្សម្នាក់រត់ចេញពីអគារមួយ ដែលកំពុងភ្លើងឆេះយ៉ាងសន្ធោសន្ធៅ។ មនុស្សនោះបានរួចខ្លួន ប៉ុន្តែតើអគារដែលគាត់បានសង់នោះបានរួចពីឆេះប៉ុណ្ណាទៅ?
យើងត្រូវតែកត់សំគាល់ចំនុចពីរ ដើម្បីបញ្ជាក់អំពីអ្វីដែលសាវកប៉ុលបង្រៀន ហើយអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតរបស់យើង។ ទីមួយ អស់អ្នកដែល «ត្រូវខាត» ប៉ុន្តែបានរួចខ្លួន «ចេញពីភ្លើង» មិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ «ខាងសាច់ឈាម» ដែលត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុង ៣:១-៤ នោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលសាងសង់ពួកជំនុំដោយសម្ភារៈមិនមានគុណភាពទប់ទល់នឹងភ្លើងចុងក្រោយបាន។ គ្រីស្ទបរិស័ទខាងសាច់ឈាមនៅក្នុង ៣:១-៤ គឺជាសមាជិកនៃពួកជំនុំកូរិនថូស នៅក្នុងការប្រៀបធៀបទីមួយ ស្រែតំណាងអោយពួកជំនុំ ហើយនៅក្នុងការប្រៀបធៀបទីពីរ អគារតំណាងអោយពួកជំនុំ។ មនុស្សដូចជាសាវកប៉ុល លោកអ័ប៉ុឡូស និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ គ្រូអធិប្បាយ និងគ្រូបង្រៀនគឺជាអ្នកធ្វើការនៅក្នុងចំការ (ការប្រៀបធៀបទីមួយ) និងជាងសង់អគារ (ការប្រៀបធៀបទីពីរ) ហើយការងាររបស់ពួកគាត់ទាំងនេះត្រូវបានសាកមើលដោយសារភ្លើង។
នេះមានន័យថា សេចក្តីបង្រៀនចេញពីអត្ថបទគម្ពីរនេះថា «គ្រីស្ទបរិស័ទខាងសាច់ឈាម» ដែលនិយាយថាពួកគេជឿព្រះយេស៊ូវ ប៉ុន្តែក្នុងរយៈពេលដ៏ខ្លីពួកគេបែរទៅរករបៀបរស់នៅដូចជាអ្នកមិនជឿវិញ នឹងចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ប៉ុន្តែ «ជាមនុស្សដែលគេចផុតពីភ្លើង» គឺខុសទាំងស្រុង។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលអត្ថបទគម្ពីរនេះនិយាយទេ។ អត្ថបទគម្ពីរនេះបង្រៀនថា អ្នកសង់ពួកជំនុំ (អ្នកដឹកនាំ គ្រូគង្វាល អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ល.) ដែលគេចផុតពីភ្លើង មិនមែនជាសមាជិកពួកជំនុំ «ធម្មតា» ទេ។
នេះគឺជាការព្រមានដ៏ខ្លាំងមួយចំពោះអ្នកបំរើព្រះទាំងអស់ គឺអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ គ្រូគង្វាល គ្រូបង្រៀន និងអ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ…។ល។ យើងអាចសាងសង់ពួកជំនុំដោយសម្ភារៈគ្មានគុណភាព ហើយយើងនឹងដឹងនៅថ្ងៃចុងក្រោយតែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សអាចមកក្រុមជំនុំ ហើយមានអារម្មណ៍ថាមានគេជួយ និងមានការរួមចំណែក ប៉ុន្តែពួកគេអាចនៅតែមិនស្គាល់ព្រះដដែល។ បើសិនយើងសង់ពួកជំនុំនៅលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃប្រជាប្រិយភាព បុគ្គលិកលក្ខណៈ ជំនាញគ្រប់គ្រង និងបទពិសោធន៍ខាងអារម្មណ៍ ប៉ុន្តែមិនមានការបន្តប្រកាសអំពី «ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលទ្រង់ត្រូវគេឆ្កាង» ទេ នោះយើងអាចរីកចម្រើន និងបំពេញក្រុមជំនុំរបស់យើងដោយមនុស្ស ដែលគិតថាពួកគេជាគ្រីស្ទបរិស័ទ ប៉ុន្តែពួកគេមិនស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ នេះមិនមានន័យថា លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះមិនសំខាន់នោះឡើយ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែថា លក្ខណៈសម្បត្តិទាំងនេះមិនមែនជាគ្រឹះរបស់ពួកជំនុំឡើយ។ បើសិនយើងព្រងើយកន្តើយចំពោះជើងជញ្ជាំង ដែលជាសារអំពីព្រះយេស៊ូវដែលទ្រង់ត្រូវគេឆ្កាងទេ នោះអ្វីដែលយើងសាងសង់នោះលែងជាពួកជំនុំទៀតហើយ ពីព្រោះពួកជំនុំដ៏ពិតមិនមានជើងជញ្ជាំងផ្សេងទៀតទេ។ នេះជាមូលហេតុដែលពិតជាគ្រោះថ្នាក់បំផុត នៅពេលមានសិក្ខាសាលាហ្វឹកហ្វឺនអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំ ប៉ុន្តែសិក្ខាសាលាទាំងនេះមិនមានបង្រៀន ឬអធិប្បាយដំណឹងល្អនោះ។ ពួកគេអាចនិយាយអំពីការគ្រប់គ្រង និងប្រធានបទផ្សេងៗទៀតអំពីរបៀបធ្វើជាអ្នកដឹកនាំល្អម្នាក់ ដោយសន្មតថា គ្រប់គ្នាបានជឿដំណឹងល្អរួចហើយ ដូច្នេះយើងមិនចាំបាច់និយាយអំពីដំណឹងល្អទេ។ នេះគឺពិតជាកំហុសយ៉ាងធំ។ ដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់ត្រូវគេឆ្កាងមិនគ្រាន់តែជាសារអំពីរបៀបដែលយើងបានសង្គ្រោះប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែដំណឹងល្អអំពីព្រះគ្រីស្ទក៏ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះតែមួយសម្រាប់ការសាងសង់ពួកជំនុំផងដែរ។
បើសិនយើងមើលឃើញចំនុចនេះបានច្បាស់លាស់ នោះយើងនឹងមើលឃើញថា ការបើកសំដែងរបស់ព្រះអំពីព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់មកកាន់យើងមានសារៈសំខាន់ជាងគេ។ យើងនឹងរស់នៅ និងបំរើ ដោយចងចាំថា នឹងមានការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយមួយ ហើយថា យើងត្រូវតែទទួលខុសត្រូវចំពោះការបំរើរបស់យើង។ យើងនឹងនៅតែប្ដេជ្ញាចំពោះសារៈសំខាន់នៃព្រះគ្រីស្ទ និងឈើឆ្កាង មិនគ្រាន់តែសម្រាប់សេចក្តីសង្គ្រោះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជីវិតទាំងមូលរបស់យើង។ យើងនឹងត្រូវប្រយ័ត្នចំពោះការប្រើវិធីសាស្ត្រតាមប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស ដែលអាចធ្វើអោយព្រះចេស្តានៃឈើឆ្កាងរបស់ព្រះគ្រីស្ទទៅជាអសារឥតការ (១:១៧) ហើយយើងនឹងមិនស្វែងរកការយល់ព្រមពីមនុស្សទេ ក្រៅពីការយល់ព្រមរបស់ព្រះ ដែលល្បងលគុណភាពនៃការបំរើនៅក្នុងថ្ងៃចុងក្រោយឡើយ។
ទីពីរ អ្នកសង់ពួកជំនុំមិនគ្រាន់តែទទួលបានការព្រមានប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ទទួលបានសេចក្តីសន្យាមួយផងដែរ។ «បើការដែលអ្នកណាសង់ឡើងបានជាប់នៅ អ្នកនោះនឹងបានរង្វាន់» (៣:១៤)។ នៅក្នុងការប្រៀបធៀបទៅនឹងកសិកម្ម សាវកប៉ុលបានសរសេរថា អ្នកធ្វើការនីមួយៗ «នឹងបានរង្វាន់តាមការដែលខ្លួនធ្វើ» (៣:៨)។ វាជាការពិត ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទទទួលបានរង្វាន់ពីព្រះសម្រាប់ការបំរើព្រះរបស់យើង ប៉ុន្តែយើងត្រូវតែចងចាំថា យើងបំរើព្រះតាមរយៈព្រះគុណរបស់ព្រះ។ ក្រោយមកទៀត សាវកប៉ុលបានសរសេរថា «នោះគឺបានដោយព្រះគុណនៃព្រះទេ ហើយព្រះគុណដែលទ្រង់បានផ្តល់មកខ្ញុំ នោះមិនមែនជាអសារឥតការឡើយ ដ្បិតខ្ញុំបានខំធ្វើការលើសជាងអ្នកទាំងនោះសន្ធឹកណាស់ ប៉ុន្តែ មិនមែនជាខ្ញុំ គឺជាព្រះគុណនៃព្រះ ដែលសណ្ឋិតនៅនឹងខ្ញុំវិញ» (១កូរិនថូស ១៥:១០)។ ព្រះគុណរបស់ព្រះផ្តល់អំណាចព្រះចេស្តាដល់ការបំរើរបស់យើង ដូច្នេះយើងបានសង្គ្រោះដោយសារការប្រព្រឹត្តរបស់យើង។
ការប្រៀបធៀបទីពីរអំពីការសាងសង់បង្រៀនថា ព្រះយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកជំនុំរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់តាំងអោយអ្នកដឹកនាំពួកជំនុំមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះទ្រង់។ នេះគឺជាមេរៀនយ៉ាងសំខាន់មួយ ហើយជាមេរៀនមួយ ដែលគ្រីស្ទបរិស័ទនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាគួរតែរៀនផងដែរ។ ជារឿយៗ ខ្ញុំសួរគ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះ «បំពេញប្រយោគមួយនេះ៖ ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់…?»។ ពួកគេភាគច្រើនឆ្លើយថា «ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ខ្ញុំ» «ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់មនុស្សមានបាប» «ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់លោកិយនេះ» ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមពួកគេមិនដល់មួយភាគរយផង ដែលបានគិតអំពីចម្លើយថា «ព្រះយេស៊ូវស្រឡាញ់ពួកជំនុំរបស់ទ្រង់»។
ពួកជំនុំគឺជារូបកាយរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ហើយទ្រង់ស្រឡាញ់ពួកជំនុំខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកសង់ពួកជំនុំមានទំនួលខុសត្រូវធំមួយ ហើយត្រូវតែចងចាំថា ពួកគេនឹងទទួលខុសត្រូវនៅចំពោះព្រះនៅថ្ងៃវិនិច្ឆ័យ។ សូមកុំគិតស្មានថា ដោយសារអ្នកសង់ពួកជំនុំ នោះព្រះសព្វព្រះទ័យអោយសោះ ពីព្រោះអ្នកអាចកំពុងសង់ពួកជំនុំដោយសម្ភារៈគ្មានគុណភាព។ មានមនុស្សជាច្រើនព្យាយាមសង់ពួកជំនុំដោយគ្រឹះមិនត្រឹមត្រូវ ព្រះយេស៊ូវគឺជាគ្រឹះពិតប្រាកដតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងសំណង់ ដែលពួកគេកំពុងសង់ ពួកគេអាចយកព្រះយេស៊ូវធ្វើជាជញ្ជាំង គឺមិនមែនយកទ្រង់ធ្វើជាគ្រឹះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកដឹកនាំម្នាក់ប្រហែលជាបានក្លាយជាគ្រឹះនៃពួកជំនុំវិញ មិនមែនជាព្រះយេស៊ូវឡើយ។ អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំម្នាក់គួរតែបដិសេធប្រគល់ការដឹកនាំដល់អ្នកផ្សេងទៀត។ បើដូច្នេះមែន អ្នកដឹកនាំនោះបានក្លាយជាគ្រឹះជំនួសព្រះយេស៊ូវហើយ។ នេះគឺជាគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងធំសម្រាប់អ្នកដឹកនាំ និងពួកជំនុំ។
ចំនុចទាំងនេះត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងអស្ចារ្យនៅក្នុងខបន្ទាប់ៗទៀត។
សំនួររបស់សាវកប៉ុល និងការសន្និដ្ឋានព្រមានរបស់គាត់ (៣:១៦–១៧)
«តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអី ថាខ្លួនអ្នករាល់គ្នាជាព្រះវិហារនៃព្រះ ហើយថា ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ ទ្រង់សណ្ឋិតក្នុងអ្នករាល់គ្នា?» (៣:១៦)។ អគារជា «ព្រះវិហារនៃព្រះ»។ យើងចាំបាច់ត្រូវយល់ថា នៅក្នុងបរិបទនេះ «ព្រះវិហារនៃព្រះ» មិនសំដៅលើរូបកាយរបស់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែសំដៅលើពួកជំនុំ។ នៅក្នុង ១កូរិនថូស ៦:១៩ សាវកប៉ុលសរសេរថា «រូបកាយរបស់អ្នករាល់គ្នាជាវិហារនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ» ដូច្នេះនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនោះ រូបកាយរបស់យើងម្នាក់ៗគឺជាវិហារនៃព្រះ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុង ១កូរិនថូស ៣ នេះ សាវកប៉ុលសរសេរអំពីបញ្ហាផ្សេងមួយទៀត ហើយនិយាយថា ពួកជំនុំគឺជាព្រះវិហារ។ ការសន្និដ្ឋានរបស់គាត់គឺថា «បើអ្នកណាបង្ខូចព្រះវិហារនៃព្រះ នោះព្រះនឹងធ្វើអោយអ្នកនោះត្រូវខូចដែរ ដ្បិតព្រះវិហារនៃព្រះជាវត្ថុដ៏បរិសុទ្ធ គឺជាខ្លួនអ្នករាល់គ្នានេះឯង» (៣:១៧)។
នៅពេលយើងចងចាំអំពីខពីមុនៗ នោះការព្រមាននេះត្រូវផ្តល់អោយជាដំបូងដល់អ្នកសង់ ដែលបានប្រើសម្ភារៈដែលងាយនឹងឆេះ (ឈើ ស្បូវ ស្លឹក) ដែលមិនអាចប្រឈមនឹងភ្លើងនៅថ្ងៃចុងក្រោយបានឡើយ។ ប៉ុន្តែការព្រមានរបស់សាវកប៉ុលនេះមិនគ្រាន់តែផ្តល់ទៅកាន់អ្នកដឹកនាំពួកជំនុំប៉ុណ្ណោះទេ ពីព្រោះគាត់មិននិយាយថា «បើអ្នកសង់ណាបង្ខូចព្រះវិហារនៃព្រះ…» ទេ ប៉ុន្តែគាត់និយាយថា «បើអ្នកណាបង្ខូចព្រះវិហារនៃព្រះ…»។ បើសិនសមាជិកពួកជំនុំកូរិនថូសចង់ផ្លាស់ប្តូរដំណឹងល្អអោយទៅតាមប្រាជ្ញារបស់មនុស្ស ហើយធ្វើអោយអំណាចនៃសារអំពីឈើឆ្កាងទៅជាអសារឥតការ (១:១៧) នោះអ្នកជឿកូរិនថូសអាចបង្ខូចសារ ដែលបានបង្កើតពួកជំនុំឡើង និងជាគ្រឹះតែមួយគត់របស់ពួកជំនុំនោះផងដែរ នេះគឺជាគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំងបំផុត។ មានរបៀបជាច្រើន ដែលមនុស្សអាចបង្ខូចពួកជំនុំបាន។
ការប្រកាន់គ្រូបង្រៀនផ្សេងៗនឹងបំផ្លាញពួកជំនុំ ហើយជំនឿខុសឆ្គងក៏នឹងបំផ្លាញពួកជំនុំផងដែរ។ ការចាត់ទុកអ្វីកាន់តែសំខាន់ជាងព្រះគ្រីស្ទ និងឈើឆ្កាងនឹងបំផ្លាញពួកជំនុំយឺតជាងជំនឿខុសឆ្គង ប៉ុន្តែមានប្រសិទ្ធិភាពបំផ្លាញពួកជំនុំដូចតែគ្នាទេ។ ការនិយាយរអេចរអូច ការមិនអធិស្ឋាន ភាពជូរចត់ ភាពគ្មានចំណេះដឹងខាងព្រះគម្ពីរ ការតម្កើងខ្លួនឯង សម្ភារៈនិយម និងការជាច្រើនទៀតសុទ្ធតែអាចបំផ្លាញពួកជំនុំបានទាំងអស់។ ដែលធ្វើការទាំងនេះគឺមានគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់ «បើអ្នកណាបង្ខូចព្រះវិហារនៃព្រះ នោះព្រះនឹងធ្វើអោយអ្នកនោះត្រូវខូចដែរ ដ្បិតព្រះវិហារនៃព្រះជាវត្ថុដ៏បរិសុទ្ធ គឺខ្លួនអ្នករាល់គ្នានេះឯង» (៣:១៧)។ អ្នកប្រកាន់គ្រូបង្រៀនផ្សេងៗនៅក្រុងកូរិនថូសបានព្រងើយកន្តើយចំពោះសេចក្តីពិតទាំងនេះ ហើយមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះជារឿយៗក៏ព្រងើយកន្តើយចំពោះសេចក្តីពិតទាំងនេះផងដែរ។ ដូច្នេះ សេចក្តីទាំងនេះហៅអោយយើងពិនិត្យខ្លួនយើង ហើយធ្វើការប្រែចិត្ត។
អ្នកប្រកាន់គ្រូបង្រៀនផ្សេងៗព្រងើយកន្តើយចំពោះអ្នកដឹកនាំដទៃទៀតដែលព្រះបានប្រទានអោយ (៣:១៨–២៣)
ហេតុអ្វីសាវកប៉ុលសរសេរថា «កុំអោយអ្នកណាបញ្ឆោតខ្លួនឡើយ» (៣:១៨)? ពីព្រោះពួកកូរិនថូសបានបញ្ឆោតខ្លួនឯង ហើយយើងក៏ងាយនឹងបញ្ឆោតខ្លួនឯងផងដែរ។ នៅក្នុងខ. ១៨ គាត់ត្រឡប់មកនិយាយអំពីផ្ទៃរឿងអំពីប្រាជ្ញារបស់លោកិយ និងសេចក្តីចំកួតម្តងទៀត។ ម្តងទៀត យើងត្រូវយល់ជំពូក១និង២ ដើម្បីយើងអាចយល់អ្វីដែលសាវកប៉ុលកំពុងនិយាយនៅទីនេះ។ គ្រីស្ទបរិស័ទកូរិនថូសបានចង់ជឿដំណឹងល្អរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែចង់ផ្លាស់ប្តូរដំណឹងល្អអោយបានប្រសើរជាងទៅតាមវប្បធម៌របស់ពួកគេ គឺអោយដូចជាប្រាជ្ញាដែលលោកិយនេះចូលចិត្ត ហើយវប្បធម៌របស់ពួកគេចូលចិត្ត។ ពួកគេប្រហែលបានគិតថា បើសិនពួកគេបានធ្វើដូច្នេះ នោះពួកគេបានជួយពួកជំនុំហើយ។
ប៉ុន្តែនៅទីនេះ សាវកប៉ុលកំពុងព្រមានដល់ពួកគេ និងយើង។ ចូរកុំគិតថា អ្នកអាចកែច្នៃដំណឹងល្អអោយតាមទស្សនៈរបស់លោកិយនេះឡើយ។ បើសិនអ្នកធ្វើដូច្នេះ នោះអ្នកនឹងបំផ្លាញពួកជំនុំ ហើយបញ្ឆោតខ្លួនឯង ដោយគិតថា អ្នកកំពុងតែជួយស្អាងពួកជំនុំហើយ។ ចូរកុំគិតថា អ្នកអាចរួចខ្លួនអោយសោះ។ ចូរកុំបញ្ឆោតខ្លួនឯងដោយគិតថា អ្នកនឹងជោគជ័យ ដោយព្រោះអ្នកកំពុងប្រើប្រាជ្ញាថ្មី ដែលការពិតអ្នកកំពុងទុកដំណឹងល្អចោល ហើយកំពុងបំផ្លាញពួកជំនុំរបស់ព្រះនោះអោយសោះ។
ផ្លូវនៃប្រាជ្ញាពិតប្រាកដ ដែលសាវកប៉ុលបានពន្យល់រួចហើយនៅក្នុងពីរជំពូកទី១ និងទី២ គឺជាសារអំពីព្រះគ្រីស្ទដែលត្រូវគេឆ្កាង។ នៅទីនោះ យើងមើលឃើញថា ព្រះធ្វើអោយផ្ទុយពីគុណតំលៃជាច្រើនដែលលោកិយនេះចូលចិត្ត។ អ្វីដែលលោកិយនេះគិតថា ប្រាជ្ញា នោះព្រះមានបន្ទូលថា ចំកួត អ្វីដែលលោកិយនេះបដិសេធហើយគិតថា ចំកួត (សារអំពីឈើឆ្កាង) នោះគឺជាប្រាជ្ញារបស់ព្រះ។ លោកិយនេះស្រឡាញ់អំណាច និងកិត្តិយស ប៉ុន្តែព្រះបើកសំដែងអង្គទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង នៅក្នុងភាពខ្សោយ ប៉ុន្តែ «ភាពខ្សោយ» នៅលើឈើឆ្កាងនោះគឺជាព្រះចេស្ដានៃព្រះក្នុងការសង្គ្រោះយើង។ លោកិយនេះចង់មានអ្នកដឹកនាំដែលខ្លាំង ប៉ុន្តែអ្នកដឹកនាំនៅក្នុងពួកជំនុំត្រូវតែជាអ្នកបំរើរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ លោកិយនេះអួតពីវីរបុរសរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែគ្រីស្ទបរិស័ទចងចាំថាព្រះសព្វព្រះទ័យជ្រើសរើសអ្នកខ្សោយ និងអ្នកទាប និងអ្នកត្រូវគេមើលងាយ ដើម្បីកុំអោយមានអ្នកណាអាចអួតខ្លួននៅចំពោះទ្រង់បាន។
ដូច្នេះ «បើអ្នកណាក្នុងពួកអ្នករាល់គ្នាស្មានថា ខ្លួនមានប្រាជ្ញាក្នុងលោកិយនេះ ត្រូវអោយអ្នកនោះត្រឡប់ជាល្ងង់ល្ងើវិញ ដើម្បីអោយមានប្រាជ្ញាឡើង ពីព្រោះប្រាជ្ញារបស់លោកិយនេះ ជាសេចក្តីល្ងង់ល្ងើនៅចំពោះព្រះ» (៣:១៨ខ-១៩ក)។ ការអនុវត្តទីមួយនៃសេចក្តីពិតនេះគឺថា យើងត្រូវតែចៀសវាងពីការប្រកាន់គ្រូបង្រៀន ៖ «ដូច្នេះ កុំអោយអ្នកណាអួតពីមនុស្សឡើយ» (៣:២១ក)។
ការអួតពីវីរបុរស ឬគ្រូបង្រៀនអស្ចារ្យគឺខុសពីព្រោះវាផ្ដោតលើតែមនុស្សម្នាក់ មិនមែនព្រះ។ ការប្រៀបធៀបបែបកសិកម្មបានរំលឹកយើងថា គឺជាព្រះតែប៉ុណ្ណោះដែលប្រទានការងារដល់អ្នកធ្វើការ ហើយទ្រង់តែប៉ុណ្ណោះដែលប្រទានជីវិត ដូច្នេះយើងគួរតែសរសើរតម្កើងព្រះតែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ។ ការប្រៀបធៀបបែបសំណង់រំលឹកយើងថា ព្រះគឺជាចៅក្រម ហើយទ្រង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះព្រះវិហារ ដែលយើងកំពុងសាងសង់យ៉ាងខ្លាំង។ ទ្រង់ចាត់អោយអ្នកសង់ទទួលខុសត្រូវចំពោះការងាររបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់គំរាមបំផ្លាញអ្នកណា ដែលបំផ្លាញព្រះវិហាររបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីយើងអួតពីអ្នកសង់ណាម្នាក់? សាវកប៉ុលបានសរសេរនៅក្នុង ១:៣១ ថា «អ្នកណាដែលអួត ត្រូវអួតតែពីព្រះអម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ»។
មូលហេតុទីពីរដែលការអួតអំពីអ្នកដឹកនាំជាមនុស្សម្នាក់ខុសគឺថា អ្នកព្រងើយកន្តើយអ្នកដឹកនាំដទៃទៀត ដែលព្រះបានប្រទានដល់ពួកជំនុំ (៣:២១-២៣)។ ប្រហែលជាអ្នកអួតពីព្រោះអ្នកគិតថា អ្នកមានអ្នកដឹកនាំ ឬគ្រូបង្រៀនប្រសើរបំផុត ប៉ុន្តែទោះបីជាដូច្នេះក្តី វាជាការខុសដែលអ្នកមានទំនាក់ទំនងតែជាមួយអ្នកដឹកនាំ ឬគ្រូបង្រៀនម្នាក់ ពីព្រោះព្រះបានប្រទានអ្នកដឹកនាំ និងគ្រូបង្រៀនជាច្រើននាក់ដល់អ្នកនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះ អ្នកមិនផ្តល់តំលៃដល់អ្វីដែលអ្នកអាចទទួលបានពីអ្នកដឹកនាំ និងគ្រូបង្រៀនដទៃទៀត ដែលព្រះបានប្រទានអោយឡើយ។ ជារឿយៗ អ្នកប្រកាន់បក្សពួកនិយមបានធ្វើដូច្នេះ។
នេះគឺជាគំនិតរបស់សាវកប៉ុលនៅក្នុង៣:២១ខ-២៣ ៖ «គ្រប់ទាំងអស់ជារបស់ផងអ្នករាល់គ្នា ទោះទាំងប៉ុល ឬអ័ប៉ុឡូស កេផាស លោកីយ៍ ជីវិត សេចក្តីស្លាប់ របស់នៅជំនាន់សព្វថ្ងៃ ឬទៅមុខក្តី នោះសុទ្ធតែជារបស់ផងអ្នករាល់គ្នាទាំងអស់តែឯអ្នករាល់គ្នាជារបស់ផងព្រះគ្រីស្ទវិញ ហើយព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់ជារបស់ព្រះ»។ សាវកប៉ុល លោកអ័ប៉ុឡូស លោកកៃផាស (និងអ្នកដឹកនាំស្មោះត្រង់ផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងពួកជំនុំ) មានចំណែកជួយដល់ពួកជំនុំទាំងអស់គ្នា។
នេះមិនមានន័យថា យើងគួរតែទទួលយកអ្នកដឹកនាំទាំងអស់ ដែលអះអាងជាគ្រីស្ទបរិស័ទនោះឡើយ។ នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរផ្សេងទៀត សាវកប៉ុលបង្រៀនថា យើងចាំបាច់ត្រូវល្បងមើល និងដេញតាមអ្វីដែលប្រសើរបំផុត (ឧទាហរណ៍ ២កូរិនថូស ១១:១៣; ភីលីព ១:៩-១១; ១ធីម៉ូថេ ១:៣; ៦:៣)។ យើងគួរតែបដិសេធសេចក្តីបង្រៀនណា ដែលប្រឆាំងនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ ប៉ុន្តែដើម្បីល្បងមើលសេចក្តីបង្រៀន យើងត្រូវតែចេះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះច្បាស់លាស់ ដែលមានន័យថា យើងត្រូវតែសិក្សាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះ។
យើងមិនគួរបដិសេធសេចក្តីបង្រៀនដោយព្រោះតែយើងមិនចូលចិត្តសេចក្តីបង្រៀននោះ ឬយើងមិនចូលចិត្តគ្រូបង្រៀននោះ ឬយើងមានបញ្ហាទំនាក់ទំនងជាមួយគ្រូបង្រៀននោះ ឬសេចក្តីបង្រៀននោះប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលយើងបានជឿ និងបង្រៀនរួចហើយនោះឡើយ។ ជារឿយៗ នៅពេលអ្នកដឹកនាំបង្រៀនអ្វីមួយមិនត្រឹមត្រូវ ហើយបន្ទាប់មកពួកគាត់លឺសេចក្តីបង្រៀនផ្សេងទៀតដែលកែតម្រូវសេចក្តីបង្រៀនរបស់ខ្លួន នោះពួកគាត់នៅតែបដិសេធសេចក្តីបង្រៀនត្រឹមត្រូវនោះ ពីព្រោះពួកគាត់មិនចង់បាក់មុខឡើយ។ ប៉ុន្តែយើងគួរតែទទួលយក និងរៀនពីអ្នកដឹកនាំទាំងអស់នៅក្នុងក្រុម ឬនិកាយរបស់យើង និងពីក្រុមឬនិកាយដទៃទៀត ដែលជាអ្នកដឹកនាំគ្រីស្ទបរិស័ទពិតប្រាកដផងដែរ គឺយើងមិនគួររៀន និងទទួលយកសេចក្តីបង្រៀនតែពីក្រុម ឬអ្នកដឹកនាំមួយប៉ុណ្ណោះទេ។
នៅពេលយើងដើរតាមសេចក្តីបង្រៀនរបស់សាវកប៉ុលនៅក្នុងជំពូកនេះ នោះនឹងជួយអោយពួកជំនុំរីកចម្រើន ហើយធ្វើជាកូនក្រមុំរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដែលទ្រង់គាប់ព្រះទ័យ ហើយនេះត្រូវតែជាគោលដៅសម្រាប់គ្រីស្ទបរិស័ទទាំងអស់។
Leave a Reply