កាឡាទី ៣:២៦–៤:៧
ការរំលឹក នៅក្នុងកាឡាទី ៣:១៥-២៥ លោកប៉ុលបានបង្រៀនថា ក្រិត្យវិន័យដែលមកដល់ក្រោយសេចក្ដីសន្យាដល់អ័ប្រាហាំមិនអាចលុបបំបាត់ ឬបន្ថែមបន្ថយពាក្យសន្យានោះបានទេ។ ក្រិត្យវិន័យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំយើងរាល់គ្នាទៅដល់ព្រះគ្រីស្ទ ដើម្បីឱ្យយើងបានរាប់ជាសុចរិតដោយសេចក្តីជំនឿ ដូច្នេះយើងមិនមែននៅក្រោមអំណាចរបស់ក្រិត្យវិន័យទៀតឡើយ ។
សូមអានកាឡាទី ៣:២៦-៤:៧ ទាំងមូល។
សូមអាន ៣:២៦-២៩ ទ្បើងវិញហើយឆ្លើយសំនួរខាងក្រោម។
តើយើងត្រូវធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីឲ្យយើងបានធ្វើជាកូនរបស់ព្រះ?
តើនរណាជាពូជរបស់លោកអ័ប្រាហាំ?
ការពន្យល់ និងការអនុវត្ត សំនួរមួយដ៏សំខាន់គឺ តើនរណាជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំ ដែលទទួលសេចក្ដីសន្យាដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសដល់អ័ប្រាហាំនោះ? ពូជរបស់អ័ប្រាហាំគឺជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ នៅក្នុងសញ្ញាចាស់គឺជាអ៊ីស្រាអែល ដែលជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំ ដែលទទួលសេចក្ដីសន្យា ប៉ុន្តែលោកប៉ុលបង្រៀនថា ពូជរបស់អ័ប្រាហាំមិនអាស្រ័យទៅលើសាសន៍ឬជនជាតិទេ ប៉ុន្តែអាស្រ័យទៅលើជំនឿជឿលើព្រះគ្រីស្ទវិញ។ ដូច្នេះហើយ គ្រីស្ទបរិស័ទនៅកាឡាទីមិនចាំបាច់ត្រូវកាត់ស្បែកឬប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យ ដើម្បីអោយបានធ្វើជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំនោះឡើយទេ។ គ្រីស្ទបរិស័ទខ្លះសង្ស័យថា តើគេជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ប្រហែលជាគេគិតថា គេមិនជាមនុស្សល្អ ដូច្នេះព្រះអង្គមិនទទួលគេធ្វើជាកូនរបស់ព្រះឡើយ។ បើសិនជាគេជឿលើព្រះគ្រីស្ទពិតប្រាកដ គេពិតជាកូនរបស់ព្រះមែនហើយ។ ជនជាតិខ្មែរធ្លាប់និយាយថា សាសនាគ្រីស្ទគឺជាសាសនារបស់ជនបរទេសឬមនុស្សខាងលិច ប៉ុន្តែអត្ថបទនេះបង្រៀនថា ដំណឹងល្អនៃព្រះគ្រីស្ទសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ជាតិសាសន៍ទាំងអស់។
សូមអាន ៤:១-២។ ដរាបណាកូនដែលត្រូវទទួលមរដកនៅក្មេងនៅឡើយ នោះគេមិនខុសពីនរណា?
ហើយកូននោះនៅក្រោមនរណា?
សូមអាន ៤:៣-៥។ កាលយើងនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ តើយើងមានស្ថានភាពយ៉ាងម៉េច?
ព្រះជាម្ចាស់ក៏ចាត់ព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គអោយមកដើម្បីលោះយើងចេញពីអ្វី?
សូមអាន ៤:៦-៧។ ដោយព្រោះយើងជាកូន បានជាព្រះទ្រង់ប្រទានអ្វីដល់យើង?
តើយើងនៅជាបាវបំរើនៅឡើយឬ?
ការពន្យល់ លោកប៉ុលបន្តបង្រៀនអំពីផ្ទៃរឿងដែលមាននៅក្នុងអត្ថបទមុន ដូចជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំ ក្រិត្យវិន័យ សេចក្ដីសន្យា ពាក្យបណ្ដាំ ការជឿលើព្រះគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែនៅអត្ថបទនេះគាត់សង្កត់ធ្ងន់ទៅលើភាពជាកូនរបស់ព្រះ និងពេលវេលា។ នៅក្នុង ៣:១៩ លោកប៉ុលបានបង្រៀនហើយថា ក្រិត្យវិន័យមានខ្លឹមសាររហូតដល់ពូជពង្ស ដែលត្រូវទទួលមរដកយាងមកដល់។ ជាបឋម ព្រះគ្រីស្ទគឺជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំ (៣:១៦) ហើយតាមរយៈជំនឿរបស់យើងលើព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងក៏ក្លាយជាពូជរបស់អ័ប្រាហាំផងដែរ (៣:២៩) ។ ព្រះគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រា (៤:៤) ហើយតាមរយៈជំនឿរបស់យើងលើព្រះគ្រីស្ទ នោះយើងក៏ក្លាយជាកូនរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងព្រះគ្រីស្ទផងដែរ (៣:២៦)។ ដូច្នេះ ពីព្រោះយើងបានជឿលើព្រះគ្រីស្ទដែលបានមកដល់ហើយ នោះយើងស្ថិតនៅក្នុងសម័យថ្មី ។ ក្រិត្យវិន័យលែងមានអំណាចលើយើងទៀតហើយ ពីព្រោះយើងស្ថិត នៅក្នុងសម័យថ្មី។ យើងមិនមែនជាបាវបំរើទៀតទេ ពីព្រោះយើងស្ថិតនៅក្នុងសម័យថ្មី។ ដូច្នេះ គ្រីស្ទបរិស័ទដែលស្វែងរកសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយប្រព្រឹត្តតាមក្រិត្យវិន័យ បានច្រឡំអំពីពេលវេលាហើយ។ ដូចជាគេព្យាយាមទៅសម័យមុន ដែលជាស្ថានភាពស្ថិតនៅក្រោមសញ្ញាចាស់ (ក្រិត្យវិន័យ)។
ការអនុវត្ត អ្វីដែលយើងរៀននៅក្នុងកាឡាទីបានជួយយើងយល់កាន់តែច្បាស់អំពីដំណឹងល្អ។ នៅក្នុងកាឡាទី ១:៦ យើងអានថា ពួកកាឡាទីបែរទៅរកដំណឹងល្អមួយផ្សេងពីដំណឹងល្អដែលពួកសាវកបានប្រកាស។ គ្រូខុសឆ្គងបានប្រើព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែគេបានយល់យ៉ាងខុសវិញ។ គ្រូក្លែងក្លាយចង់នាំគ្រីស្ទបរិស័ទទៅឯសម័យចាស់វិញ គឺទៅក្រោមក្រិត្យវិន័យ។ ការដឹកនាំបែបនេះគឺជាការនាំយើងឲ្យជាប់ឃុំឃាំងនៅក្រោមអំណាចរបស់ក្រិត្យវិន័យហើយ (៣:២៣)។ យើងត្រូវប្រយ័ត្ននឹងគ្រូក្លែងក្លាយដែលប្រើព្រះគម្ពីរ ប៉ុន្តែបានយល់យ៉ាងខុសអំពីព្រះគម្ពីរ ហើយនាំយើងបែរទៅតាមដំណឹងល្អមួយផ្សេងទៀត។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះលោកប៉ុលពន្យល់អំពីដំណឹងល្អពិតប្រាកដ ដែលជាដំណឹងល្អដែលបានប្រកាសថា យើងបានសង្គ្រោះ យើងបានរាប់ជាសុចរិត យើងបានទទួលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយសារព្រះគ្រីស្ទតែម្នាក់គត់ ដោយសារជំនឿតែម៉្យាងគត់ ដោយសារព្រះគុណតែម៉្យាងគត់ (កាឡាទី ២:១៦, ២១; ៣:១៣-១៤, ២២, ២៤, ២៦)។ បើសិនជាយើងខកខានជាមួយសេចក្ដីពិតទាំងនេះ នោះយើងបាត់បង់ដំណឹងល្អពិតប្រាកដហើយ។
រំលឹកទ្បើងវិញ៖ តើយើងបានរៀនអ្វីចេញពីកាឡាទី ៣:២៦–៤:៧?
Leave a Reply